Blogtests / Wat vind ik van de Alfa Romeo Stelvio Veloce?

Een reismaatje, die wordt zoveel plezieriger als je hem met een beetje zin voor symboliek uitkiest. Wat nemen we dan voor een verblijf in de Zwitserse Alpen? Een Alfa Romeo Stelvio. Natuurlijk, zou ik daar aan toevoegen, want de Italiaanse SUV is gedoopt naar een legendarische bergpas in de regio. Zij het een Italiaanse, maar dat is een detail.

De Stelvio is nog niet zo lang geleden ontslagen uit de schoonheidskliniek. Niet dat er veel gravuurwerk aan te pas kwam. Oud en nieuw kan je amper uit elkaar halen. Maar da’s niks om over te malen. De lijn van deze SUV is het eerste argument in lijn om hem boven de alomtegenwoordige Duitse vertegenwoordiging te verkiezen. Die favorietenrol wordt door de beeldige 19-duimsvelgen (Dark Miron) en de Perla Moonlight-lak nog eens extra in de verf gezet. En het hoeft zelfs niet eens een rib uit je lijf te kosten. Voor het aluminium schiesel moet je 550 euro opleggen, het kekke kleurtje kost 1.000 euro. Wij zijn verkocht.

Leuk

Reizen duurt zijn tijd. Het afmalen van zulke marathonkilometers doe je liever vanuit comfortabele zetels dan met je rechtervoet op een hyperkinetisch gaspedaal. Je prefereert rust aan boord, geen neuzelende krachtbron. Je appreciatie gaat eerder naar de vakkundigheid van de rijhulpsystemen dan de alerte reacties van dat stuur in je handen.

Vooraf verwachtte ik van de Stelvio, een behaagzieke stuurmansauto, dat het een vermoeiende klant zou worden over dat uitgestrekte stuk E411 en al wat volgt richting het middenrif van Europa, een auto die in elk hoekje laat weten dat hij haardspelden ruikt op het einde van de rit, met alle ongedurigheid van dien. Dat was een misrekening. Ook al zit je niet in de masserende zetels van een S-Klasse, het is met een weinig stram lijf dat duizend kilometer later het hotel in de voorruit verschijnt. Meer nog, de actieve cruisecontrol en de bijhorende waarschuwingssystemen kwijten zich erg on-Italiaans van hun taak. On-Italiaans als in: zonder onnodige tamtam en met een quasi kritiekvrije werking (zij het dat de verkeersbordherkenning zich af en toe eens vergist, maar dat zal de Zwitserse arm der wet ons wel vergeven toch?) Automatisch remmen doet de Stelvio met een nuance die het lange verblijf aan boord aanzienijk veraangenaamt. Alfa heeft nauwelijks bekendheid op dit vlak, maar de aanpak van hun hulpsystemen werkt minstens zo goed en veel minder storend dan bij merken met hogere R&D-budgetten.

En dan die lijn weer. Het is niet alleen die zomerzon waardoor we stilletjes een beetje smelten, maar ook het sensuele design dat ons na elke onderbreking op de snelwegparking weer verwelkomt. Dat schoon zelden praktisch is, spreekt de Stelvio trouwens tegen. Met dank aan de verlengende vorm van zijn koffer. Zonder proppen, zonder valgevaar tijdens het achteraf weer openen slikte de bagageruimte elke valies uit de vakantieboedel. Niet moeten kiezen, niets gedwongen moeten achterlaten, ook dat is een vorm van comfort.

Zijn die haarspelden eindelijk daar, dan raakt de Stelvio snel in zijn element. In Dynamic maakt de dna-schakelaar hem klaarwakker, (te) hard en hangt hij hongerig aan het gas, maar het zijn vooral die lange schakellepels die de bestuurder in zijn hum brengen. Bij kleine schulpjes hou je de manuele tussenkomsten, snel voor bekeken, hier raak je er snel aan verslaafd. Bovendien zijn die aluminium spatels uitgevoerd als juweeltjes. Bidden dat Alfa ze mag bewaren, nu het merk in de poel van de nog grotere industriële groep Stellantis is beland.

Jammer

De doorgevoerde facelift is bescheiden en functioneel. Vooral de scheef uitgevoerde connectiviteit van vroeger wordt ermee rechtgezet. Des te beter, zo konden we met Apple Carplay en onze persoonlijke Spotify-lijstjes de saaie autosnelwegpassages langs Metz en Nancy makkelijker wegkauwen. Nu blijft de update een pleister op een houten been. Door het kleine scherm, de ouderwetse TomTom-navigatie, de niet altijd logische menu-opbouw blijft het systeem in de schaduw van wat de Duitse concurrenten in de aanbieding hebben.

Mechanisch is de Stelvio wat ter plekke blijven trappelen. Tuurlijk zou deze aandrijving baat vinden bij een milde vorm van hybride hulp. Mijn gemiddelde verbruik van 7,0 liter bleek immers moeilijk te manipuleren, maar om nu te zeggen dat we het hebben gemist…  Nee, het jammere is dat er niet extra op verfijning werd gefocust. Hoe gewillig de dieselmotor ook, hij praat ons wat te luid, terwijl de achttrapsautomaat te schokkerig zijn lagere versnellingen inzet. Daar komen de lepels weer in het spel, al zijn ze niet altijd een remedie. Nu het woord verfijning valt, sommige interieurmaterialen mochten een stukje kwalitatiever, al is zulke nonchalance uit economische noodzaak wat van een trend in deze klasse. Ook ten noorden van Italië. 

Dus

Op reis leer je een auto tot in de puntjes kennen. Verrassend was het niet dat de Stelvio zich helemaal kon ontbolsteren op de bergwegen van het Zwitserse hooggebergte. Zoveel wist ik wel.

Opmerkelijker was dat deze SUV onderweg ernaartoe zich zo gedwee als asfaltverslinder opstelde. Door een aangenaam comfort en goed afgestelde rijhulpsystemen nam hij zo een heel pak vermoeidheid van mijn schouders waardoor je eens thuisgekomen na die lange reis zelfs de moed nog vindt alles op te ruimen. Zo komt het dat de Stelvio niet alleen als stuurmansauto behaagziek is, maar ook als GT.