Detailtests / 2023 Polestar 2 Long Range Single Motor (facelift)

Het algemene evenwicht van deze elektrische Polestar wordt in grote mate bepaald door zijn batterijpakket, en aangezien dat nagenoeg even zwaar is gebleven en ook nog altijd op dezelfde plek in de auto wordt ingebouwd… Anders gezegd: ook al is hij nu een achterwielaandrijver, toch blijft deze vijfdeurs in de eerste plaats een erg neutraal en mooi uitgebalanceerd rijdende auto, die zich in alle omstandigheden stabiel en dus veilig gedraagt. Dat was deze Polestar natuurlijk aan zijn Volvo-DNA verplicht…

Ondanks het stevige koppel dat enkel op de achterwielen wordt gezet, konden we de trekkracht nooit op een foutje betrappen – ook niet op een gehavend wegdek, en zelfs niet als dat er vettig of vochtig bij lag. En sowieso houdt de elektronica een oogje in het zeil. Wanneer je de boel forceert bij het uitaccelereren van een scherpe bocht, laat de achterkant zich desondanks verleiden om een stapje opzij te zetten – netjes getelefoneerd welteverstaan, en zonder dat het gevaarlijk wordt. Breed uitgesmeerde driftpartijen mag je echter vergeten; dit is in de eerste plaats een brave gezinsauto.

Extra rijdynamiek

Met 68 pk en 160 Nm extra die nu naar de achtertrein worden gestuurd en die nauwelijks extra kilo’s in beweging moeten brengen, is er natuurlijk sprake van een bonus aan dynamisme. Deze vernieuwde Long Range Single Motor sprint officieel in 6,2 seconden naar 100 km/u en haalt een top van 205 km/u; een aanzienlijke vooruitgang ten opzichte van de 7,4 seconden en 160 km/u van de voorwielaangedreven variant. Hoewel hij niet speels uit de hoek komt, zal zijn vrij snedige en nauwkeurige voortrein de liefhebbers van een GT-rijstijl zeker kunnen bekoren. De term ‘dynamisch’ is voor deze Polestar dus allerminst bij de haren getrokken, maar sportief zouden we hem niet willen noemen. Daarvoor is hij niet alleen te zwaar (2,1 ton rijklaar), maar bovendien biedt zijn stuur niet de minste feedback.

Aan het comfort veranderde de facelift niets: dat blijft oké, maar ook niet meer dan dat. Boosdoener is de ophanging, die putten, snelheidsremmers en andere grote wegoneffenheden niet alleen vrij droog, maar ook nogal luidruchtig verteert. Een grote vooruitgang is er daarentegen voor de sturing van de remenergierecuperatie. Die werkt nog altijd volgens drie standen – normaal, zwak of helemaal uitgeschakeld – maar komt nu veel subtieler tussenbeide, zelfs in one pedal-modus.

Ook de overgang tussen regeneratief remmen en remmen via de schijven merk je niet. Dat draagt bij tot het gevoel van sereniteit dat je ervaart in dit goed geluidgedempte interieur, met zijn uitzonderlijk comfortabele stoelen – bedankt Volvo – waar je ook na lange ritten nog fris uitstapt. Met als enige bron van ergernis dat je voor alles via het centrale aanraakscherm moet passeren, zelfs voor de instelling van de klimaatregeling, de motorrem of de lay-out van de digitale instrumenten (die in alle gevallen wel duidelijk en rustgevend is).