Detailtests / BMW i3

BMW is voor zijn i3 van een blanco blad vertrokken, vanuit de vraagstelling hoe een (stads)auto die specifiek op elektrische aandrijving is gericht, er zou moeten uitzien. Een van de grote handicaps is (voorlopig?) nog altijd het hoge gewicht van het batterijpakket. Daarom is het voor de accu altijd kiezen tussen rijbereik (en dus een grote, zware batterij) of minder gewicht (met alle gevolgen van dien voor de actieradius). BMW heeft ervoor geopteerd om een redelijk rijbereik te handhaven, maar de auto door het gebruik van speciale materialen toch zo licht mogelijk te houden.

Zo is het hele onderstel, met onder meer de dubbele bodem waarin het batterijpakket is ingebed, van aluminium. Het is opgebouwd rond een spaceframe-structuur. Maar ook voor de koetswerkstructuur zijn ongewone paden bewandeld: de hele passagierskooi is in kunststof uitgevoerd, meer bepaald koolstofvezel, met weef- en assemblagetechnieken die de BMW-mensen zich voor deze i3 eigen hebben moeten maken en waarin ze ook veel toekomst zien voor gebruik in andere toekomstige producten.

Ook de aandrijving zelf is bijzonder. In eerste instantie is de i3 een achterwielaandrijver, terwijl bijna iedereen voor compacte (stads)auto's bij voorwielaandrijving zweert (de Smart Fortwo is een andere uitzondering). Logischerwijs zit dus ook de elektrische motor (ook al van een speciaal type) achterin, meer bepaald rechts tussen de achterwielen, waarbij links plaats is om desgewenst de kleine tweepitter op benzine als range extender te kunnen inbouwen. De hele aandrijflijn is dus vrij compact en laag geïntegreerd, waardoor het zwaartepunt eveneens laag blijft. De passagiers zelf zitten hoger in de auto, wat een voordeel is voor de in- en uitstap en voor het overzicht op het drukke stadsverkeer.