“This is not a car.” Met die slogan stelt het Zwitserse Micro Mobility Systems – kortweg Micro – de Microlino voor op zijn website. Qua filosofie zijn de ontwerpers vastbesloten om vast te houden aan die onconventionele positionering, ergens halverwege tussen de zwaargewichten van de traditionele auto-industrie en de milieuvriendelijke light mobility zoals start-ups in de tweewielersector die bepleiten.
De Zwitsers omschrijven hun machine als een uiterst sympathiek middel om de mobiliteit van de stadsbewoner die leeft, werkt en ontspanning zoekt binnen een straal van 10 tot 20 kilometer van zijn woning, te herdefiniëren... en terloops ook nog eens zijn ego te strelen. Wettelijk is het ding gehomologeerd in de categorie L7e, die van de zware vierwielers die als motorfiets zijn ingeschreven en waarvoor een rijbewijs B nodig is.
De Microlino volgt zowat hetzelfde concept zoals dat ook al bestond in de jaren vijftig, bij de zogenoemde bubble cars. Vandaar dus die visuele link met de Isetta, bij het brede publiek allicht de bekendste dwergauto van allemaal…
Koetswerk en afmetingen
Het is moeilijk niet te smelten voor de Microlino, een schattige ‘zeepbel’ van amper 2,52 meter lang. Zijn moderne Isetta-look is subtiel geproportioneerd en evenwichtig. Deze ‘Vespa op vier wielen’ wekt sowieso sympathie met zijn androïde trekjes, zijn wulpse rondingen en zijn vrolijke koetswerkkleuren, vernoemd naar grote steden: Zurich Blue, Milano Red, Amsterdam Orange, Paris Mint, enzovoort.
Het koetswerk en de structuur zijn opgetrokken uit een mengeling van staal en aluminium. De eerste prototypes moesten het stellen met een veel frêler ogend buizenframe, maar voor de Microlino 2.0 werd overgestapt op een zelfdragende structuur die niet alleen de algemene stijfheid – en dus het rijcomfort – maar vooral de veiligheid ten goede komt. Geen spoor evenwel van ABS of airbags, aangezien de L7e-wetgeving dat allemaal niet vereist.
>> Lengte: 2519 mm - breedte: 1473 mm - hoogte: 1501 mm
Interieur en kofferruimte
Net als bij de Isetta van weleer zit de deur van de Microlino aan de voorkant van de auto. Met een druk op de knop aan de rechterkant van de auto klapt ze open, in een vloeiende beweging die wordt aangestuurd door een hydraulische vijzel. Instappen vergt wat gewenning: je stapt letterlijk naar binnen, op het voorste deel van de vloer, rechtopstaand. Dan draai je je om en laat je je zakken – zeg maar: neerploffen. De eerste keren gaat dat wat onhandig en riskeer je met je billen op de (vaste) stuurkolom terecht te komen. Maar als het goed gaat, land je in een comfortabele en originele fauteuil voor twee.
Die bank is verschuifbaar, zodat iedereen de juiste rijpositie kan vinden, maar de rugleuning van de Microlino is wel vast. In alle eerlijkheid: een gewone zijdeur is veel praktischer… maar ook veel minder origineel en verleidelijk. Een goede tip van een ervaringsdeskundige: niet vergeten de treklus van de voordeur vast te houden als je gaat neerzitten, want anders moet je weer opstaan om de deur te kunnen sluiten. De deur echt dichtslaan hoeft gelukkig niet, ze toetrekken volstaat; een soft close-systeem zorgt voor een feilloze vergrendeling.
Nu de voordeur gesloten is, omsluit het dashboard de stuurkolom, net als in een ‘gewone’ auto. Links bevindt zich de ‘versnellingsdraaiknop’, met de standen R, N, D en Sport. In die laatste modus licht een logo op dat de Microlino voorstelt met een raket op het dak. Leuk gevonden… Het minimalistische dashboard beschikt over twee digitale schermen: één achter het stuurwiel met de klassieke informatie (snelheid, batterijpeil, tijd, dagtellers) en daarnaast nog een heel klein aanraakscherm met virtuele knoppen voor de verwarming en ventilatie, de ontdooiing, de kofferklepontgrendeling en de instellingen. Onderaan zitten twee USB-aansluitingen om bijvoorbeeld een gsm of draagbare gps van stroom te voorzien.
