Industrie en economie / Daimler wil duurzame en ethische batterijen

Voor Daimler is het van essentieel belang de milieu-impact te kunnen beheersen van de productie van batterijen voor de elektrische voertuigen die door zijn merken op de markt worden gebracht. Maar het Duitse concern wil er ook voor zorgen dat bij deze productie en de daarmee samenhangende toeleveringsketen de mensenrechten worden gerespecteerd. Een lastige uitdaging vanwege de vele betrokken partijen – landen, bedrijven, enz. – die deze niet altijd respecteren.

"Wij willen alleen auto's op de markt brengen die gemaakt zijn met materialen die vrij zijn van mensenrechtenschendingen – het is geen sprint, het is een marathon", aldus Renata Jungo Bruengger, Hoofd Integriteit en Juridische Zaken bij Daimler.

Complexe keten

Het grootste probleem is de complexiteit van de aanvoerketens voor de grondstoffen die worden gebruikt voor de productie van batterijen, met name zeldzame aardmetalen, die maar al te vaak afkomstig zijn uit landen die de mensenrechten weinig eerbiedigen en waar nog steeds gedwongen kinderarbeid wordt gebruikt. De Democratische Republiek Congo blijft een van de meest flagrante voorbeelden, met zeer weinig toepasbare oplossingen gezien de politieke instabiliteit in dit bijzonder mineraalrijke land, dat goed is voor 60% van de wereldvoorraad kobalt.

Hoewel de constructeurs dus proberen samen te werken met gecertificeerde mijnen, zijn zij nog steeds gegijzeld door een markt die van een niche is uitgegroeid tot een belangrijk industrieel vraagstuk. De spelers die verantwoordelijk zijn voor de winning van grondstoffen, blijven dezelfde als voorheen, maar deze keer met het voordeel van een omgekeerd machtsevenwicht. De verplichting om geleidelijk maar snel over te schakelen op 100% elektrische mobiliteit betekent dat de constructeurs met de belangrijkste leveranciers moeten samenwerken op straffe van verlies van tijd, geld en dus concurrentievermogen op een markt die in 2025 naar schatting 50.000 miljard dollar (44.170 miljard euro) waard zal zijn. Op korte termijn neemt de druk van de investeerders echter toe met een discours dat – voor veel van hen – kan worden samengevat als "ofwel is uw bedrijf ecologisch duurzaam, ofwel is het failliet".

60.000 leveranciers

Daimler, bijvoorbeeld, heeft ongeveer 60.000 directe leveranciers, en volgt een risicogebaseerde aanpak voor de controle van de belangrijkste ketens. Indien nodig kan Daimler druk uitoefenen op leveranciers die in overtreding blijken te zijn, of zelfs de samenwerking met hen stopzetten, die dan vaak besluiten aan de eisen van het autoconcern te voldoen om weer op de lijst van leveranciers te worden geplaatst.

Dat beleid lijkt doeltreffend te zijn, maar moet snel verder worden ontwikkeld. Daimler heeft 24 grondstoffen geïdentificeerd die het meeste risico inhouden en is van plan om de inkoop daarvan tegen 2028 volledig transparant te maken, waarbij dit jaar een eerste doelstelling van 30% wordt bereikt.

Alternatieve oplossingen

Er zijn dus alternatieve oplossingen, die in het begin soms duurder zijn, maar op lange termijn minder CO2 kunnen uitstoten. De groepen Volkswagen en Stellantis werken bijvoorbeeld samen met kathodeproducent Umicore om leveringsovereenkomsten te ondertekenen met de Australische mijnbouwgigant Vulcan Energy Resources, die van plan is lithium te produceren uit een geothermische bron in het Zwarte Woud in Duitsland.

Bovenal kan de tijd aan de kant van de fabrikanten en producenten van batterijen staan. Zonder nog maar te spreken van de (mogelijke) toekomstige solid state-batterijen, die minder gulzig zijn met zeldzame aardmetalen, zal de auto-industrie door de ontwikkeling van de markt voor elektrische auto's en het zeer hoge recyclingpercentage van batterijen minder overgeleverd zijn aan leveranciers van grondstoffen die de mensenrechten of de rechten van het kind niet respecteren, terwijl de milieueffecten van de batterijproductie tot een minimum beperkt zullen blijven. Maar dit is een perspectief op middellange termijn.