Editoriaal / Stadsplan: wat heeft Aalst gemeen met San Francisco?

Ik zag de burgemeester van Aalst het circulatieplan van zijn stad toelichten en herinnerde me plots een bezoek aan San Francisco, al behoorlijk wat jaren geleden. Ik was er al enkele keren geweest en blijk over de ietwat vreemde gave te beschikken razendsnel mijn weg te vinden in een stad. Anderhalve blik op een stratenplan en de belangrijkste avenues en andere essentiële verbindingen zitten in mijn hoofd. En als ik er dan later nog eens terugkeer, komen de herinneringen en dus dat plan altijd snel weer terug. Als medici er een ‘stukje’ autisme in zouden erkennen, hebben ze nog gelijk ook.

Anderhalve blik op een stratenplan en de belangrijkste avenues en andere essentiële verbindingen zitten in mijn hoofd

Hoe dan ook, bij dat nieuwe bezoek aan San Francisco reed ik wel… verloren. Het is te zeggen, vrouwlief en ik wilden richting het water en dus de baai, maar dat lukte niet meteen. Op een van de brede lanen die de stad doorsnijdt, moesten we naar het oosten. Wat gezien de richting van waaruit we kwamen, naar rechts was. Helaas, dat mocht niet meer. Kruispunt na kruispunt was er alleen keuze tussen rechtdoor of links afslaan. Het centrum doorkruisen was zowat onmogelijk geworden, wie van west naar oost (of omgekeerd) wou, moest rond in plaats van door de stad rijden. Inderdaad, het resultaat van een nieuw circulatieplan, dat natuurlijk nog niet in mijn hoofd zat. 

Spookstad

Ze hebben dus niets nieuws uitgevonden in Aalst en andere Belgische provinciestadjes. San Francisco was ter zake misschien ook geen pionier, maar Amerikanen nemen ter zake wel vaker wat voorsprong op ons. En dienen dus als ‘voorbeeld’. Ook inzake de leegloop en vaak letterlijke leegstand van veel van hun middelgrote en vooral kleine(re) steden gingen ze ons voor. Wellicht ook daarom dat de bevolking er nu soms mee mag beslissen of er zich net buiten de stad nog een supermarkt mag vestigen die van downtown misschien nog wat meer een spookstad maakt.

Omleidingsbordjes zorgen regelmatig voor het soort verrassingen waar een beetje autist echt kierewiet van wordt

Voor mijn recente verhuis naar het platteland woonde ik in Halle. Nog zo’n plek die twijfelt tussen stad en middelgrote gemeente, nog zo’n plaats waar je in de winkelstraten al een tijdje meer immobordjes ziet hangen dan er echte koopwaar wordt aangeboden. Als de zon even schijnt, lopen de terrasjes gelukkig nog vol. Maar zodra het weer even wat minder is, zie je er haast niemand meer. Heb ik van horen zeggen, want zelf kom ik er ook niet vaak meer. Rij via de ‘verkeerde’ kant binnen en het circulatieplan doet je kilometers extra afleggen om op de gewenste bestemming te raken. Ook al omdat het een nogal ‘flexibel’ plan blijkt te zijn: omleidingsbordjes zorgen regelmatig voor het soort verrassingen waar een beetje autist echt kierewiet van wordt. Ik ben er dan ook nooit helemaal wijs uit geraakt, maar vrees door de extra afstanden net veel meer CO2 te hebben uitgestoten en misschien ook meer spelende kindjes in gevaar te hebben gebracht dan toen alles nog ‘normaal’ was. Waardoor ik dus ook nog altijd niet goed heb begrepen waartoe al die ingewikkelde circulatieplannen eigenlijk dienen. Misschien moet ik het nog maar eens gaan onderzoeken in San Francisco...