Het is niet de eerste keer dat ik de Toyota GR86 de sporen kan geven. Eind 2021 probeerde ik deze sportcoupé reeds op en rond het Parcmotor Castelloli-circuit in Spanje. Het betrof een nog in camouflagetape verpakt prototype, maar de hoge verwachtingen werden moeiteloos ingelost. De filosofie van de GT86, maar met wat meer power en nog meer scherpte. Het soort auto waarmee je liever binnendoor van A naar B rijdt.
Maar het was makkelijk scoren. Kronkelende bergwegen zonder verkeer en zonder trajectcontroles. En een afgesloten omloop. Het soort omstandigheden waarin sportwagens zoals de Toyota GR86 altijd horen uit te blinken. Bij deze hernieuwde kennismaking lag de focus niet alleen op rijplezier, maar ook op dagelijkse inzetbaarheid. Want blijft de Japanner een glimlach op je aangezicht toveren wanneer je hem inzet voor je dagelijkse verplaatsingen?
Om de inzet nog wat te verhogen, heb ik de Toyota GR86 zelfs gebruikt om op familieweekend te gaan. Met de twee jongste kinderen. En onze bagage. Game on.
Leuk?
De kinderen zijn er dol op. Mijn zoon vergelijkt de Toyota GR86 met een groot uitgevallen Hot Wheels, want het koetswerkontwerp heeft inderdaad wat weg van een speelgoedauto. Het leuke is dat die looks slechts een deel van het verhaal vertellen. De GR86 oogt leuk, maar rijdt nog leuker. Te leuk en te enthousiast bij momenten. Toch voor vrouwlief. Mijn zoon vond die breed waaierende achterzijde en in rubbernevel gehulde strepen op het asfalt best ok, zelfs al kon hij zijn eten nauwelijks binnenhouden.
Een analoge auto in digitale tijden, zo omschrijft de Japanse constructeur zijn Toyota GR86. En dat is er boenk op. Een atmosferische boxermotor die de achterwielen aandrijft via een manuele zesversnellingsbak, maar zich niet verliest in honderden instelmogelijkheden. Je kan de elektronische stabiliteitscontrole uitschakelen en een speciale Track-modus inschakelen (met aangepast menu op de tellerpartij), maar verder: what you see is what you get. En dat werkt prima.
Mijn oudste, alweer twaalfjarige dochter ging niet mee naar de Veluwe en eigenlijk maar goed ook. En niet omdat haar puberstreken de sfeer zouden bederven. Maar omdat er simpelweg geen plaats voor haar is. De Toyota GR86 heeft wel een achterbank, maar die telt slechts twee zitplaatsen. Om wat beenruimte extra te creëren, heb ik mijn stoel wat verder naar voren gezet dan echt comfortabel was. Maar family first, nietwaar? Nu goed, een rit van dik 2 uur is geen marteling. Zelfs niet als je knieën halverwege je oren steken. Het comfort? Best ok, toch voor een ding dat puur en onversneden rijplezier promoot.
Een grote koffer heeft de Toyota GR86 evenmin (226 liter). Gelukkig ben ik best goed in puzzelen, zodat ik alle bagage voor een lang weekend weg in de achtersteven gepropt kreeg. Op de middenconsole en in de deuren zijn nog extra bergvakken, zodat je nog extra opties hebt om een flesje water of wat dan ook weg te steken. Het is geen monvolume, maar toch komt de GR86 praktischer voor de dag dan je zou denken.
Jammer?
Ik ben fan van de looks, van die compacte afmetingen en die lage zitpositie. Maar het vloekt wel met de trend die steeds grotere SUV-modellen promoot. Door een heleboel andere weggebruikers wordt er op de Toyota GR86 neergekeken, zowel letterlijk als figuurlijk. De "Familie Johnny", zoals iemand het omschreef. Dat probleem heeft een Mazda MX-5 veel minder, want die wordt wel door zowat iedereen geknuffeld. Omdat het een roadster is, misschien?
De Toyota GR86 mist wel wat cachet, vooral binnenin. Dat de digitale toerenteller aan het spinnen gaat, wanneer je de Gazoo Racing-starttoets induwt, vind ik goed gevonden. Meer verder is er van enige frivoliteit geen sprake. De plastics zijn aan de harde kant, de vormgeving van het dashboard is vooral functioneel en het scherm van de centrale multimediamodule oogt gedateerd. Ook de armsteun op de binnenkant van de deur zit niet lekker, de sportstoelen gelukkig wel.
De Toyota GR86 wordt aangedreven door een 2,4 liter-boxermotor die vier cilinders telt, 234 pk ontwikkelt en 250 Nm genereert. Ben je handig genoeg met het nogal schichtige koppelingspedaal, dan volstaan 6,3 seconden om van 0 naar 100 km/u te sprinten. De atmosferische krachtbron hangt kort aan het gas en wordt gekoppeld aan een strakke versnellingsbak, waardoor je moet uitkijken wat je met je voeten doet. Maar de beloning is navenant, want het rechterpedaal is een soort dirigeerstokje waarmee je de capriolen van de GR86 begeleid. Echt levendig is de boxer niet en ook de klank kon beter, vooral omdat die vuistdikke uitlaatpijpen een vette soundtrack beloven. Niet dus.
Dus
Neen, de Toyota GR86 is geen gezinswagen. Al trokken we probleemloos onze plan, vooral omdat de jongste kinderen nog klein zijn en het goede weer wonderen deed voor het humeur van mijn vrouw. Maar het is wel een toegankelijke sportwagen die breed inzetbaar blijft, want functioneel en comfortabel genoeg om te pendelen. En om een occasioneel weekend met het gezin mee te pikken.
Maar dat gaat wel tegensteken, vooral omdat de Toyota GR86 zo leuk is op kleine wegen. Het chassis vraagt voortdurend om nieuwe uitdagingen, waardoor je zelfs rondpunten gaat attackeren alsof het een WRC-proef is. En dat kan niet de bedoeling zijn… Vooral omdat die associale manoeuvres snel als normaal gaan aanvoelen, terwijl de medeweggebruikers je gestoord vinden. Het kan ook vermoeiend worden, die hongerig naar de apex grijpende voorwielen en die steevast op uitbreken beluste achtertrein. Al zal je mij daar nooit over horen klagen.
Misschien een tip: misschien moeten ze de Toyota GR86 leveren met beschermranden voor de flanken van de banden, zoals ze dat al eens doen in de rallysport. Want de testwagen waarover ik een kleine week kon beschikken, kwam met aan gort gereden velgen. Niet iedereen is Ken Block, al doet de GR86 je wel eens twijfelen.
Je voelt het of je voelt het niet, die Toyota GR86. En ik voel het.
25
