Vergelijkende test / Audi Q5 Hybrid | 3.0 TDI : Zuivere theorie

Sinds de fiscus een deel van de belasting op onze auto’s bepaalt aan de hand van hun CO2-uitstoot, is de verleiding groot om geobsedeerd te raken door dit gegeven, dat – hoe je het ook draait of keert – nog altijd iets theoretisch is. De uitstoot van koolstofdioxide, uitgedrukt in gram per kilometer, is een rechtstreekse weerspiegeling van de verbruikscijfers die worden opgetekend in testcycli (stad, buiten de stad en gecombineerd) en die als normwaarden erg ver verwijderd kunnen zijn van de hoeveelheid brandstof die een auto verstookt in reële omstandigheden. De ervaring leert ons dat alleen het stadsnormverbruik van dieselauto’s overeenkomt met wat ze in werkelijkheid gemiddeld verbruiken bij een normale rijstijl. De andere waarden zijn onmogelijk te reproduceren, tenzij je alle trucjes uit de kast haalt om records te breken bij een economy run.

Bij de maatregelen die worden genomen om het verbruik en dus de CO2-uitstoot terug te dringen, zijn er veel eenvoudige ingrepen die weinig kosten. We denken dan aan het langer maken van de versnellingsbakverhoudingen (over het algemeen van de eindoverbrengingsverhouding) of aan een aangepaste stroomlijn. Vervolgens zijn er de duurdere oplossingen, die mogelijk zijn op modellen uit de middelste of de hogere segmenten, zoals remenergierecuperatie, een intelligente alternator, een stop-startsysteem of, nog duurder, hybridecombinaties van een verbrandingsmotor (benzine of diesel) met een elektromotor. Logischerwijs kunnen de modellen met de meest geevolueerde vorm van zo’n hybrideaandrijving – die auto’s die over een beperkte afstand in louter elektrische modus kunnen rijden – de gunstigste normverbruikscijfers voorleggen.

Bij het verschijnen van de eerste benzinehybrides had de gespecialiseerde automobielpers – die van nature een soort van afkeer koestert ten opzichte van alles wat zich voortbeweegt zonder fossiele brandstof te verbranden – als eerste refl ex ze te vergelijken met diesels, om zichzelf gerust te stellen dat die nog altijd zuiniger waren. Zolang we het bij de kleine motoren houden, slagen hybrides – in dit segment allemaal Japanse – er nochtans in om bijna even zuinig te zijn als een turbodiesel. Dat geldt niet voor de Duitse full hybrids, die nog altijd grote motoren hebben en mikken op sportieve prestaties.

Op dit moment lijkt de enige uitzondering de Audi Q5 Hybrid te zijn, die tegelijk aan downsizing doet door zich tevreden te stellen met een viercilinder – de befaamde tweeliter-turbo met directe benzine-injectie (in zijn versie met 211 pk en 350 Nm) – en niettemin uitpakt met een gecombineerd vermogen en koppel (245 pk en 480 Nm) dat die van de zescilinder-turbodiesel in de Q5 3.0 TDI (240 pk en 500 Nm) sterk benadert. Bovendien schuift de Hybrid vergelijkbare prestaties naar voren. Een confrontatie leek ons onvermijdelijk, vooral omdat zijn normverbruikscijfers lager zijn dan die van de V6-TDI.