De vijfdeurs-Corolla kon ik enige tijd terug al even aan de tand voelen – en die kennismaking was me goed bevallen. Maar minstens zo nieuwsgierig was ik naar de breakversie, die bij Toyota enigszins poëtisch Touring Sports heet.
Die breakversie belooft toch wat meer veelzijdigheid, en niet alleen door zijn extra laadvolume: door zijn langere wielbasis biedt hij ook meer beenruimte voor de inzittenden achterin (een heikel punt in de ‘hatchback’). Ik kon hem ontdekken in Premium-livrei, in combinatie met de krachtigste van de twee hybride aandrijfgehelen, goed voor een totaalvermogen van 180 pk.
Wat dat geeft? Een auto die me bijzonder goed bevallen is.
Leuk
Meestal ben ik in mijn autosmaak nogal conservatief, in die zin dat ik niet zelden wat tijd nodig om aan een nieuw design te wennen. Bij de Corolla was dat anders: die slaat qua look de nagel op de kop. Vooral de neus vind ik een van de knapste uit de huidige autoproductie: assertief, maar niet agressief, en met net genoeg rondingen en hoekjes en kantjes.
In deze breakversie zou de keuze voor de tweeliter een no-brainer moeten zijn. Het extra vermogen is bijzonder welkom in een auto die a priori toch geregeld passagiers en/of bagage moet meenemen. Los van die grotere reserve rijdt de krachtigste hybride ook in dagelijks verkeer aangenamer, doordat zijn verbrandingsmotor minder vaak hoge toeren hoeft op te zoeken.
Vergeleken met de brave 1.8 schuilt er in deze 2.0 Hybride bovendien een temperament dat bij de hybride Toyota’s bijna ongezien is. Stoplichtsprintjes stellen niet teleur – en bovenal: je hebt niet het gevoel dat je de mechaniek aan het uitpersen bent. Deze motor houdt van toeren, al is hij net zo gewillig en stil bij een rustige rijstijl. En hij werkt fantastisch goed samen met de elektromotor. Het bewijs? Een gemeten verbruik van 5,8 l/100 km, zonder moeite te hoeven doen.
En die koffer? Die stelt niet teleur: groot, makkelijk toegankelijk en een mooie vlakke vloer. Dat de 2.0 Hybride een grotere batterij heeft dan de 1.8, voel je niet. Onder de laadvloer is zelfs nog een uitsparing voor een reservewiel – een volwaardig exemplaar alsjeblieft (als accessoire te bestellen).
Jammer
Eigenlijk moet ik al echt gaan pietepeuteren om negatieve dingen te vinden. Wat me wél meteen opviel, was de weinig harmonieuze manier waarop de deurbekleding overgaat op het dashboard. Dat doet een C-HR bijvoorbeeld veel eleganter. Is dat erg? Helemaal niet, alleen is het allicht weer ‘gefundenes Fressen’ voor de premiumfetisjisten om op te vitten...
Nog in de categorie ‘muggenzifterij’: de achttienduimvelgen van de testauto, geschoeid met 225/40-rubbers, dragen allicht bij tot de zelfverzekerde uitstraling van de huidige Corolla, maar als ik heel streng mag zijn, doen ze een klein beetje afbreuk aan de filtering. Maar wees gerust: we zijn nog mijlenver verwijderd van plankharde Duitse toestanden...
De langere wielbasis van de breakversie tot slot is een must voor gezinnen – in de vijfdeurs valt het plaatsaanbod op de achterbank toch wat tegen – maar doet de Corolla wel een ietsje aan levendigheid inboeten, ook al blijft er een reële dynamiek in zijn onderstel schuilen.
Dus
Wat mij betreft is deze Corolla Touring Sports een echt schot in de roos, zeker met zijn tweeliter-hybride, die ronduit plezant rijdt. Een auto die er goed uitziet, vlot presteert, prettig stuurt, veel ruimte biedt voor inzittenden en bagage én ook nog eens ecologische punten scoort? Zet maar voor de deur...
11
