Vergelijkende test / BMW 320d, Infiniti Q50 2.2d, Jaguar XE 2.0D 180 en Mercedes C220 BlueTec

Hoewel de Mercedes C 220 d en de Infiniti Q50 2.2d best dynamisch en plezierig uit de hoek komen, lijdt het geen twijfel dat ze op dat vlak hun meerdere moeten erkennen in de BMW 320d en de Jaguar XE 2.0D. De Beier laat zich echter te veel opjagen door de druk van de chronometer – en zijn merkimago allicht? – en geeft daardoor soms blijk van nodeloos sportieve reflexen. Vergeleken met deze BMW, die gijselaar is van zijn eigen karikatuur, biedt de Brit over de hele lijn meer rijplezier, zonder het onderste uit de kan te willen. Daarvoor is hij te geraffineerd en hecht hij te veel belang aan het welzijn van zijn passagiers. Op dat vlak sluit de XE aan bij de Mercedes, die als mini-S-Klasse een ongeëvenaard comfort biedt en je zodanig ‘zen’ maakt dat je beseft dat er meer is dan je amuseren alleen: als aan alle verzuchtingen voldaan is, heb je geen behoefte aan entertainment, dat niet meer of minder is dan de uitdrukking van een gebrek of het vullen van een leegte. De Infiniti brengt het er op alle vlakken goed af. Te goed misschien, door te kiezen voor de strategie van de imitatie. En dan vooral in het geval van de Sport Tech-versie, met zijn te stugge schokdemping en by wire-besturing, die je soms het recht tot sturen ontzegt en elke rijsensatie in de kiem smoort. Je kunt je aandacht dan maar beter richten tot de twee aanraakschermen van het multimediapack, dat standaard is op de Tech-versies. Per slot van rekening is het Aziatische merk, dat een sterke reputatie geniet op de meest verbonden markten ter wereld (waaronder de VS), nog het meest mee met zijn tijd en bereidt het zich beter voor op wat ons te wachten staat (lees: de zelfrijdende auto) dan de drie hier verenigde Europeanen. Dat strekt de Q50 tot eer. Maar van een stuurwiel dat je in staat stelt om al rijdend onlinesudoku’s op te lossen, hoef je niet te verwachten dat je er gevestigde waarden als BMW en Mercedes van hun troon mee kunt stoten. In dezelfde trant kunnen we van de nobele Brit zeggen dat hij, zijn gelikte silhouet ten spijt, toch nog wat te leren heeft van de Japanner en de twee Duitsers op het vlak van fit & finish.