Editoriaal / Edito KJ - auto's zijn zoals horloges

Het aanbod wordt steeds interessanter, met compactere gezinswagens die ook particuliere kopers kunnen overtuigen om de overstap te maken. De batterijtechnologie maakt enorme stappen, zodat ze goedkoper en milieuvriendelijker worden. Die accupakketten zorgen er bovendien voor dat je steeds verder kunt rijden en steeds sneller kunt laden. De laadpalen schieten als paddenstoelen uit de grond, misschien rijden we binnenkort wel op inductiesnelwegen die de overgebleven range anxiety definitief de kop indrukken. Maar momenteel blijven elektrische auto’s voor veel mensen te duur.

De Vlaamse EV-premie heeft de verkoop een ferme boost gegeven, maar wie stak die 5.000 euro doorgaans op zak? De mensen die eerder ook al profiteerden van de subsidies voor zonnepanelen en andere warmtepompen, zodat ze hun nieuwe, door Vlaanderen gesponsorde Tesla nagenoeg kosteloos kunnen bijladen aan de carport op de oprit. En dan heb ik het geeneens over de fiscale incentives voor elektrische bedrijfswagens, waardoor een heleboel werknemers een flink eind boven hun economische stand rijden. Allemaal prima, maar eerlijk kun je het moeilijk noemen.

Niet meer dan een kwestie van tijd, want weldra rijden we allemaal elektrisch. Omdat we ons uiteindelijk toch laten overtuigen. En omdat het moet, een argument dat in de vele discussies tussen de lovers en de haters flagrant over het hoofd wordt gezien. Als je me naar mijn ideale gezinswagen vraagt, is de kans groot dat ik een Audi A6 Allroad met de dikke TDI van de toenmalige S6 als kanshebber noem. De EV-komeet zorgt ervoor dat dat soort wagens eigenlijk dinosauriërs geworden zijn. En dat is oké. We proberen ons hart te volgen, maar uiteindelijk duwt geld ons in de al dan niet juiste richting.

We proberen ons hart te volgen, maar uiteindelijk duwt geld ons in de al dan niet juiste richting.

Een vriend durf ik het niet noemen, maar het is wel een erg gewaardeerde collega. Hij kan bijten als een pitbull, de mensen nodeloos schofferen met zijn waarheid. Maar onder die ruwe bolster schuilt een blanke pit. We praten graag over klassieke auto’s en over Italiaanse herenhuizen, over de juiste cocktail op het juiste moment. En over polshorloges. Hij kan me urenlang gefascineerd doen luisteren naar de geschiedenis en de gebruikte techniek.

Ik draag een banale Garmin die me vertelt hoe goed ik geslapen heb, die mijn berichten en mails capteert en die mijn looptrainingen gidst door mijn hartslag te koppelen aan mijn tempo. Terwijl zijn veel en veel duurdere horloge hem enkel vertelt hoe laat het is. Maar je hoort het raderwerk, bewondert het ontwerp. Het doet iets met je.

Elektrische auto’s gaan de norm worden, maar de kapitaalkrachtige liefhebbers zorgen ervoor dat auto’s met een verbrandingsmotor de luxehorloges van morgen zullen zijn. De pure prestaties, zelfs rondetijden worden bijzaak: op een bepaald moment is veel te snel nu eenmaal meer dan snel genoeg. De mechaniek, het design, de materialen, de geschiedenis, het verhaal: die zaken gaan meer en meer doorwegen. Het is geen toeval dat Mate Rimac, de man achter de elektrische Nevera, de nieuwe Bugatti Tourbillon zegende met een gloednieuwe V16-krachtbron. En hem noemde naar een polshorloge.