Hun spulletjes kunnen de inzittenden kwijt op het dashboard, maar verder is er praktisch geen bergruimte in de Microlino: alleen netten in de zijpanelen en een grote blikjeshouder rechts. Die laatste herbergt ook een vernuftige cilindervormige bluetoothluidspreker die dus fungeert als een onboard geluidssysteem. Natuurlijk kun je die mobiele speaker ook thuis of elders gebruiken. Onderaan in de bekerhouder zitten ook nog eens USB-aansluitingen. Van een geïntegreerd infotainmentsysteem of zelfs gewoon een radio is geen sprake; die rol is weggelegd voor je smartphone. Tot slot zijn de zijruiten niet elektrisch bedienbaar, maar je kunt ze wel manueel openschuiven – nog zo’n leuk retrodetail. We zouden er haast de koffer nog door vergeten: die is 230 liter groot, genoeg voor je wekelijkse boodschappen.
>> Koffervolume: 230 liter
Specificaties, rijbereik en oplaadmogelijkheden
De Microlino wordt aangedreven door een elektromotor van de Italiaanse groep Dana, waarover vooralsnog geen verdere details bekend zijn, behalve dat hij 17 pk ontwikkelt en wordt gevoed door een batterij van het Duitse bedrijf BMZ. Afhankelijk van de uitvoering bestaat die laatste in drie versies, met 6, 10,5 of 14 kWh, die een rijbereik van respectievelijk 91, 177 en 230 kilometer beloven (in de stad welteverstaan).
Om de batterij van de Microlino van energie te voorzien is er een kleine oplader van 2,6 kW voor de batterijen van 10,5 en 14 kWh, en eentje van amper 1,35 kW voor de kleinste batterij. Een oplaadbeurt van 20 tot 80 procent duurt daarmee 4 tot 6 uur, afhankelijk van de capaciteit.
Rijgedrag
Het hartje van onze hoofdstad is de perfecte biotoop voor de Microlino. De eerste paar honderd meter leiden tot enkele interessante vaststellingen: het zicht is zeer goed, zowel vooruit als opzij. Altijd helder en scherp dankzij een degelijke ruitenwisser, de achterruitontdooiing en de ventilatie/verwarming. Het is wel even wennen dat er geen centrale achteruitkijkspiegel is, maar niets belet je natuurlijk om er eentje met een zuignap te monteren. Ten tweede zit je op dezelfde hoogte als andere weggebruikers. Zo kun je onderling visueel communiceren, wat een aangenaam gevoel van veiligheid geeft, zonder dat je de indruk hebt in een piepkleine auto te zitten. Leuk detail: ons model was uitgerust met een manueel schuifdak (optioneel of standaard, afhankelijk van de uitvoering), dat je met één hand ontgrendelt en opent.
Vanaf het eerste drukke kruispunt zigzaggen we vlot door het verkeer, zelfs zonder stuurbekrachtiging. De zeer ongelijke spoorbreedte tussen voor- en achteras voelt nooit raar aan. De Microlino draait kort en met een aangeboren naturel – in de natte omstandigheden blijkt het door de achterwielaandrijving zelfs mogelijk om een beetje overstuur uit te lokken. Maar over het algemeen gedraagt dit autootje zich heel goed op zijn vier dertienduimwielen. Remmen doet de Microlino met schijven vooraan en trommels achteraan. De bekrachtiging is goed gekalibreerd en voorkomt bij normaal gebruik en op droge wegen dat de voorwielen blokkeren, maar op dit natte wegdek anticiperen we toch liever, bij gebrek aan ABS.
Tijdens deze eerste test reden we nooit sneller dan 50-60 km/u, en dat blijkt een aangenaam tempo voor deze Microlino die, indien nodig, 90 km/u kan halen. We hadden de motor misschien graag iets discreter gehad (hij fluit er duchtig op los), maar dat is nu eenmaal eigen aan dit soort kleine krachtbronnetjes. Het koppel van 89 Nm volstaat in elk geval om mee te kunnen met het stadsverkeer, zonder andere weggebruikers te hinderen wanneer het licht op groen springt. De Microlino heeft natuurlijk ook het voordeel van zijn handige formaat, waarmee je je een weg baant door de dichtste verkeerstromen. Met een breedte van 1,47 meter kun je je werkelijk overal tussenwringen. Als hij eenmaal gelanceerd is, gedraagt de Microlino zich stabiel en rustig. De Continental ContiEco-banden in de maat 145/70 vangen een deel van de trillingen op en de onafhankelijke ophanging van de vier wielen – met Magnetti Marelli-schokdempers – zorgt voor een behoorlijk zacht rijcomfort, tenminste op vlak asfalt.
