Blogtests / Wat vind ik van de Toyota Hilux 2.8 D-4D?

Als er één auto ter wereld is waaraan een imago van onkreukbaarheid hangt, is het wel de Toyota Hilux. We herinneren ons allemaal nog wel de heroïsche beelden uit een niet nader genoemd Brits entertainmentprogramma dat toevallig over auto’s gaat – hoe de Japanse pick-up daar op allerlei manieren gemarteld werd, en toch maar niet van ophouden wilde weten. Ik kreeg er destijds zowaar een krop van in de keel – jeugdsentimaliteit, zal ik het maar noemen...

Voor alle duidelijkheid: ik ben niet de typische pick-upklant – tenzij om twee keer per jaar snoeiafval naar het containerpark te vervoeren zou ik niet weten waarvoor ik zo’n voertuig nodig zou hebben. Meer nog, het gebrek aan een fatsoenlijke koffer, de dorstige motor (ik zat uiteindelijk toch aan een dikke 10 l/100 km met deze Hilux 2.8 D-4D) en vooral de bijzonder onhandige afmetingen en de daaruit voortvloeiende parkeerstress zouden mij allicht snel doen vloeken.

En toch oefent dit soort auto’s een haast onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit. Zo één keer per jaar een weekje kunnen rondrijden met een auto die me het gevoel geeft ‘boldly’ te kunnen gaan ‘where no car has gone before’? De charme voelen van een auto die stampt, rolt, briest en ‘leeft’? Graag. Laat dus maar komen, die nieuwe Toyota Hilux Invincible met zijn nieuwe 2.8 D-4D.

Leuk

Het mooiste moment van de dag in deze Toyota Hilux 2.8 D-4D? Dat is wanneer je na een koude start voor het eerst het gaspedaal intrapt. De woeste blaas- en aanzuiggeluiden die van onder de motorkap komen wanneer de grote viercilinder en de turbo en zijn intercooler gulzig lucht naar binnen zwelgen, het is gewoon fantastisch. Eenmaal de boel goed en wel op gang valt het overigens best mee met geluid en trillingen – al is en blijft het een pick-up natuurlijk.

Nee, met een ladderchassis en starre bladveren achteraan ga je nooit de prijs voor het ophangingscomfort winnen. Maar de Hilux brengt het er zeker niet slecht af. De zithouding is goed, de filtering valt mee. Natuurlijk strijkt de ophanging de weg niet vlak, maar dat hoort er voor mij nu eenmaal bij: met deze pick-up doe je niet mee aan de rat race, je kabbelt rustig voort, op het ritme van de naden, voegen en hobbels in de weg.

Al bij al voelde ik me meteen op mijn gemak in het interieur van deze Hilux. Of dat leder van de Invincible-uitvoering echt onmisbaar is? Neen, maar het is wel mooi meegenomen. Idem voor de krachtige JBL-audio-installatie van deze versie, die een verrassend volle klank verspreidt. Maar nog het meest blij – zeg maar opgelucht – was ik dat er op onze testauto ook een achteruitrijcamera zat. Want draai het of keer het hoe je het wilt, manoeuvreren met een pick-up van 5,30 meter en een achteroverhang om u tegen te zeggen, het is geen pretje.

Jammer

Objectief gezien zijn er veel dingen die ik de Hilux zou kunnen aanwrijven, maar dat zijn bijna allemaal nadelen die inherent zijn aan het genre pick-up. Daarover een boompje opzetten zou dus niet fair zijn. Wel iets om rekening mee te houden is dat deze Toyota een vierwielaandrijver van de oude stempel is, eentje met een vergrendelbaar differentieel tussen voor- en achteras – op de weg mag je er dus enkel in achterwielaandrijving mee rijden. Dat lossen sommige rivalen net iets beter op...

De nieuwe 2.8 D-4D is altijd aan een automaat gekoppeld, maar het getrapte rooster verraadt het al: deze bak is niet van de modernste. Hij is niet bijster alert, durft al een keer een schokje door te geven bij het opschakelen onder belasting en van motorrem is alleen maar sprake in de rijmodus Power én met de pook in de Sport-stand. En zeker die laatste vloekt met de gezapige manier waarop ik graag met een pick-up rij. Nochtans is die motorrem op dalende stukken meer dan welkom om dit vehikel wat in te tomen...

De donkere accenten van de Invincible-uitvoering geven de grote oppervlakken van deze Hilux wat cachet, maar zeker op de neus hebben de designers er wel héél veel zwarte kunststof tegenaan gegooid. In combinatie met de meeste koetswerkkleuren levert dat een soort coronaversie van de Hilux op: eentje met een zwart mondmasker voorgebonden. Het Oxyde Bronze van de testauto komt er nog vrij goed mee weg, maar die camouflagekleur geeft deze pick-up dan weer zo’n militair opzicht – niet echt mijn ding.

Dus

Voor wie zoals ik maar eens sporadisch van een pick-up kan proeven, is dat altijd weer een belevenis. Er hangt een zweem van avontuur rond dit soort auto’s, met hun heerlijk ouderwetse techniek. In dat opzicht is de Toyota Hilux geen uitzondering – ik heb van elke minuut genoten. De extra power van de 2.8 D-4D heb ik strikt genomen nooit echt nodig gehad, maar de wetenschap dat je nog marge hebt, is ook veel waard. 

 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Werner Van Kerckhoven (@wernerautogids)