Eerste test / McLaren 600LT: Sensationeel

Het concept

De geschiedenis van de McLaren LT-modellen (Longtail of letterlijk vertaald ‘lange staart’) begon in 1997 met de F1 GTR, waarvan naast het ontwikkelingsprototype slechts negen exemplaren gebouwd werden. Het verlengde koetswerk verminderde de luchtweerstand en verbeterde de aerodynamische grip. Maar onder dat lange silhouet zaten nog veel meer evoluties verborgen, zoals de volledig instelbare ophanging of de sequentiële versnellingsbak. Dankzij de vele gewichtsbesparende maatregelen woog de F1 GTR LT 100 kilogram minder dan de F1 GTR. Dit model won vijf van de elf races in het FIA GT-kampioenschap en werd eerste en tweede in het GT1-klassement van de 24 uren van Le Mans… De nieuwe 600LT volgt hetzelfde principe als zijn voorgangers: hij heeft een betere stroomlijn, meer vermogen en een lager gewicht. Alle typische kenmerken van een McLaren LT dus. Het zou ons niet verbazen mocht hij even succesvol worden.

Wat er verandert

Dankzij het gebruik van koolstofvezel – ook voor het monocoquechassis (dat zo’n 25 procent rigider is dan een gelijkaardige structuur in aluminium) en de nieuwe aerodynamische onderdelen – en de ultralichte materialen in het zeer sportieve interieur heeft de 600LT een leeggewicht van 1.247 kilogram. Dat betekent een besparing van 100 kilogram tegenover de 570S Coupé waarvan hij is afgeleid. De grootste winst werd geboekt in het interieur. Het weglaten van de tapijten in de voetruimtes en onder de stoelen zorgt niet alleen voor een besparing van 5,7 kilogram, maar maakt ook de koolstofvezelstructuur van het MonoCell II-onderstel zichtbaar. Het handschoenkastje sneuvelde en de opbergvakken in de deuren maakten plaats voor netten. De klimaatregeling, het navigatie- en het audiosysteem worden niet standaard aangeboden, maar zijn optioneel beschikbaar zonder meerprijs. De racestoelen in koolstofvezel, voor het eerst gemonteerd in de P1 en daarna in de 675LT, zijn standaard en besparen nog eens 21 kilogram. Samen betekent dat een winst van 43,5 kilogram.

Voorts vermelden we de ophanging in aluminium (-10,2 kilogram), de aluminium remklauwen met koolstofceramische remschijven die allebei van de 720S komen (-14,2 kilogram), de lichtste velgen die McLaren ooit monteerde in de Sports Series (-17 kilogram), koetswerkelementen uit koolstofvezel (-7,2 kilogram), een nieuw stroomnet (-3,3 kilogram) en de lichtere beglazing (voor- en achterruit, -2,1 kilogram).

Hoe hij rijdt

De V8-biturbo (M838TE) werd geleend van de 570S, maar ontwikkelt hier 600 pk bij 7.500 o/m en 620 Nm van 5.500 tot 6.500 o/m. Hiermee is de 600LT ook meteen de krachtigste Sports Series ooit. Deze motor beschikt over een platte krukas (aangezien die van nature evenwichtiger is dan een gekruist exemplaar, is er minder tegengewicht nodig, met als resultaat een betere respons, hogere draaisnelheden en een lager zwaartepunt), maar ook oever een droog carter, waardoor hij sterke zijdelingse krachten verdragen zonder het risico te lopen dat de oliecirculatie in het gedrang komt.  Volgens McLaren duurt de spurt van 0 tot 100 km/u en tot 200 km/u respectievelijk slechts 2,9 seconden (identiek dezelfde tijd als die van de 675LT) en 8,2 seconden, terwijl de topsnelheid 328 km/u zou bedragen.

We konden de 600LT ook aan de tand voelen op de Hungaroring – zoals met de Senna. We kennen de auto nog niet en wat ons meteen verrast, is het rijgemak: de besturing is nauwkeurig en levendig, maar zeer licht. De remmen bijten zonder dat je vol op het rempedaal moet gaan staan, terwijl de V8 (die hier ‘maar’ 570 pk en 600 Nm ontwikkelt) een ongelofelijk lange adem heeft en relatief discreet blijft. Met de 600LT treden we in een andere dimensie. Het stuur is bijzonder communicatief. In een tijd waarin elektrische stuurbekrachtigingen het natuurlijke gevoel proberen te herstellen, geeft de elektrohydraulische bekrachtiging van McLaren veel feedback: je voelt je echt verbonden met de auto.

Terwijl de 570S zijn 570 pk op een zeer beschaafde manier overbrengt, waardoor je zonder veel moeite kunt blijven praten, levert de 600LT zijn vermogen veel brutaler en schreeuwt hij zijn woede uit. Geen twijfel mogelijk, we zitten in een echte racewagen. De versnellingsbak met dubbele koppeling herinnert ons daar ook aan: vanaf de Sport-modus (en dus ook in de Track-modus) onderbreekt de elektronica de ontsteking bij het schakelen om de schakelovergangen nog te versnellen. Dat is bijzonder doeltreffend, maar ook soms heel brutaal. En wanneer je voelt dat de achterkant op het punt staat uit te breken (de grip is opmerkelijk, vooral als je weet dat een zelfsper ontbreekt), blijft er nog veel marge vooraleer de auto overstuurt, tenminste als je het niet uitlokt.

Ons verdict

Hoewel hij gehomologeerd is voor de openbare weg, is de 600LT een echte racewagen. Hij demonstreert de immense knowhow van McLaren inzake motor, ophanging, aerodynamica en zeker gewichtsbeheersing. En wie wordt er niet verliefd op zijn tegelijk agressieve en elegante lijnen, die net als de auto zoveel exclusiever en meer onderscheidend zijn dan die van Italiaanse en Duitse rivalen?