Editoriaal / Edito KJ - over het grote geheim van de Porsche 911

Gelukkig bovendien, hoera! Een vrouw uit de duizend, naast knap ook grappig. En koken dat ze kan – al neem ik die taak doorgaans voor mijn rekening. Er is slechts een dingetje dat sleept: ze heeft absoluut niets met auto’s. Ze merkt geeneens het verschil tussen een elektrische auto en eentje met verbrandingsmotor, wat soms grappige taferelen oplevert aan het tankstation. Correctie: ze heeft niets met auto’s, behalve als het een Porsche 911 betreft. En die vonk sprong precies zeven jaar geleden over.

Mijn verloofde nam de volledige organisatie van het trouwfeest voor haar rekening, ik moest enkel een op maat gemaakt kostuum passen, de danspasjes voor de openingsdans oefenen en een auto regelen. Het mocht niets te fancy zijn, maar moest wel bij haar ‘maagdelijk’ witte kleed passen. Niets te klassieks, want oubollig. En niets te moderns, wegens saai. Er moest bovendien plaats zijn voor de kinderen (toen twee), want die moesten mee naar de Grote Markt van Antwerpen kunnen rijden. Of hoe de aanloop naar de plechtigheid op het stadhuis me zou vertellen hoe ik de volgende zeven jaar zou gaan leven. 

Een 911 past perfect bij de man die ik altijd al had willen zijn: iemand die weet hoe de dingen in elkaar zitten, maar die daar verder lak aan heeft.

Nu hoefde ik niet lang na te denken. Via een goede vriend kon ik een piekfijne Porsche 911 lenen. Een SC uit 1982, met een spierwit koetswerk én een achterbank(je). De perfecte match. Als huwelijkscadeau zou hij de lage-emissieperikelen op zich nemen, zodat we konden parkeren in de schaduw van de Brabofontein en onder luid gejuich pas konden zetten naar het Schoon Verdiep. Niet alleen mijn kersverse vrouw was tevreden, ook ik blonk van geluk. Want een 911 past perfect bij de man die ik altijd al had willen zijn: iemand die weet hoe de dingen in elkaar zitten, maar die daar verder lak aan heeft. De man die ik zeven jaar later nog steeds niet ben, want er staat nog steeds geen Porsche in mijn garage. Correctie: onze garage (ze leest mee).

Intussen zie ik de parallellen met mijn eega. Want hoewel ze onvermijdelijk ouder wordt, lijken de jaren geen vat te hebben op haar schoonheid en vitaliteit. Misschien oogt ze nu wel knapper dan toen, zoals ik oudere generaties van onze Porsche nu ook mooier vindt om naar te kijken. Dat de nieuwe 911’s er enkel duurder en dikker op geworden zijn? Pure jaloezie! Dat ik intussen een bril draag? Niets mee te maken!

 Dat de nieuwe 911’s er enkel duurder en dikker op geworden zijn? Pure jaloezie!

Toegegeven, heel origineel was het niet. Ik ken een heleboel koppels die getrouwd zijn in een Porsche 911. En ze zijn nog allemaal samen. Allemaal. Omdat een huwelijk geen momentopname is, maar een levenslang pact hoort te zijn. En dan ben je in Stuttgart aan het juiste adres. Wie zijn partner naar het altaar rijdt in een 911, is verzekerd tegen ontrouw, verveling en andere valkuilen. Ik deed nog wat research in een poging mijn buikgevoel met harde data te staven, en kwam na een heleboel omzwervingen bij mijn ouders uit.

Binnenkort zijn mijn vader en moeder vijftig jaar getrouwd – doorgaans gelukkig hoop ik. Zij hadden evenwel geen 911 om hun geluk te verzekeren, maar ze reden een met witte linten en rammelende blikjes gezegende 2CV naar de kerk. Toch zie ik overeenkomsten: want ook de ‘tweepeekaa’ beschikt over bolle koplampen. Misschien is dat het geheim voor een gelukkig huwelijk.