Concept Harley-Davidson Breakout
Om dat uit te zoeken zetten we koers richting Santa Barbara. Inderdaad, all the way naar de US of A. Het blijft een land van uitersten, in dat opzicht past de Breakout naadloos in het plaatje. Wie verzint het anders om bijna twee liter aan V-twin in een buizenframe te lepelen en vervolgens aan de voorkant een 21-duimwiel te monteren en achteraan een exemplaar van 18 duim met een plak rubber van maar liefst 240 mm? Op een doorsnee designafdeling gaan dan alle alarmbellen af, maar niet bij Harley-Davidson.
Nu is de Breakout ook wel een beetje een geval apart. Ooit (in 2013) bedacht als CVO-special die dermate in de smaak viel bij het grote publiek dat Harley ‘m een jaar later van de band liet lopen als productiemodel. De eerste generatie werd geroemd om z’n looks, maar met z’n dikke achterband en het 21-duimvoorwiel was het eens aan de rol vooral een kwestie van je cool bewaren en God de Vader smeken om niet al te veel bochten. Met de komst van het nieuwe Milwaukee Eight-blok in 2016 ging het letterlijk en figuurlijk de goede kant op met de Breakout. Met de compactere achtklepper in een aanpast rijwielgedeelte kon je bochten zowaar met enige hellingshoek ronden, niet flitsend maar toch zeker met flair.
Het 107-blok (als in ‘cubic inches’, het blijven Amerikanen) werd een 114 en nu is er dus de Breakout met de nieuwe 117 V-twin tussen de wielen. De laatste versie van de stoterstangentwin is goed voor 101 pk bij 4.750 o/m en – véél belangrijker – een indrukwekkende voorraad Newtonmeters, getuige de 167 Nm die zich bij 3.500 o/m een weg naar de dikke achterslof banen. Het is en blijft een onwaarschijnlijk indrukwekkend en fraai gezicht, zo’n grote luchtgekoelde stoterstangentwin.
Ook kenmerkend is natuurlijk de Heavy Breather-luchtfilter aan de rechterzijde, direct gekoppeld aan het 55 mm-gasklephuis dat het lucht-brandstofmengsel op zijn beurt rechtstreeks deponeert in een van de 961 cc dikke cilinders. Eigenlijk is het wonderbaarlijk dat een motorblok zonder enige vorm van airbox zo’n waanzinnig mooie loopcultuur kent als deze M-8 117.
Rijgedrag Harley-Davidson Breakout
Stationair draait de dikke twin volgens het vertrouwde ‘potato-potato’-ritme naadloos z’n rondjes en van zodra je de Breakout in gang zet hangt de achtklepper heerlijk aan het gas. Alleen bij forse gasopeningen vanaf hele lage toeren, pakweg 1.000 o/m, voel je dat de 117 even door een milieudip moet. Op weg naar de hogere toerentallen deelt de Breakout alleen nog maar rake klappen uit. En daar zit de nodig kracht achter. Nu is ‘hogere toerenregionen’ natuurlijk wel een relatief begrip in Harley-land: met 100 km/u op de teller laten de twee dikke zuigers een hartritme van 2.240 slagen per minuut noteren. Dat is lekker cruisen.
Hoewel… Op de Highway langs de Californische kust wordt duidelijk dat de Breakout niet je beste maatje is voor lange snelwegritten. Een halfuurtje onbezorgd rondtokkelen lukt nog wel, daarna begin je als vleesgeworden remparachute toch wat pijntjes te voelen – aan achterwerk en onderrug vooral. Ergo: je vangt nogal wat wind. Dat Harley de tankinhoud voor de 2023 Breakout heeft opgepompt naar bijna 19 liter, is natuurlijk een verbetering, maar we raden je aan om die liters loodvrij vooral op secundaire wegen weg te spoelen. Dat mogen trouwens best secundaire wegen zijn met bochten. We weten uit ervaring dat de eerste generatie Breakout geen liefhebber was van links of rechts afslaan, maar daar hoef je je aan het brede stuur van deze oranje krachtpatser geen zorgen over te maken.
Voor de goede orde, de Breakout is géén Ducati Diavel als het op sturen aankomt, maar voor een motor van 310 kilo met nogal bizarre wielmaten is het knap dat deze Harley zo neutraal een bocht induikt… en je er verder ook zonder kleerscheuren doorheen sleept. Dat slepen gaat af en toe wat letterlijk, getuige het geschraap van de voetsteunen zodra het enthousiasme iets te veel de boventoon gaat voeren. Dikke hellingshoeken zijn aan de Breakout niet besteed, maar hé, het is uiteindelijk ook een cruiser.
Remmen doe je het best met de achterrem, die is met z’n 297 mm bijna net zo groot als de enkele schijf vooraan, maar voorkomt ongewenst duiken van de lange voorvork. Dat laatste maakt zeker bij het insturen van een bocht de boel alleen maar onnodig instabiel. Het gevoel in het rempedaal is, zoals bij de meeste Harley’s, uitstekend. Overigens remt de Brembo-voorpartij zeker niet verkeerd, dus schroom niet om de hulp in te roepen als het echt nodig is, je hebt aan twee vingers wel genoeg.
In tegenstelling tot die van de voorvork is de veerweg van de schokdemper achteraan met z’n 86 mm nogal beperkt. Geen wonder dat je een plots opdoemend putdeksel liever omzeilt, al is het veercomfort achteraan niet eens zo extreem barbaars. Mocht iemand zich achterop willen wagen, met de fraai gepositioneerde stelknop schroef je de veervoorspanning zo een paar slagen op. Netjes.
Verdict Harley-Davidson Breakout
De Breakout is een eyecatcher annex showboot van de bovenste plank, dat mag duidelijk zijn. Maar waar deze cruiser in z’n beginjaren vooral teerde op uiterlijk vertoon en zich bij voorkeur beperkte tot cruisen over de boulevard of langs volle terrassen, is de Breakout inmiddels volwassen geworden. Het stuurgedrag kan je nog steeds niet vergelijken met dat van een doorsnee motorfiets, maar het is alleszins bewonderenswaardig dat ze bij Harley de Breakout hebben getransformeerd tot een machine zonder bochtenvrees.
Dat vergroot het inzetgebied van de Breakout aanzienlijk, want die boulevards heb je op een gegeven moment ook wel gezien. Het stralend middelpunt – vrij letterlijk in dit geval – is en blijft de Milwaukee-Eight 117. De meest recente doorontwikkeling van Harley’s puike achtkleps krachthonk koppelt dikke, rake klappen aan een buitengewoon soepele loopcultuur. Kortom, de Breakout is overduidelijk meer dan alleen show. Hou er wel rekening mee dat z’n prijskaartje (28.955 euro) net zo indrukwekkend is als z’n voorkomen…
Bron: lees de volledige review van de Harley-Davidson Breakout in Motorrijder.
5
