Detailtests / 2024 Mini Countryman C (Favoured)

Een Mini herken je niet alleen aan zijn looks, maar ook aan zijn kartachtige rijgevoel. We waren dan ook meer dan benieuwd wat er van die typische mix van stevigheid en levendigheid overbleef in deze mastodont (toch naar Mini-normen). Met een rijklaar gewicht van meer dan 1,7 ton mag het duidelijk zijn dat je van de Countryman niet het wendbare noch speelse karakter van een Mini Cooper mag verwachten, maar alles bij elkaar genomen doet deze SUV het niet slecht en weet hij nog altijd een efficiënt en amusant weggedrag voor te schotelen.

Tegelijk voelt het onderstel van de nieuwe Countryman (bestaande uit pseudo-Mac­Phersons vooraan en een multilink achteraan) aanzienlijk minder hard aan dan we van het merk gewend zijn. Al is het nu ook weer niet zo dat het comfort een Citroën-niveau haalt: om koetswerkbewegingen niet te veel ruimte te geven werden de schokdempers vrij strak aangespannen, wat in combinatie met de harde stoelen een typisch Duits wegcontact oplevert.

Zo bekeken is de Countryman dus wel nog een Mini, alleen misschien iets minder hardcore. Allicht vertekenen de twintigduimers met hun laagprofielbanden onder onze testauto het plaatje ook wel enigszins; kiezen voor een of twee velgmaten kleiner en banden met hogere flanken zal de filtering zonder enige twijfel ten goede komen.

Liever de Autobahn dan een Alpenpas

Zoek je een uitdagender parcours op en geef je deze maxi-Mini de sporen, dan merk je wel dat de Countryman tegenwoordig de voorkeur geeft aan lange, snel genomen bochten eerder dan aan slingerwegjes of haarspeldbochten, waar zijn trekkracht al eens in het gedrang komt. De elektrisch ondersteunde turbodriepitter in de neus vertoont een mooi vol karakter en heeft altijd voldoende reserve achter de hand.

Alleen klinkt hij niet bijster aangenaam, een fenomeen waarmee we in onze test­wagen des te harden werden geconfronteerd omdat die het zonder schakellepels moest stellen. Daardoor waren we aangewezen op de sturingslogica van de gerobotiseerde versnellingsbak, die onder belasting nodeloos lang in de hoge toeren blijft hangen en de benzinemotor doet loeien. Eerlijk gezegd kregen we er een beetje een CVT-gevoel bij, en dat kan toch niet de bedoeling zijn… Omgekeerd durft deze DCT-bak bij lage snelheden al eens aarzelen, wat vooral in stadsverkeer hinderlijk kan worden.

Stad en platteland vormen dan ook niet langer het favoriete speelterrein van de nieuwe Countryman: deze potige Mini geeft voortaan de voorkeur aan kilometers vreten op de snelweg. Tijdens dergelijke lange ritten trakteert hij je op een degelijk comfort, dankzij onberispelijk steunende en ruim verstelbare stoelen, een hoogstaande geluiddemping (pas boven 130 km/u steken wat windgeluiden de kop op ter hoogte van de voorruit) en een onverstoorbare rechtuitstabiliteit (ondanks een stuur dat ietwat vaag aanvoelt rond de rechtuitstand). Of hoe niet alleen de uitrusting, maar ook het onderstel van deze Countryman een klasse hoger speelt.