Editoriaal / Edito KJ - to Capri or not to Capri?

Was het kort voor Patrick? Of voor ‘patser’? Als dat woord begin jaren 80 tenminste al bestond. Want zo ver graaf ik terug in mijn geheugen. In elk geval, hij noemde zichzelf ‘Patje’. Ik was een jaar of vier, al kan het net zo goed vijf of zes geweest zijn. Hij woonde in het rijhuis naast het onze, samen met zijn nogal gezette moeder en ronduit dikke pekinees. Onze buurman was een jonge snaak met een aversie voor mouwen: in mijn herinnering droeg hij steevast een marcelleke dat net te krap was voor zijn gespierde torso, zodat je zijn getatoeëerde schouders beter zag. Er stonden spinnen op, denk ik.

De mensen staken angstig de straat over wanneer ze Patje zagen, want toen associeerden we tattoos nog met werkschuw tuig en niet met succesvolle profvoetballers. En inderdaad, Patje hing ook vaak op straat rond, pintje in de hand en sigaret in de mondhoek. Hij had wat langer haar, dat ofwel erg vettig was of waarin hij wel erg veel gel smeerde. Ik zie ook weelderig borsthaar en een fijn, haast Italiaans snorretje. En cowboylaarzen.

Toen associeerden we tattoos nog met werkschuw tuig en niet met succesvolle profvoetballer

Meestal was hij aan het sleutelen aan zijn auto, een oranje Ford Capri. Er lagen bredere velgen onder, het koetswerk was verfraaid met verstralers op de voorbumper en van die jaloezieën over de achterruit. En een vossenstaart aan de binnenspiegel – of verzin ik die er nu bij? De matzwart gespoten motorkap stond meestal op, met Patje voorovergebogen op zoek naar wat extra motorvermogen. Of naar een zoveelste olielek, want het ding stond vaker stil dan dat ermee gereden werd. Mijn hele jeugd zouden er kringen op het asfalt staan.

Er werd slecht over Patje gesproken, bij de bakker en de kapper. Maar de jongen had een hart van goud. Zowel mijn vader als mijn moeder kan plots over hem beginnen en in elke anekdote staat die stoere kerel paraat om een jong gezin met twee kleine kindjes (mijn broer moest toen nog geboren worden) te hulp te schieten. Als autofanaat was papa bovendien geïnteresseerd in zijn hopeloze Ford-project; hij kreeg Patje zelfs zo ver om het ding niet te starten tijdens de middagdutjes die mijn kleine zus nog nodig had. 

Als kind had ik een poster van de Zakspeed Groep 5-racewagen aan mijn muur hangen, toch associeerde ik de Capri vooral met een stuk oud ijzer dat veel lawaai maakte

Ik weet niet hoe het Patje vergaan is. Misschien is het weer gewoon Patrick. Maar ik moest meteen aan hem denken toen Ford zijn nieuwe Capri presenteerde. Een zoveelste elektrische SUV, ik weet het. Natuurlijk sprak het internet meteen schande. En de wat vreemde #jesuiscapri-marketingcampagne met voormalig voetbalster Eric Cantona (ik had hem niet herkend, ondanks zijn tattoos) gooide enkel olie op het trollenvuur.

Als kind had ik een poster van de in Würth-kleuren gestoken Zakspeed Groep 5-racewagen aan mijn muur hangen, maar toch associeerde ik de Capri vooral met een stuk oud ijzer dat veel lawaai maakte. Met door olie besmeurde onderhemdjes en hardrockmuziek van groepen zoals Judas Priest. Natuurlijk is het jammer dat Ford die naam recycleert voor een heel andere auto, want ook ik verkies een echte sportcoupé boven een cross-overcoupé. Maar verder is het gewoon een bekende naam met een beetje faam. Mogen ouders hun volgende kindje niet langer Remco of Tadej noemen, dan? Misschien moeten we het aan mensen zoals Patje vragen, mogelijk heeft hij inmiddels een Capri besteld. Uit jeugdsentiment…