Korte tests / Lamborghini Huracan STO (2022) - sensatiemachine

Concept

STO staat voor ‘Super Trofeo Omologata’, de ideale term om de kloof tussen de competitiewereld en die van de seriemodellen te overbruggen. De Lamborghini Huracan STO toont als geen ander wat een sportwagen kan bieden aan prestaties en dynamisch rijgedrag zonder zijn nummerplaat te moeten opgeven. Zoals wel vaker het geval is, begint de verwantschap bij het koetswerk, dat de stroomlijn van de circuitbolides nagenoeg ongewijzigd overneemt. Al die splitters, vinnen en andere addenda verhogen de neerwaartse druk met 53 procent in vergelijking met wijlen de Huracan Performante... die inzake downforce zelf toch ook al geen pannenkoek was.

Tot de meest opmerkelijke elementen behoort natuurlijk de enorme achterspoiler met regelbare centrale flap (in drie standen). Of de immense ruggengraat die als een haaienvin verticaal op de motorafdekking zit en de stabiliteit bij erg hoge bochtsnelheden versterkt. En dan is er ook nog de neus, die volledig werd hertekend om de luchtstroom te optimaliseren. Daarbij krijgt de Lamborghini Huracan STO ook een nieuwe, lichtere neus uit één stuk, die zich vlotter laat aanpassen aan de verschillende luchtinlaten en -uitlaten.

In tegenstelling tot de vroegere Performante-versies heeft de Lamborghini Huracan STO geen vierwielaandrijving

Een ander opvallend kenmerk van de Lamborghini Huracan STO is de imposante luchtinlaat boven de motorkap achteraan, een directe verwijzing naar de wereld van de sportprototypes. Een hint voor wie de oriëntatie van de auto nog niet helemaal begrepen had, al moet die ‘periscoop’ ook en vooral de luchtaanvoer naar de V10 verbeteren. Deze oplossing gaat naar verluidt minder ten koste van de luchtweerstandscoëfficiënt dan de grote zijdelingse inlaten boven aan de vleugels van de andere Huracans, waarvan Lamborghini beweert dat ze meer turbulentie opwekken. 

Onder die kap ligt de 5,2 liter grote, atmosferische V10 met droge smering die we al kennen uit de Huracan, hier in een variant met 640 pk en 565 Nm. Dat volstaat om de Lamborghini Huracan STO in nauwelijks 3 seconden van 0 naar 100 km/u te katapulteren en een topsnelheid van 310 km/u te geven. In tegenstelling tot de vroegere Performante-versies heeft de Huracan STO geen vierwielaandrijving. Dat drukt niet alleen het gewicht – Lamborghini claimt een (droog) leeggewicht van 1.339 kilogram – maar verwent sportieve bestuurders en coureurs ook met zuiverdere en radicalere sensaties.

Rijgedrag

Anders gezegd: terwijl je met een Performante het volledige potentieel – 640 pk en 600 Nm – kon aanspreken zonder je al te veel vragen te stellen, vergt de Lamborghini Huracan STO meer finesse in de dosering en een grotere betrokkenheid bij het rijden. Bovendien heeft Lamborghini de STO een extra geheim wapen gegeven: een meesturende achteras, die in combinatie met de directere stuurverhouding bijdraagt tot de wendbaarheid én de bochtsnelheid van de Huracan.

De trillingen, de rauwe klank van de V10-motor die achter je rug het beste van zichzelf geeft, de droge ‘klik’ van de gerobotiseerde versnellingsbak met dubbele koppeling telkens als je schakelt… Deze stier heeft alles om je haren te laten rechtstaan en je in extase te brengen. Je hoeft zelfs niet per se met 250 km/u over het circuit van Spa-Francorchamps te razen om je te amuseren met de Lamborgini Huracan STO. Want hoewel hij over de grond lijkt te scheren, is hij niet zo onbruikbaar op onze hobbelige wegen als je zou denken. De STO is bovendien uitgerust met de rijmodus Pioggia (‘regen’ in het Italiaans) die de besturing verzacht, de reacties – met name die van het achterdifferentieel met vectoriële koppelverdeling – versoepelt en de interventiedrempels van de rijhulpmiddelen aanpast.

Een gehuil dat niet hoeft onder te doen voor dat van een F1-bolide uit de gloriejaren

Maar het is pas wanneer we de Trofeo-modus inschakelen, dat de Lamborghini Huracan STO zijn duivels écht ontbindt. Alle bedieningselementen worden zwaarder, het chassis schakelt de circuitconfiguratie in en de V10 wacht enkel nog op een gasstoot om ons naar de horizon te katapulteren. De woorden – en op bepaalde momenten zelfs de adem – ontbreken ons om de brutaliteit te beschrijven waarmee de V10 onze ingewanden teistert, met een gehuil dat niet hoeft onder te doen voor dat van een F1-bolide uit de gloriejaren. De duw in de rug? Indrukwekkend tot 4.000 o/m. Beklemmend tussen 4.000 en 7.000 o/m. En zelfs ronduit verstikkend bij het naderen van de rode zone bij 8.500 o/m.

Een bocht aan de horizon? Zijn voorkant snijdt het asfalt aan als het scalpel van een chirurg, en nodigt uit om het chassis tot op de millimeter nauwkeurig in de apex van de bocht te plaatsen of op koers te houden, zonder dat we ooit met het stuurwiel hoeven te vechten. Op vlak asfalt dan toch. Zie de Lamborghini Huracan STO als een echt beest, agressief maar altijd nauwkeurig bestuurbaar, stevig ondersteund door zijn schokdempers en aan de weg gekluisterd door zijn ten top gedreven aerodynamica. Net als een echte raceauto dus, al heb je in dit geval geen rijbewijs of helm nodig. 

Verdict

Wij behoren echter niet tot het selecte clubje dat zich een Lamborghini Huracan STO kan veroorloven en moeten dus met spijt in het hart de sleutel teruggeven van wat wij als een van de meest begeerlijke supersportwagens op de planeet beschouwen. Een van de laatste modellen met een zuivere mechaniek ook – een atmosferische V10 zal altijd een waar genot blijven – met tonnen karakter. Een uitzonderlijke machine die ogen, oren en ingewanden prikkelt. En niet alleen die van zijn bestuurder.

 

 

 

 

 

Voir cette publication sur Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Une publication partagée par Cedric Derese Moniteur Automobile (@thebelgiandriver)