Detailtests / 2024 Mini Countryman C (Favoured)

Een handig zakformaat, levendige reacties en eenvoud: het waren decennialang de kernwaarden van Mini, toen het merk nog 100 procent Brits was. Maar sinds de overname door BMW, nu dertig jaar geleden, wil Mini vooral trendy en fun zijn. De modellen willen nog wel meesurfen op de nostalgie die rond hun stamvader hangt, maar de hierboven opgesomde fundamenten zijn steeds verder naar de achtergrond verdwenen. Op zoek naar grotere winstmarges werd het Mini-gamma de voorbije decennia uitgebreid met allerlei variaties op het thema, door de marketingjongens en -meisjes bedacht met namen met een al even sympathieke als historische weerklank.

Zo verwijst de naam Countryman naar de oorspronkelijke Austin Mini Countryman uit 1966, een langere versie van de Mini, bedoeld om makkelijker grotere spullen mee te kunnen vervoeren, en vooral opvallend door zijn houten koetswerkpanelen. Daarmee wist de Countryman niet alleen aan te slaan bij het plattelandspubliek waarvoor hij bedoeld was (en waaraan hij zijn naam ontleende), maar ook bij een chiquer cliënteel van stadsbewoners.

De maxi-Mini

In 2010 haalde het nieuwe Mini de naam van onder het stof om hem op zijn eerste SUV ooit te plakken. Die Countryman was toen met zijn 4,09 meter de grootste Mini uit de geschiedenis en richtte zijn pijlen op jonge gezinnen. Of op stellen die wel Mini wilden rijden, maar toch op zoek waren naar iets van functionaliteit.

De generatie uit 2016 die daarop volgde, ging nog meer die toer op, en de derde zet die trend gewoon verder: hij bekommert zich allang niet meer om compacte afmetingen, en leunt voortaan ook qua afmetingen aan bij de BMW-neef waarmee hij al langer zijn techniek deelt, de X1. Wat de vraag doet rijzen: is deze Countryman gewoon een anders aangeklede BMW? Of behoudt hij toch nog dat beetje extra dat Mini zo bijzonder maakt?

De BMW X1 achterna

Net zoals zijn voorganger deelt ook de nieuwe Countryman zijn platform met de BMW X1 en X2, al drapeerde Mini daar wel een heel eigen koetswerk over. De afmetingen zijn in elk geval die van een volwaardige gezinswagen: anno 2024 is de Countryman 4,44 meter lang, 1,84 meter breed en 1,66 meter hoog. Daarmee is generatie drie in alle richtingen uitgezet: ten opzichte van de voorganger kwam er zomaar even 13 centimeter bij in de lengte, 2,3 in de breedte en 6 in de hoogte. Het betekent meteen dat de Countryman voortaan uitkomt in een segment hoger, waar de concurrentie zo mogelijk nog groter en gevarieerder is, zodat Mini zich genoodzaakt zag zijn SUV een extra dosis persoonlijkheid en originaliteit mee te geven.

Natuurlijk blijft de stijl van deze Countryman III in de eerste plaats een hedendaagse interpretatie van de bekende Mini-vormkenmerken, getuige de lang­gerekte koplampen, het monumentale radiatorrooster, de vlakke motorkap en daklijn, de bijna rechtopstaande voorruit en de hoge gordellijn. Zelfs in zijn zwevende dak kun je nog altijd het ‘omgedraaide petje’ herkennen dat de Countryman bij zijn debuut in 2010 introduceerde. Van het geheel gaat nu wel een meer mature en chique indruk uit, die deze cross-over eigenlijk prima afgaat.

Rond en gezond

Toch zit het grote nieuws hem vooral vanbinnen, waar de Countryman op zijn beurt de nieuwe minimalistische stijlcodes van Mini overneemt. Het dashboard onderscheidt zich door eenvoudige lijnen, met centraal een groot, rond display, en door zijn kleurrijke aankleding, ver van het saaie zwart en grijs dat doorgaans overheerst. Dankzij een bijna 10 centimeter langere wielbasis biedt het interieur ruim plaats aan vier volwassenen – in theorie zijn er dat zelfs vijf, maar die middelste plaats achterin is in dat geval toch eerder een noodoplossing.

Dankzij de in twee delen over 13 centimeter verschuifbare achterbank kun je kiezen voor nog meer beenruimte of nog meer laadvolume. Neen, erg ‘Mini’ klinkt dat allemaal niet, maar is dat een probleem? Liefhebbers van de vorige twee generaties die het liever wat compacter houden, kunnen binnenkort trouwens terecht bij de Aceman – de elektrische aandrijving zullen ze dan wel voor lief moeten nemen.

Foto’s: Julien Mahiels