Na amper twee jaar van het voorrecht te mogen genieten om splinternieuwe auto’s te mogen testen, zit ik al met een probleem: ik ben verwend. Ik begin samen met mijn collega’s te zeuren als er te veel lelijke plastics te vinden zijn in interieurs, als een wagen geen Android Auto heeft of als de digitale tellers niet genoeg instelmogelijkheden hebben. Af en toe heb je dan gewoon een reality check nodig, die ik kreeg met de Mitsubishi Space Star. Een auto die ik op voorhand al had afgeschreven, want oubollig en traag. Maar na een week keek ik al heel wat positiever naar het kleine Japannertje.
Daar moet nog bij gezegd worden dat de Space Star, zeker voor een A-segmenter, helemaal niet slecht was uitgerust. Ik kon genieten van comfortsnufjes als een (CVT-)automaat, mijn geliefde Android Auto, cruise control, automatische lichten en ruitenwissers. Maar tegelijk ook weer niet van – ik zeg maar iets – een in hoogte verstelbare bestuurderszetel. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt.
Leuk
De designers en ingenieurs bij Mitsubishi hebben hun best gedaan om de Space Star zo licht mogelijk te maken. Mijn exemplaar met automaat en al tikt amper 905 kilo aan op de bascule. En dat voelde ik al vanaf de eerste meters, waar hij bij de les is en vlot op snelheid komt. Met dank ook aan de atmosferische motor. Pas bij hogere snelheden begint hij buiten adem te komen.
Nog een pluim voor de designers: de facelift heeft de Space Star veel goed gedaan, vooral aan de buitenkant. Weg zijn de bolle vormen die de Space Star van 2012 al bij zijn lancering in de vergetelheid duwden, nu staat er volgens mij echt wel een leuk karretje voor de deur met zijn dikke velgjes en stoere bumpers. Al zeker in het felle geel van mijn testwagen.
Na de testweek ben ik beginnen denken dat dit een auto is waar ik mezelf mee zie rijden, wat meestal een compliment is voor de auto. Maar in het geval van de Space Star zie ik hem niet als een auto die ik nieuw zou willen kopen als ik het geld had – bij de Lexus ES had ik dat bijvoorbeeld – maar als een tweedehandsje dat goedkoop is in aanschaf, onderhoud en belastingen en bovendien het gevoel heeft je nooit in de steek te zullen laten. Nog steeds een compliment, maar met een kanttekening.
Jammer
Het exterieur van de Space Star vind ik leuk, maar het interieur is echt wel bedroevend. De harde plastics zijn één ding, als het niet kapotgaat vind ik dat niet zo erg. Maar het design is heel erg oubollig. Onder de kilometerteller zit bijvoorbeeld geen modern kleurenscherm, om nog maar te zwijgen van een volledig digitale tellerpartij, maar een ouderwets LCD-paneeltje van de jaren 80. Idem dito voor het aircopaneel. Elk bedieningselement voelt goedkoop aan. En ga zo maar door...
Het stuur ligt vrij goed in de hand, maar zeker rond het middelpunt is het stuurgevoel slecht, iets dat pas verbetert bij hogere snelheden. Maar net voor een stadswagen verwacht ik een licht stuur dat manoeuvres gemakkelijk maakt, wat niet het geval is bij de Space Star.
Eigenlijk kan je alle minpunten van de Space Star samenvatten onder één noemer: hij voelt te goedkoop aan. Het is geen dure auto, maar concurrenten in dezelfde prijsklasse doen heel wat zaken veel beter.
Dus?
Met lage verwachtingen ben je nooit teleurgesteld, dat heb ik mogen ervaren achter het stuur van de Mitsubishi Space Star. Maar hij voelt me veel te goedkoop aan om te overwegen om hem nieuw te kopen. Eén voordeel: de Eclipse Cross die ik achteraf voor een collega mocht ophalen, voelde ineens aan als een luxelimousine.
6
