Editoriaal / Edito KJ - wie het kleine niet eert...

Want je komt wat tegen, daar op het wereldwijde web. Zoals een Mercedes 190E van AMG, een piekfijn exemplaar uit 1991 met amper 160.000 kilometer op de teller. In het stijlvol zwart, weliswaar voor een stevige 90.000 euro. Iedereen kent de 2.3-16 en diens Evolution-varianten, destijds gebouwd als homologatiemodel voor de DTM-racerij. Maar deze AMG-creatie is een vreemde eend in de bijt.

De jongens uit Affalterbach waren op dat moment nog geen sportief sublabel binnen het machtige Mercedes-imperium, maar een onafhankelijke tuner die de ophanging harder en de motor krachtiger maakte. Een 3,2-liter-blok in het geval van de 190E AMG, goed voor 234 pk. Dik dertig jaar geleden was dat nog erg veel, denk ik.

Bijzonder fijn om te doen, maar ook de bron van een jeugdtrauma.

Ik heb er nog een gehad, zo’n Mercedes. Geen echte, maar een schaalmodel. Zo eentje die je zelf in elkaar moest steken, als een plastic puzzel die je moest plakken en schilderen. Met codes voor de juiste kleuren, want je wilde natuurlijk een zo getrouw mogelijke weergave van het origineel. Alleen met het interieur en het koetswerk durfde ik een beetje te spelen: rode in de plaats van zwarte stoelen en een achtervleugel die ik recupereerde van een andere bouwset. Bijzonder fijn om te doen, maar ook de bron van een jeugdtrauma.

Mijn AMG was bijna klaar, ik moest enkel het koetswerk nog verven. Het zou British Racing Green worden, want die tint zou deze patserige straatracer wat extra cachet geven. Ik had geen spuitinstallatie, dus ging ik de kunststof Mercedes met een penseel te lijf. Geen sinecure, want je wilde geen strepen noch blazen. En de verf mocht er ook niet te dik op liggen, want dan gingen alle designdetails verloren. 

De goden waren me echter gunstig gezind en mijn bevende hand deed precies wat mijn hersenen in gedachten hadden.

De goden waren me echter gunstig gezind en mijn bevende hand deed precies wat mijn hersenen in gedachten hadden. Terwijl ik mijn natte modelauto behoedzaam tegen een asbak te drogen zette, merkte ik echter dat ik een vingerafdruk had achtergelaten aan de binnenkant van het spatbord. Geen ramp, maar ik wilde het toch even rechtzetten. Terwijl ik de schade aan het monsteren was, met mijn neus op enkele centimeters van het koetswerk, ademde ik uit. Door mijn neus, waardoor de droge as uit de asbak mijn versgelakte meesterwerkje besmeurde. Het ding was naar de vaantjes. Mijn vader heeft nog het een en ander proberen te redden, maar voor mij was het over en uit. Weg met die troep. 

Mijn vader doet het tegenwoordig opnieuw, zo van die modelauto’s bouwen. En vaak met de sigaret in de mond, maar op de een of andere manier worden zijn constructieplannen nooit gekaapt door opvliegende assen. Hij maakte de rode, met een wit dak gezegende Mini Cooper na waarmee hij destijds mijn moeder had proberen te versieren, ging aan de slag met de BMW 635 CSi van Schnitzer en de Ford RS Cosworth van Eggenberger – die in de heerlijke Texaco-kleuren.

Ik hou het bij Lego. Ook leuk. En zonder lijm en vooral, zonder verf. Het gamma van de Deense speelgoedfabrikant telt een heleboel auto’s, maar de 190E AMG ontbreekt vooralsnog.