Eerste test / Ford GT: klaar voor Le Mans

Wat er verandert

De stijl verwijst uiteraard naar de oorspronkelijke GT40, zonder daarom te vervallen in nostalgie zoals de eerste moderne interpretatie van dat model in 2005 wel deed. Dat komt omdat voor alle uiterlijke vertoon de auto in de eerste plaats is bedacht om te presteren. Het koetswerk in composietmateriaal is zo dicht mogelijk bij de mechaniek en de passagiers aangebracht om de lucht zo zuiver mogelijk te kunnen doorklieven. Alle luchtstromen worden gekanaliseerd via verschillende luchtinlaten en door de lange, geprofileerde bogen die de achterin vastgeschroefde V6 de uitstraling van een kathedraal geven. Koolstof en aluminium zijn op slimme wijze toegepast: het eerste materiaal voor de passagierscel en de specifieke velgen, het tweede voor de wieltreinen, het hulpchassis voor- en achteraan en de structurele verstevigingen, zodat een compromis stijfheid-gewicht van een erg hoog niveau wordt gehaald.

De Ford GT is met zijn gewicht van 1.385 kilo (droog) geen pluimgewicht, maar hij kan rekenen op een goed uitgebalanceerde gewichtsverdeling dankzij de centraal achterin ingeplante motor. Ook de verhouding gewicht-vermogen doet dromen: de 3.5-V6 biturbo EcoBoost – afgeleid van de motor die de sportiefste versie van de beroemde Amerikaanse pick-up F150 Raptor aandrijft – ontwikkelt hier een slordige 650 pk bij 6.250 o/m en kan de machine en zijn inzittenden naar meer dan 100 km/h katapulteren in nauwelijks 3 seconden.

Hoe hij rijdt

De instap wordt niet vergemakkelijkt door de vleugeldeuren die niet erg hoog openen, de brede dorpels van de cel in koolstofvezel en het dak dat op slechts 1,11 meter van de grond verwijderd is – nog 3 centimeter lager dan dat van een Lamborghini Aventador LP740-4. Eens je in de GT zit, moet je bovendien leven met vaste stoelzittingen, die aan de vloer zijn vastgesjord, en met erg invasieve dakstijlen… die in werkelijkheid de rolkooi (FIA-gehomologeerd) verbergen die standaard in elke GT voor op de weg gemonteerd zit. Je past de rijhouding aan dankzij de op rails gemonteerde pedalen en een in de hoogte en de diepte verstelbaar stuur… zonder dat je echter dezelfde verstelmogelijkheden geniet als wat met een mobiele stoel mogelijk is.

Wat doet het er allemaal toe? Eens je de V6 start – wat gebeurt met een knop op de minimalistische middenconsole – vergeet je onmiddellijk dat je al veel beter hebt gezeten in een sportwagen, terwijl het stuurwiel met alle bedieningsknoppen (18 knoppen en 2 draaiknoppen) je onmiddellijk onderdompelt in een racesfeer. Er staan vijf rijmodi op het programma: Normal, Sport, Track, V-Max en Wet. Omdat we slechts drie rondjes mochten rijden op het circuit van Ladoux in het hart van Frankrijk (een privé-testterrein van Michelin) kozen we er uiteraard voor om de maat van de auto te nemen Track.

De spoiler klapt uit en de auto gaat 5 centimeter lager liggen – de vlakke bodemplaat ligt op nauwelijks 7 centimeter van de grond – waardoor de GT onmiddellijk indruk maakt met zijn wegligging en zijn evenwicht. Hij vertoont geen spatje rolneiging in bochten en zijn chassis bijt zich vast in de koord zoals dat van… een racewagen (of wat had je verwacht): zuiver, solide en precies. Zonder een spatje vaagheid laat de voortrein zich met je vingertippen bedienen en de ophanging zet zich onmiddellijk. De GT pivoteert op natuurlijke wijze, alsof hij rond een as tussen zijn twee stoelen draait. Ga bij het uitkomen van een bocht echter iets te vroeg of te enthousiast op het gas en de V6 laat je verstaan dat het hem menens is. Overstuur zit nooit ver weg, maar er komt zoveel feedback van de bedieningselementen en via je billen dat je het onmiddellijk voelt komen. Voldoende om het traject relatief eenvoudig te kunnen corrigeren zonder te moeten worstelen met het stuurwiel.