Hoe vernuftig hij ook is, de Microlino pretendeert niet perfect te zijn. Hij is niet op echte fouten te betrappen, maar zijn gedurfde oplossingen leggen hem wel wat beperkingen op. Hoewel hij voor zijn categorie stabiel en zeer geruststellend rijdt, stuitert hij bijvoorbeeld alle kanten op zodra de weg slechter wordt. En met zijn ultrakorte wielbasis en een pluimgewicht van 530 kilogram in het geval van ons testvoertuig (met de grootste batterij) gedraagt hij zich als een hobbelpaard over de dikke verkeersdrempels – nu beseffen we pas hoe talrijk die zijn in Brussel – net zoals de eerste Smartjes destijds. De oplossing om de boel weer gekalmeerd te krijgen is eenvoudig: langzamer rijden.
Uiteraard is parkeren kinderspel met een auto die nog eens 1,10 meter korter is dan een Renault Twingo: op een standaardparkeerplaats kun je twee Microlino’s in de lengte kwijt... en zelfs drie haaks op de rijrichting. Dat is trouwens ook de parkeerrichting die we in de meeste gevallen zouden aanbevelen; als je in de klassieke richting parkeert, parallel dus, loop je het risico dat je vast komt te zitten achter een bestelwagen, een SUV of een monovolume... Want als die zich te dicht voor jou is komen parkeren, kun je niet meer instappen bij gebrek aan ruimte om de voordeur te openen. Hetzelfde geldt voor je garage: houd altijd rekening met een (vrij korte) vrije zone voor het voertuig. Wat er ons aan doet denken: bij gebrek aan een bumper zal het mooie koetswerk van de Microlino allicht snel lelijke sporen vertonen van achteloze ‘kusjes’ van grotere voertuigen.
Belgische prijs Micro Microlino
Zoals alle nieuwe elektrische en trendy producten is de Microlino niet goedkoop. Reken op 14.900 euro voor het basismodel, met een kleine batterij en minimalistische uitrusting, tot iets meer dan 20.000 euro voor onze speciale Pioneer Edition, die beter is aangekleed en de grootste batterij heeft. Het merk rechtvaardigt die prijs door te verwijzen naar de gemaakte kwaliteitskeuzes (de zelfdragende koetswerkstructuur van staal en aluminium, de overwegend in Europa geproduceerde componenten en de assemblage in Italië) en naar de superieure positionering in de hiërarchie van het segment.
Oldskool brommobielen die geen rijbewijs behoeven zijn trouwens ook best duur. En een elektrische Fiat 500 is dan wel gerieflijker en veelzijdiger, maar kost ook twee keer zoveel. Anderzijds heb je voor de prijs van een mooie Microlino eveneens een Dacia Jogger, die duizend keer veelzijdiger is. Dus, duur? Het hangt er allemaal maar van af waarmee je vergelijkt en wat je behoeften zijn. En hoe je ertegenover staat.
In België zal de verkoop voornamelijk online plaatsvinden. Tenminste wat de configuratie- en bestelfase betreft. Daarna wil de constructeur rechtstreeks aan huis leveren en in samenwerking met partners de nodige onderhouds- en reparatiepunten ontwikkelen. Van traditionele showrooms is zeker geen sprake, maar in 2023 komen er wel ‘cellen’ (een beetje zoals pop-upstores) in grote steden, zoals Antwerpen, Brussel en Luik – niet alleen in het centrum, maar ook in sommige winkelcentra. De eerste ontmoeting van de Microlino met het grote publiek is gepland voor januari, op het autosalon van Brussel, waar het merk van de partij zal zijn met een stand.
Micro Microlino – verdict AutoGids
Alleen een dwaas verandert nooit van mening. Aanvankelijk namen we deze elektrische Isetta-reïncarnatie niet al te ernstig: het leek een mooi stukje speelgoed, meer niet. Maar na deze kennismaking stellen we vast dat de Microlino een zeer geslaagd vervoermiddel is. Het streven naar kwaliteit en precisie van zijn Zwitserse ontwerpers is doorgesijpeld naar alle niveaus. Als hij in de smaak valt bij stedelingen die van nieuwigheden houden (de early adopters in marketingtaal), heeft dit ei van Columbus misschien zelfs het potentieel om door te dringen bij het grote publiek, dat vandaag nog absoluut niet gezien wil worden in een microwagentje.
En laten we het belangrijkste niet vergeten: in een tijd waarin auto’s steeds meer ‘een probleem’ worden, wegens te agressief en te serieus, beschikt de Microlino zeker over de nodige charme om ons straatbeeld een vriendelijkere aanblik te geven. Het verbaast ons zelfs dat de traditionele constructeurs nog niet meer interesse tonen voor deze niche, die geleidelijk aan onze oude stadsauto’s met verbrandingsmotor vervangt.
Foto's: Jonathan Godin
7
