Editoriaal / De lange baan

Maandag 14 september reed ik ’s ochtends voor het eerst sinds lang (want corona…) nog eens naar onze redactie in Vorst. Op het radionieuws klonk het dat er in ons land als gevolg van diezelfde corona 50 procent minder files werden opgetekend dan in september vorig jaar. Ironisch genoeg leek ik op dat moment tussen Antwerpen en Brussel van de ene file naar de volgende te rijden. Diezelfde verkeersdrukte – ik moet zowel de Brusselse ring trotseren als de Antwerpse, waar de ‘werf van de eeuw’ nu eindelijk op gang gekomen is – deed me in het precoronatijdperk de voor een AutoGids-medewerker vrij drastische beslissing nemen om voor mijn dagelijkse gependel af en toe de trein in overweging te nemen, en de auto meer voor te behouden voor ritten die wél nog plezierig zijn, of voor wanneer het niet anders kan.

Een beslissing die de 18-jarige ik zich waarschijnlijk nooit had kunnen indenken. Want ja, in een ander tijdperk was ik net als Loïc in het dossier Rijbewijs verder in dit nummer een van die jongeren die, als autofanaat van kindsbeen af, niet snel genoeg zijn – toen nog – roze papiertje kon krijgen. Ik trok dan ook met mijn zuurverdiende vakantiejobcentjes naar de rijschool voor de opleiding die ervoor zou zorgen dat ik zo snel mogelijk alleen achter het stuur zou mogen kruipen, om op mijn 18e verjaardag fier als een gieter zelf met de auto naar school te kunnen rijden – ook al was dat dan nog met die vermaledijde ‘L’ op de achterruit.

Zoveel jaren later wijzen tal van studies er echter op dat anno 2020 heel wat minder jongeren die motivatie aan de dag leggen. Iets wat ik ook vaststel bij de ondertussen 21-jarige die bij mij thuis rondloopt (of liever: binnen- en buitenloopt…). Zo’n drie jaar geleden legde ze met succes haar theoretische rijexamen af, waarna ze vol goede moed aan de vrije begeleiding startte met ondergetekende en een ander familielid als begeleider. Na een goed begin viel dat echter wat stil, wat later ging ze op kot en had ze andere katjes te geselen. En wonend in Antwerpen en studerend in Brussel had ze voldoende alternatieven voor haar verplaatsingen. Het opdoen van rijervaring werd dus – letterlijk – op de lange baan geschoven.

Maar als alles goed gaat, studeert ze dit jaar af (fingers crossed…), en als toekomstig filmregisseur zal ze wel eens op plekken moeten raken die met het openbaar vervoer niet of moeilijk te bereiken zijn – tenzij ze zou doorbreken in Hollywood en haar persoonlijke chauffeur krijgt natuurlijk… Dus heb ik maar door de zure appel heen gebeten en haar, met enig schuldgevoel omdat ons gezamenlijke ‘project’ op een sisser was uitgedraaid, ingeschreven voor de doorgedreven opleiding bij de rijschool. Want, zonder een oordeel te willen vellen over mensen die al dan niet bewust zonder rijbewijs (of zonder auto) door het leven gaan: jawel, een rijbewijs is nog altijd nuttig – die zelfrijdende auto is zeker nog niet voor morgen – en een auto is toch nog altijd een beetje vrijheid…