Detailtests / Porsche 918 Spyder

Het principe van de oplaadbare hybride lijkt op korte termijn het enige dat erin slaagt om de tegengestelde verwachtingen in te lossen die aan een hedendaagse auto worden gesteld. Zeker in het geval van een supersportwagen, waar de vereisten haast lijnrecht tegenover elkaar staan afhankelijk of je op het circuit dan wel in de stad rijdt. Om die reden koppelt de 918 Spyder een atmosferische V8 aan een batterij en twee elektromotoren (eentje voorin en eentje achterin), die beurtelings of gezamenlijk de verbrandingsmotor kunnen bijstaan om de prestaties een boost te geven. Anderzijds kunnen ze ook volledig zelfstandig hun werk doen dankzij de lithium-ionkobaltbatterij, die een 100 procent elektrisch rijbereik van 16 à 31 kilometer en een elektrische topsnelheid van 150 km/h mogelijk maakt. Die cijfers maken meteen duidelijk dat deze 918 getuigt van een tot in de puntjes uitgewerkt hybrideconcept en de vloer aanveegt met rivalen als de Ferrari LaFerrari en McLaren P1. Voor het koetswerk nam de constructeur zijn toevlucht tot koolstofvezel, dat garant staat voor stijfheid en lichtheid en het meergewicht van de hybridegroep - zo'n 314 kilogram - moet compenseren. Sceptici zullen opwerpen dat die extra kilo's op de prestaties wegen, maar ze worden al snel de mond gesnoerd als ze te horen krijgen dat de auto zonder die elektroboost 5 seconden minder snel zou zijn op de Nordschleife van de Nürburgring... De hybride 918 Spyder is zelfs de snelste productie-auto ooit op dat roemruchte circuit: met een recordtijd van 6 minuten en 57 seconden is hij zijn rivalen stuk voor stuk te snel af, ook al beschikken die over meer vermogen (963 pk voor de LaFerrari en 916 pk voor de P1).