Bij het optrekken speel je met de schakelhendels zoals met de trekker van een geweer en je kan de versnellingen zonder nadenken inleggen. In beide richtingen (op- of terugschakelen) is de reactie op je vraag onmiddellijk en de gerobotiseerde zevenversnellingsbak met dubbele koppeling verbluft door zijn snelheid. Je hoofd plakt tegen de hoofdsteun, het landschap springt je letterlijk in het gezicht en op dat moment schiet het deeltje “Top Speed” uit het persdossier door je gedachten: de GT haalt een maximale snelheid van 347 km/h. Dat lijkt ons perfect geloofwaardig gezien het gemak waarmee we meer dan 200 km/h halen op het erg korte rechte stuk. En dan is er nog de soundtrack, die erg aanwezig is en zelfs oorverdovend, zoals het hoort in dit soort machine… Het is alleen jammer dat je door de melodie heen de kleppen hoort kletteren, zelfs met een helm op het hoofd.

Budget & uitrusting

Bij een uitzonderlijke auto hoort als vanzelf een beperkte productie. Laat alle hoop maar varen om dit jaar een Ford GT te kunnen kopen, of zelfs voor volgend jaar… Officieel zijn de 500 eerste exemplaren allemaal verkocht. Het goede nieuws is dat het blauwe ovaaltje zich flexibel opstelt. Door de sterke vraag naar de GT is beslist om de productieplanning te verlengen tot 4 jaar, tegenover de oorspronkelijke 2 jaar. Aan 250 exemplaren per jaar zal je je toch nog moeten haasten om een bestelbon te kunnen tekenen voor de 500 resterende GT’s. Onderaan de factuur zal een bedrag staan tussen de 400.000 en de 500.000 dollar. Die prijs kan sterk schommelen in functie van de configuratie van de auto (speciale lak, velgen in aluminium of koolstofvezel, afwerking) en de enige zekerheid die we vandaag hebben is dat dit tarief nog niet de belastingen meerekent. Hard, niet?

Concurrentie

Ford heeft deze GT in de eerste plaats ontwikkeld om uit te blinken in de uithoudingssport, en dan vooral op Le Mans. Aanvankelijk werd daarvoor aan de Mustang gedacht toen die in volle lancering zat, maar dat idee is heel snel van tafel geveegd omdat het formaat van dat model niet kon worden verzoend met de stroomlijnvereisten die de ingenieurs hadden gedefinieerd om goede prestaties te kunnen garanderen. Tot dat besluit zouden ze zijn gekomen door de maten van een Ferrari 458 te vergelijken met die van de Mustang, die uiteraard veel hoger en smaller is. In de praktijk is de ‘straatversie’ van de GT zo’n specifiek model dat het erg moeilijk is om een echte rivaal aan te wijzen. Met een dergelijke prijs en exclusiviteit val je voor de stijl, de technologie of zelfs de geschiedenis die bij het model hoort. Kortom, allesbehalve rationele argumenten.

Ons verdict

De Ford GT heeft zonder de minste twijfel zijn plaats verdiend in de wereld van de uitzonderlijke auto’s. Hij is een straatafgeleide van een echte racewagen en heeft zowel de look, de prestaties (van een erg, erg, erg hoog niveau) als de stamboom om liefhebbers van echte supercars in het hart te raken. Een verzamelaarsobject waar veel liefhebbers, waar wij onszelf uiteraard ook toe rekenen, nog lang van zullen dromen…