Blogtests / Wat vind ik van de Mazda 2?

Ik moet eerlijk bekennen: vraag me om voor de vuist weg drie stadsauto’s op te noemen, en de kans is klein dat de Mazda 2 me spontaan te binnen schiet. Dat heeft niets met zijn intrinsieke kwaliteiten te maken – de 4,07 meter lange stadsauto van het Japanse merk is zeker geen slechte auto, integendeel zelfs – maar Mazda’s kleinste staat op onze markt toch een beetje in de schaduw van de verkooptoppers in het B-segment. De update die het model voor 2020 onderging, hoopt daar wat verandering in te kunnen brengen.

Naast kleine aanpassingen aan het interieur en de typische faceliftslachtoffers aan de buitenkant (lees: koplampen en achterlichten) was het belangrijkste nieuws bij die opfrisbeurt misschien wel de komst van een mildhybride ondersteuning. Dat systeem kan met behulp van gerecupereerde remenergie een kleine boost geven aan de atmosferische 1.5 SkyActiv-G – een duw in de rug die in theorie best welkom is aangezien de vierpitter zijn maximumkoppel van 148 Nm pas bij 4.000 o/m vrijgeeft.

Maar nog belangrijker – zeker vanuit het standpunt van een autobouwer – is dat hij op die manier ook het gemiddelde verbruik en de bijbehorende CO2-uitstoot drukt, naar 4,1 l/100 km en 94 g/km volgens de NEDC-cyclus. Dat klinkt bijna te mooi om waar te zijn... of toch niet? Een week met een zilvergrijs exemplaar moest uitsluitsel brengen.

Leuk

Bijna de hele week lang volgde ik met argusogen het verbruik op de boordcomputer, dat voortdurend schommelde tussen 4,7 en 4,8 l/100 km. Dat leek wel héél optimistisch voor een atmosferische 1.5-benzineviercilinder... Maar uiteindelijk bleek het niet eens zoveel gelogen, want aan de pomp kwamen we uit op 5 l/100 km op de kop. Indrukwekkend, vooral omdat we die waarde haalden zonder er echt moeite voor te doen. Zou dat nu de verdienste zijn van die mildhybride ondersteuning?

Wat een toffe motor is die 1.5 SkyActiv-G trouwens. Zelfs helemaal ‘in de kelder’ pikt de boterzachte viercilinder zonder morren aan. Veel punch hoef je er dan niet van te verwachten, maar met de zesbak in de juiste verhouding klimt hij gezwind en enthousiast in de toeren. Maar vooral zijn klank raakt bij mij een gevoelige snaar: wie goed luistert, hoort er een zweem in van die zacht zoemende Japanse ‘naaimachientjes’ uit de jaren tachtig en negentig. Een mens zou er nostalgisch van worden...

De hoge daklijn en het saaie kleurtje van de testauto hadden me bijna op het verkeerde been gezet, maar dit is wel degelijk een heerlijk rijdend autootje dat zich ook al eens wat enthousiaster in de bocht laat gooien. Met dank aan het nauwkeurige stuur, maar ook aan de verrassend lichtvoetige achtertrein. Je betaalt daar wel een kleine prijs voor, want de ophanging reageert bij momenten onverwacht stug.

Jammer

Pardon? Een schakelindicator die bij 120 km/u vraagt om terug te schakelen naar vijfde? Dat moet een primeur zijn... Boosdoener is de spreiding van de manuele zesbak, die op maat van een diesel gekozen lijkt: alsof Mazda een zo al ‘lange’ vijfbak heeft genomen en daaraan vervolgens een nóg langere zesde heeft geplakt.

Bij 120 km/u draait de viercilinder amper 2.000 o/m. Op het vlakke geen probleem, maar zodra de snelweg bergop begint te lopen, krijgt de 2 het in zesde moeilijk zijn snelheid vast te houden – zelfs met enkel de bestuurder in de auto... Op tijd terugschakelen is dus de boodschap; gelukkig is de licht lopende versnellingspook een plezier om te bedienen.

Ik wil me weleens ergeren wanneer collega’s neuzelen over een hoogteverschil van een 1 of 2 centimeter tussen koffervloer en laaddrempel, maar hier kan ik niet anders dan hen bijtreden: deze 2 kampt met een opstaande rand van heb-ik-je-daar. Om de toegang tot de koffer nog wat moeilijker te maken is die hoge en brede rand dan ook nog eens afgerond in de hoeken. Combineer dat met de ver uitstekende bumper en dit is geen auto waar je eventjes gauw een zak cement in- of uitlaadt.

Grijs als koetswerkkleur heet ‘een veilige keuze’ te zijn, maar deze Mazda 2 lijkt niet zo goed weg te komen met zijn kleedje in Sonic Silver – die naam klinkt spannender dan wat het is. Een auto die zo plezant rijdt, verdient heus wel een wat frivoler kleurtje – met het Eternal Blue of het onvermijdelijke Soul Red bijvoorbeeld ziet het plaatje er al heel wat verleidelijker uit.

Dus

Klein maar fijn: deze Mazda 2 is met zijn zachte en bijzonder spaarzame 1.5 SkyActiv-G een uiterst charmant autootje. Al blijf ik het wat jammer vinden dat hij zijn dynamische inborst zo angstvallig probeert weg te steken onder een brave look. Zeker in dat anonieme zilvergrijs is het bijna alsof hij zich schaamt dat hij leuk rijdt, en dat is nergens voor nodig.