Nieuw model / Hier is de nieuwe McLaren W1 (2025), opvolger van de F1 en de P1

McLaren stelt zijn nieuwe hybride hypercar voor: de W1, de opvolger van de fabelachtige F1 en P1. Niet zomaar vandaag, want de datum is niet toevallig gekozen: op 6 oktober 2024 was het precies een halve eeuw geleden dat McLaren zijn eerste wereldtitel in de Formule 1 binnenhaalde, met de emblematische Emerson Fittipaldi als kampioen. Een dubbel gouden jubileum dus, en dat vroeg dan ook om een gepast eerbetoon.

Om nog beter te doen dan zijn twee illustere voorgangers grijpt de nieuwe McLaren W1 terug naar Formule 1-technologie. Net als de P1 gaat het om een hybride, waarvan de benzinemotor specifiek is voor deze hypercar.

Hybride F1-technologie

Die vier liter grote achtcilinder in een V-hoek van 90 graden is voorzien van een vlakke krukas, een architectuur die bij uitstek geschikt is voor hoge toerentallen. In dit geval gaat hij door tot 9.200 o/m, zeldzaam hoog voor een hybride, en al helemaal omdat hij onder druk wordt gezet door twee klassieke twin scroll-turbo’s.

McLaren speelde ook even met het idee van een elektrisch aangedreven turbo (zoals Porsche die gebruikt voor de 911 T-Hybrid), maar zag daar toch van af, vanwege de extra kilo’s die dat zou meebrengen. “Bovendien was die reactietijd voor ons sowieso geen probleem, dankzij de ogenblikkelijke respons van de elektromotor en zijn koppel”, zo kregen we te horen van een McLaren-ingenieur.

Specificaties en rijbereik

De vier liter grote ‘MHP-8’ van de McLaren W1 is op zijn eentje al goed voor 928 pk; de elektromotor met radiale flux (die tot 24.000 o/m haalt) die in de gerobotiseerde achtbak werd geïntegreerd, voegt daar nog eens 347 pk aan toe. Dankzij een kleine batterij van 1,4 kWh kan die elektromotor de auto ook gedurende een tweetal kilometer uitstootvrij aandrijven – achteruitrijden gebeurt trouwens sowieso elektrisch. Daarnaast dient diezelfde elektromotor ook als starter-alternator voor de batterij.

Alles samen is dit geheel goed voor 1.275 pk en 1.340 Nm, waarden die via een elektrohydraulisch differentieel enkel en alleen op de achterwielen worden gezet. Daarmee is dit aandrijfgeheel 40 procent krachtiger dan dat van de P1… terwijl het tegelijk 40 kilogram minder weegt. In totaal zet de W1 1.399 kilogram op de weegschaal, wat voor een hybride van dit kaliber meer dan aanvaardbaar is.

Voeg daar een chassis aan toe dat rechtstreekse links heeft met de racerij, en je krijgt een W1 die tot 300 km/u zelfs een Speedtail achter zich laat, en op het circuit van Nardo een Senna op de volle 3 seconden zet.

Actieve stroomlijn

Om enerzijds te kunnen flirten met de 350 km/u en anderzijds toch nog dagelijks bruikbaar te blijven met een minimum aan comfort is de McLaren W1 voorzien van een actieve aerodynamica. In haar radicaalste stand genereert die een neerwaartse druk van meer dan een ton (350 kilogram op de neus, 650 op de achteras). Het uiteinde van de splitter vooraan kan uit- of inschuiven, terwijl achteraan de zogenoemde Active Long Tail de auto desgewenst 30 centimeter langer kan maken.

De uitklapbare spoiler die in die achterpartij is verwerkt, kan helemaal verzonken blijven, om de elegante lijnen niet te komen verstoren, maar komt naar boven wanneer er extra downforce nodig is. En hij kan ook bijna negentig graden kantelen, om dan dienst te doen als luchtrem.

Het koetswerk van deze W1 is in grote mate opengewerkt, om de lucht beter langs de flanken van de auto te geleiden (onder meer voor de vleugels, om een goede extractie van de rijwind in de wielkasten te garanderen. In Race-modus komt het koetswerk van de W1 vooraan 37 millimeter en achteraan 17 millimeter dichter bij de grond te liggen – te veel speling in de bodemvrijheid is altijd nefast voor een auto met grondeffect.

Actief chassis

De vier schokdempers van de McLaren W1 (waarvan de voorste rechtstreeks en horizontaal op de kooistructuur zijn bevestigd) zijn met elkaar verbonden via een hydraulisch circuit waarin de druk continu elektronisch wordt geregeld. In een bocht naar links bijvoorbeeld zal de druk in de demper rechts vooraan worden opgebouwd, terwijl die in de beide linkerwielen net wordt verminderd, om zo voortdurend een optimale controle van de band op de weg te behouden. In grote lijnen kenden we dat systeem al van sinds de 12C uit 2011, alleen gaat de W1 nog een stapje verder.

Want hoewel deze onderlinge connectie mechanische antirolstangen in feite overbodig maakt, worden in deze McLaren W1 de voorwielen in Race-modus toch verbonden door een stang van magnesium, om helemaal komaf te maken met de laatste zweem van rolneiging. Met andere woorden, terwijl de ophanging in Daily-modus geacht wordt comfortabel en vergevingsgezind te blijven, kan ze snel van gezicht veranderen afhankelijk van de omstandigheden, om in de meeste veeleisende situaties even hard als die van een eenzitter te worden.

Carbon kuip

Al die technologie – inclusief de kleine hoogspanningsbatterij – werd geïntegreerd in een zelfdragende structuur van koolstofvezel. Ook de stoelen worden daar trouwens in verankerd; de rijhouding in de McLaren W1 regel je via de stand van de pedalen, de stuurkolom en de instrumentencluster. Het voordeel? Op die manier konden de Britten de wielbasis met 7 centimeter inkorten in vergelijking met een systeem van op rails verschuifbare stoelen. 

Eveneens in de carbonkuip geïntegreerd zijn de scharnieren voor de vlinderdeuren in het dak. McLaren koos voor dergelijke deuren omdat daardoor makkelijker de lucht over de flanken naar de zijdelingse radiatoren te leiden valt – radiatoren die overigens zelf compacter en dus lichter werden.

Snel, sneller... te snel?

2,5 seconden van 0 naar 100, 5,8 seconden van 0 naar 200 en 12,7 seconden van 0 naar 300: de W1 is snel, bijzonder snel. De vraag is dan ook hoeveel van de 399 eigenaars capabel zullen zijn om zo’n krachtenarsenaal te temmen. Zeker in een auto met een dermate uitgesproken grondeffect, wat altijd een uitdaging is voor de gemiddelde sterveling: in een auto die harder aan het asfalt gezogen wordt naarmate je sneller door de bocht gaat, kun je niet meer afgaan op het gevoel van ‘mechanische grip’.

Maar misschien doet dat er niet toe. Per slot van rekening, hoeveel eigenaars van een Patek Philippe of een Richard Mille zouden écht begrijpen hoe hun kostbare polshorloge in elkaar zit?