Lifestyle / Rally des Mille Virages 2018 door de ogen van een copilote

DAG 1

Dit jaar trok de jaarlijkse Mille Virages-karavaan naar Zuid-Frankrijk. We spreken af in het dorpje Vonnas, dat voor de helft eigendom is van mijnheer Blanc en voor de helft van mijnheer Brun – we verzinnen het niet. De eerste is een van de meest beroemde ‘mafketels’ van Frankrijk, terwijl de tweede, een koperslager, (bijna) even beroemd is in zijn werkgebied. De parking op het centrale plein van het dorp is voorbehouden voor ‘ons’. De ene prachtige auto na de andere komt aangereden en wij parkeren er onze elegante grijze 911 Cabriolet tussen. Er worden stickers aangebracht en de rally kan beginnen.

DAG 2

We vertrekken om halftien ’s morgens over vrij vlakke en rechte lijnen die dwars doorheen majestueuze landschappen snijden. Tot hier gaat alles goed en de bestuurder en copilote vormen een symbiose. Alles verloopt zorgeloos. Er volgt een lunchpauze in het hart van de Drôme-streek in Saint-Jean en Royans, bovenaan de Col de la Machine (1.015 meter hoogte) in het gelijknamige restaurant. Tegen dan hebben we al 228,81 kilometer achter de kiezen.

En dan begint het echt. De afdaling verloopt wat meer opgefokt en de copiloot moet het ondergaan. Mijn ogen en linkerhand rusten op het roadbook, mijn rechterhand probeert grip te vinden op de stoelzitting en ik probeer ondanks alles mijn hoofd stabiel te houden, mijn blik zo ver mogelijk op de horizon gefixeerd om zo goed mogelijk te kunnen anticiperen op de volgende bocht, en dan de volgende, de volgende enzovoort, gedurende minuten die uren lijken te duren. De lol is er een beetje af…

Tegen het eind van de namiddag komen we onder een hete zuiderse zon aan in een unieke plek temidden de wijngaarden: La Coquillade Village in Gargas. Tijd om ‘bij te tanken’. Het aperitief en avondeten verlopen geanimeerd door de verschillende verhalen van bestuurders en passagiers. Iedereen verkeert (gelukkig) in dezelfde stemming en we komen allemaal tot dezelfde conclusie: het recept voor succes is ongetwijfeld om op tijd en stond de rollen om te keren. Na een welverdiende nachtrust staan we klaar voor een nieuw avontuur van 211,5 kilometer.

DAG 3

De wegen kronkelen wild, de landschappen van de Drôme in de Provence maken indruk, met bloeiende brem en lavandelvelden die helaas nog niet in bloei staan (nog twee maand geduld). We zijn vlakbij de Gorges du Verdon, dalen af naar het Lac Ste-Croix, dat ons telkens weer verrast met zijn kunstmatig aanvoelende blauwe kleur, en doorkruisen onvoorstelbaar mooie Provençaalse dorpjes tot we samenkomen voor een ‘biopicknick’ onder de majestueuze plataan van het kasteel “Fond du Broc” in Les Arcs. We hebben dan 171,98 kilometer gereden.

De laatste rechte lijn is in zicht: we gaan naar Cannes en de Croisette, waar we de auto na wat wachten kunnen toevertrouwen aan een parkeerwacht (die een beetje overwerkt is) en worden verwacht voor het diner op een dak met zicht op het oude Cannes. Maar eerst poseren we wel nog even op de rode loper van het Festivalpaleis. We voelen ons sterren-voor-een-avond, doorwinterde bestuurders na deze droomdagen en… overtuigde copiloten, of toch wat mij betreft. Want ja, op voorwaarde dat je zenuwen wat kunnen verdragen, heb je drie dagen lang het gevoel dat je leeft. 71,65 kilometer hebben we vandaag gereden.

DAG 4

We nemen afscheid na het ontbijt. Wij keren terug via Genua en Italië, de Aostavallei en de Sint-Bernardspas (die begin juni helaas nog gesloten is, zodat we onder de bescherming van de kap de tunnel hebben moeten nemen), zodat het decor wat verandert. En toen heb ik eindelijk met de Porsche mogen rijden… Maar dat is een heel ander verhaal, waarvoor ik je graag naar onze Test doorverwijs.

Tekst: Virginie de Borchgrave

Foto's: Yvan Verzar