Het is een verloren strijd. Al jaren probeer ik mensen uit mijn omgeving te overtuigen van de voordelen van een eenvolumer, maar meestal bekijken ze me dan alsof ik van een andere planeet kom – als ze me al niet onderbreken tenminste. Want hoewel ze me advies komen vragen, hebben ze eigenlijk toch al stiekem hun zinnen gezet op de een of andere SUV. Het is nu eenmaal zo: de eenvolumer is ‘out’. Vanwege niet sexy genoeg meer. Of misschien zelfs nooit echt sexy geweest...
Nochtans is er al jaren één uitzondering op die regel: de Ford S-Max. Het dynamische broertje van de Galaxy is een echte insider tip voor mensen die én een ruime auto zoeken én van autorijden houden. En ik moet eerlijk toegeven: ook ik werd in eerste instantie niet echt wild enthousiast bij het vooruitzicht een week met de nieuwe S-Max HEV (of zelfladende Hybrid) te mogen rondkarren.
Oké, zo’n zelfladende hybride à la Toyota vind ik altijd interessant, maar een Ford S-Max? Dat model dat al een eeuwigheid lijkt mee te gaan? Die is toch al jaren hopeloos passé? Wel, neen dus: nog geen 5 minuten nadat ik de sleutel van een rode S-Max Hybrid in handen gestopt kreeg, moest ik mijn mening al herzien. Want ja, de Ford S-Max is duidelijk niet meer van de jongste, maar je voelt van bij de eerste meters dat hij nog altijd een synthese te bieden heeft die je nergens anders vindt.
Leuk
Ford heeft zijn huiswerk goed gemaakt voor deze hybride HEV: er gaat een grote zachtheid uit van dit aandrijfgeheel, en het is best indrukwekkend hoe vaak de grote S-Max overschakelt op zijn elektrische aandrijfmodus – al moet ik toegeven dat ik dat ook wel graag uitlok door met het gaspedaal te spelen. Maar zelfs als de 2,5-liter draait, is hij doorgaans indrukwekkend stil. Alleen wanneer de CVT hem langere tijd in de hogere toeren houdt (bergop bijvoorbeeld), gaat zijn gebrom enigszins op de zenuwen werken.
Ik moet er wel bij vertellen: de beloofde 190 pk’s zijn vooral papieren paardjes. In de sprintnummers ligt de roeping van deze HEV ook helemaal niet; rij met het mes tussen de tanden en deze Hybrid-versie is alleen maar frustrerend. In zekere zin is dat jammer, want het onderstel van deze eenvolumer getuigt nog altijd van grote klasse: een dergelijke mix van dynamisme en comfort (zelfs met het sportonderstel van de ST-Line), dat zie ik een SUV dit ‘busje’ nog niet snel nadoen. Een pluim ook voor de sportstoelen van deze versie, die samen met de rechte zithouding een uitstekend comfort verzekeren.
De grootste verdienste van de S-Max is dat hij al dat rijplezier ook combineert met een praktisch vernuft en een binnenruimte de betere bestelbreak waardig. En het Hybrid-label op de achterklep doet daar geen spatje afbreuk aan: de koffer is nog even riant, de drie (volwaardige) achterstoelen nog altijd afzonderlijk verstelbaar. Ik ken eigenlijk weinig tot geen auto’s die zo veelzijdig zijn. Zelfs de twee kofferzitjes zijn in de HEV nog verkrijgbaar – ook al heb ik er zelf geen boodschap aan (en het blijven toch maar noodoplossingen).
Jammer
Dat een boordcomputer nooit helemaal accuraat is in zijn verbruiksmeting, dat is publiek geheim. Maar die van de S-Max HEV slaat er toch wel een fameuze slag naar... waardoor hij me onderweg blij heeft gemaakt met een dode mus. Nu ja, eigenlijk had ik beter moeten weten: dat getoonde gemiddelde van 5,4 l/100 km in zo’n grote, hoge en zware auto, dat zou bijna miraculeus geweest zijn. Ik had dus wel het nodige voorbehoud toen ik aan de pomp stopte, maar toch kwam de gemeten 7,2 l/100 alsnog als een koude douche. Terwijl dat eigenlijk een aanvaardbare dorst is voor een auto als deze – wedden dat een S-Max 2.0 TDCi niet veel zuiniger zal zijn?
Hoewel de elektronica uiteindelijk alles kundig regelt, vind ik het in een hybride toch altijd fijn als ik ergens een visualisering krijg van wat er aan het gebeuren is. Maar zo’n duidelijk schema is in de S-Max HEV nergens te vinden. Op de naald van de toerenteller na is er zelfs geen enkele indicatie wanneer je zuiver elektrisch aan het rijden bent. Akkoord, strikt genomen brengt zo’n indicator niks bij, maar het kan wel een motivator zijn om het hybridespel ten volle mee te spelen – en toegegeven, ik ben daar psychologisch wel vatbaar voor.
Verder heb ik toch zo mijn bedenkingen bij die draaiknop om de automaat te bedienen. Bij Jaguar en Land Rover hebben ze er ook een tijdje aan gedaan, maar daar zijn ze al tot inkeer gekomen. Los van het feit dat de meerwaarde ten opzichte van een hendel me volledig ontgaat, heb ik een aantal keren staan sukkelen bij het manoeuvreren, omdat ik telkens de draaiknop een stand te ver naar links doordraaide en ongewild in de P-stand in plaats van de R-stand terechtkwam.
Dus
De Ford S-Max is als goede wijn: hij wordt beter met de jaren. Elke keer weer sta ik ervan te kijken hoe goed hij rijdt, hoe fijn hij zit en hoe praktisch hij is. Deze Hybrid-variant is weliswaar minder snel en minder zuinig dan het motorvermogen respectievelijk de boordcomputer willen laten geloven, maar wat mij betreft, vormt hij een waardige opvolger voor de benzine en diesels... die niet langer verkrijgbaar zijn.
6
