Nieuw model / Hier is de Ferrari F80 (2025), aangedreven door een hybride... V6

Met de voorstelling van de F80 schrijft Ferrari alweer een pagina bij in zijn rijkgevulde geschiedenis. De opvolger van de LaFerrari wordt opnieuw een hybride, en baseert zich voor zijn aandrijfgeheel op de hedendaagse racerij. Geen atmosferische V12 dus – tot spijt van de liefhebbers allicht – maar wel een V6 met drukvoeding, van de elektrische soort bovendien.

De F80 vervult een dubbele rol: aan de ene kant vormt hij de ultieme belichaming van alle technische knowhow uit Maranello, anderzijds kondigt hij ook de richting aan die Ferrari in de toekomst uit wil voor zijn ‘gewone’ gamma. Vandaar dat zijn aandrijfgeheel qua concept aansluit bij dat van de 296 GTB, maar evengoed bij dat van de 499P uit het WEC die de voorbije twee edities van Le Mans op zijn naam wist te zetten.

F163CF

Concreet doet de Ferrari F80 een beroep op een 3 liter grote biturbo-V6 met een V-hoek van 120 graden. Die ‘F163CF’ is op zijn eentje al goed voor een waanzinnige 900 pk bij 8.750 o/m en 850 Nm bij 5.550 o/m en haalt 9.200 o/m. Deze nauw met de zespitter uit de 499P verwante krachtbron is voorzien van twee elektrisch aangedreven turbo’s en krijgt een dubbele elektrische ondersteuning.

LEES OOK Ferrari bouwt Le Mans-racer voor (bijna) iedereen!

Op de achteras kan een MGU-K-unit – een KERS-systeem voor energierecuperatie – een duwtje in de rug geven; vooraan maken twee elektromotoren (goed voor 300 pk) van de F80 een vierwielaandrijver met torque vectoring (e-4WD). Die volledig in eigen huis ontwikkelde elektromotoren zijn 50 kilogram lichter dan die van de SF90. Een MGU-H-unit, die energie recupereert uit de hitte van de uitlaatgassen, maakt het plaatje compleet. Het geheel is goed voor een totaal van 1.200 pk.

Met zijn 800-voltarchitectuur kan de F80 tot 70 kW recupereren en daarvan 60 kW weer afgeven. Het batterijpakket maakt gebruik van technologie zoals in de F1. Het weegt maar 39,3 kilogram, heeft een inhoud van 2,28 kWh en een vermogen van 242 kW. De benzinemotor stuurt zijn power naar de achterwielen via een gerobotiseerde achtbak met dubbele koppeling. In totaal weegt de F80 daarmee 1.525 kilogram, droog aan de haak.

F1-vloer

De bodem van de Ferrari F80 is rechtstreeks geïnspireerd op die van de Formule 1-racewagens en onderverdeeld in drie zones. Het voorste stuk is zo gewelfd dat het de lucht geleidt naar de voorwielen en het stuk daar meteen achter. Daarachter bevindt zich een vlakke vloerplaat en helemaal achteraan zit een enorme diffusor van 1,80 meter die voor een grondeffect moet zorgen, zoals in de huidige Formule 1. Ferrari spreekt van een downforce van 1.050 kilogram bij 250 km/u: 460 kilogram op de vooras en 590 achteraan, waarvan 285 kilogram louter en alleen de verdienste is van de diffusor.

Uiteraard doen voor dat resultaat ook de aerodynamische koetswerkelementen hun duit in het zakje, met vooraan een beweegbare lip en achteraan een actieve spoiler. Die laatste is niet zozeer elegant als wel efficiënt, en verbetert afhankelijk van zijn stand ofwel de stroomlijn ofwel de downforce. Hij kan zelfs dienstdoen als luchtrem. Het passagierscompartiment werd bovendien bewust smal gehouden, zodat de stroomlijnspecialisten meer ruimte kregen om met de flanken van de auto te spelen. 

Eenzitter voor twee

Om het passagierscompartiment smaller dan gebruikelijk te kunnen houden, heeft Ferrari van de F80 een “eenzitter voor twee” gemaakt. Anders gezegd: de hybride hypercar heeft een asymmetrische cabine, met 5 centimeter minder plaats in de breedte voor de passagier dan voor de bestuurder. En terwijl die laatste zijn kuipstoel kan verstellen, is die van zijn bijrijder vastgemaakt aan de koolstofvezel kooistructuur.

Een opstelling waarmee de passagier volgens Maranello niet langer in het blikveld van de bestuurder zit. Naast koolstofvezel doet het onderstel ook nog een beroep op titanium en aluminium. Een interessant detail is dat de langsdragers van het voorste subframe ook dienstdoen als koelleidingen voor de voorste remmen. Twee vliegen in één klap…

Multimatic

Samen met specialist Multimatic heeft Ferrari voor deze F80 een actieve ophanging ontwikkeld die in alle omstandigheden een ideaal compromis zoekt tussen aerodynamische efficiëntie enerzijds en toch nog enig comfort op de openbare weg anderzijds. De technologie kennen we al uit de Purosangue, met dat verschil dat hier de bovenste driehoeken van de ophanging 3D-geprint zijn – ze zien er trouwens net zo organisch als spectaculair uit – en gecombineerd worden met inboard-veer-dempercombinaties.

Samen met de velgen van koolstofvezel draagt dat bij tot de vermindering van het niet-opgehangen gewicht. Voor het ‘actieve’ deel van de ophanging zorgen vier 48-voltactuatoren – één per wiel. De centrale unit die ze aanstuurt, werkt volgens de jongste versie van Ferrari’s Side Slip Control (SSC 9.0).

LEES OOK De Ferrari SF90 XX getest: lees onze review!

Die werkt dan weer met de Ferrari Integrated Vehicle Estimator (FIVE): een technologie die potentiële reacties peilt op basis van een digital twin van de auto, om de reacties van het onderstel sneller én efficiënter te kunnen aanpassen aan de reële omstandigheden en aan de input van de bestuurder. Met als uitgangspunt maximaal gebruik te maken van het verlaagde zwaartepunt van de auto, zodat de banden en de stroomlijn in alle gevallen optimaal hun werk kunnen doen.

Prijs en prestaties?

Een top van 350 km/u, 0 tot 100 in 2,15 seconden en 0 tot 200 km/u in 5,75 seconden, naast een weggedrag dat geen enkele andere Ferrari hem ooit voordeed: het spreekt bijna vanzelf dat daar een stevige som geld tegenover staat. Met een (Italiaanse) prijs van ongeveer 2,9 miljoen euro – belastingen niet meegerekend – is de F80 dan ook niet voor iedereen weggelegd.

Maranello gaat maar 799 exemplaren van de nieuwe Ferrari F80 bouwen, en die gaan allemaal naar zorgvuldig uitgekozen trouwe klanten en verzamelaars. Wie achter het net vist, krijgt misschien nog een herkansing, want de komst van een dakloze Aperta-versie werd in elk geval niet ontkend… 

LEES OOK En hou verhoudt de F80 zich tegenover de nog krachtigere en lichtere McLaren W1?