Ik ben een hot-hatchfanaat van het eerste uur. Het concept waarbij een simpele stadswagen omgetoverd wordt in een gooi- en smijtkarretje fascineert me al van kindsbeen af. Toen waren dat de Opel Kadett GSi, de Renault 5 GT Turbo en de Peugeot 206 GTI. En natuurlijk de onvermijdelijke VW Golf GTI. Maar ik had het eerder voor de underdogs, de Daihatsu Charade GTti op kop.
Inmiddels zijn we bijna vier decennia verder en heeft het hot-hatchsegment een enorme revolutie meegemaakt. Het zijn geen opgepompte stadsrakkers meer, maar afgetrainde atleten die domme spierkracht combineren met slimme technologie. Ik blijf fan van het concept, zeker van door de rallysport gevormde bommetjes zoals de Toyota GR Yaris. Maar bereikbaar zijn die sportmodellen niet meer. Naast te duur zijn ze ook te snel geworden, te compromisloos om bij te klussen als dagelijkse partner in crime.
Behalve de Suzuki Swift Sport dan. In 2020 kreeg zijn 1,4 liter-turbobenzine een hybride module op 48 volt opgevezen, maar het reeds bescheiden vermogen van 140 pk zakte wel naar amper 129 paarden. Dat zorgde ervoor dat de hot hatch meer dan 9 seconden nodig heeft om van 0 naar 100 km/u te sprinten, toch geen cijfer dat je associeert met sportief. Maar de Japanner blijft wel bereikbaar, al wil dat niet zeggen dat de Suzuki Swift Sport Hybrid een koopje is.
Leuk
De Suzuki Swift ziet er sowieso goed uit, maar de Sport oogt echt lekker. De koetswerkmodificaties leggen wat sportieve klemtonen, zonder daarbij over de schreef te gaan. Je ziet meteen dat dit geen huis-tuin-en-keukenkarretje is. Alleen die – weliswaar optionele – uitlaatpijpen van HKS al... Pas wel op voor de kleur, want een in het haast fluorescente Champions Yellow gespoten Suzuki Swift Sport is iets helemaal anders dan een exemplaar in het minder opvallende Super Black Pearl Metallic.
Als Hybrid heeft de Suzuki Swift Sport wat power moeten inleveren, maar daar staat wat extra trekkracht tegenover. Het maximumkoppel klimt immers naar 253 Nm, reeds vroeg beschikbaar. Met dank aan de elektrische boost van de starter-alternator, die voor extra gewilligheid zorgt bij elk toerental. En dat zorgt niet alleen voor vlottere hernemingen, maar ook voor minder schakelwerk en een lager verbruik. We besloten de testweek met een gemiddelde van 6,1 ll/100km. Nu moet je de vierpitter nog altijd van de zweep geven om vooruit te komen. Dat is echter geen straf, al mocht de manuele zesbak best wat soepeler van verzet wisselen. Het sportchassis van de Suzuki Swift Sport Hybrid is immers afgesteld naar die beperkte cavalerie, waardoor er flink wat ouderwets rijplezier te rapen is.
Jawel, de Suzuki Swift Sport Hybrid stuitert een beetje. En echt goed geïsoleerd is het interieur niet; de rijgeluiden dwingen je om de radio wat luider te zetten. Maar daar staat wel een heleboel ruimte tegenover. Zowel voor- als achterin zit je uitstekend en het koffervolume is uitstekend voor een stadswagen die 3,84 meter lang is. En dat is natuurlijk van goudwaarde voor de dagelijkse bruikbaarheid van deze sportieveling.
Jammer
Misschien is de Suzuki Swift Sport Hybrid wel te volwassen geworden. Wat groter en iets logger, zonder dat er extra scherpte onder de hot-hatchsaus geroerd werd. En die 129 pk en 253 Nm mogen dan wel bijdragen tot het karakter, maar eigenlijk verdient een sportkarretje wel beter. Ik reeds onlangs met de Dacia Duster TCe 150 en die voelde een stuk sneller aan dan deze Japanner. Dat kan niet de bedoeling zijn. Als Suzuki dan toch bij Toyota gaat aankloppen voor de Corolla Hybrid (Swace) en de RAV4 PHEV (Across), misschien moeten ze dan ook eens horen naar de GR Yaris.
Zo leuk het koetswerkdesign, zo onderkomen het interieur. De sportstoelen van de Suzuki Swift Sport Hybrid kunnen niet verhinderen dat de algemene kwaliteitsindruk te wensen overlaat. De harde materialen lijken uit een ander tijdperk te komen, de assemblage en de vormgeving vloekt met het prijskaartje van dik 25.000 euro (al is er momenteel een salonactie die ervoor zorgt dat je een Suzuki Swift Sport kan bestellen voor een kleine 22.000 euro).
En als Hybrid mag de Suzuki Swift Sport dan wat zuiniger geworden zijn, toch moet je regelmatig pitstops inlassen. De kleine brandstoftank is immers te snel leeg. Nu goed, deze jongen tankt nog gewoon benzine, dus je hoeft geen tijd uit te rekken om op te laden.
Dus
Enerzijds vind ik het fantastisch dat er nog een Suzuki Swift Sport bestaat. Alleen moet hij ofwel goedkoper ofwel krachtiger zijn, het is me een beetje te vis noch vlees. Nu, liever een smakelijke veggieschotel dan helemaal niets, want dit in de vergetelheid geraakte concept verdient navolging. Zoals de Rallye-versies die Peugeot destijds maakte van de 106 en de 205: betaalbaar én cool én leuk om mee te rijden. Want dat wordt vandaag vergeten, dat auto's ook leuk mogen zijn. Om mee te rijden, bedoel ik. Niet alleen om naar te kijken.
11
