Nostalgie / Vintage - 2004 Dodge Viper SRT-10 : Ouderwets genieten

De officiële versie van de Viper SRT-10 kwam uit voor modeljaar 2003 in de Verenigde Staten en eind 2004 bij ons. Hij verving de monsterlijke eerste generatie (RT/10 en GTS), die op de markt was sinds 1992. Maar vergis u niet: hoewel de nieuwkomer er op het eerste gezicht een beetje beschaafder uitzag, bleef hij iets bestiaals hebben. Hij was trouwens nog altijd ontwikkeld door de afdeling Street & Racing Technologies – vandaar de SRT in zijn naam. Deze tweede generatie van de Viper profiteerde vooral van de ervaring die ze bij Dodge hadden opgedaan tijdens de tien jaar lange carrière van het eerste model, dat op heel wat vlakken iets karikaturaals had.

Begin jaren 2000 maakten auto’s een transformatie door, ook de Viper. Hoewel, nu ook weer niet zozeer. Zijn lijnen waren weliswaar veel vloeiender geworden en zijn gewelfde spatborden gaven hem een retrotoets, maar ook als SRT-10 pakte de Viper nog altijd uit met buitensporig exuberante en opzichtige lijnen die bulkten van het testosteron. Kijk bijvoorbeeld maar naar de brede ventilatieopening achter de voorwielen, de luchthapper, enzovoort. En wat te zeggen van de verchroomde wielen (de voorste 18 duim groot, de achterste 19 duim)?

Het in-your-face-gehalte van zijn koetswerk stond in schril contrast met de vloeiende elegantie van de grote Europese koetswerkbouwers, maar bleef wel 100 procent trouw aan de geest van de Amerikaanse muscle cars. Toch bleek deze tweede generatie geslaagder dan de eerste – al was het maar omdat de motorkap niet meer ging vliegen zodra je sneller dan 200 km/u reed, zoals bij de allereerste RT/10-exemplaren. En het interieur was toch al iets ergonomischer en aangenamer dan dat van de eerste Viper, waarin vooral de rijhouding nogal… bizar was.

Groot, sterk en snel

Onder de lange motorkap (die bij deze generatie wel op de conventionele manier openging en dus niet langer vooraan scharnierde) was er geen sprake van downsizing – een term die ze in de VS even graag horen als ‘sociale zekerheid’… De V10 van 8 liter en 400 pk uit de eerste Viper was vervangen door… een 8.3 van 506 pk en 712 Nm, bijgestaan door dezelfde, maar wel versterkte manuele zesversnellingsbak van Tremec. De topsnelheid van 306 km/u werd behaald in vijfde en de optrektijd van 22,6 seconden voor de kilometer vanuit stilstand bezorgde Europese tenoren als Lamborghini of Porsche het koud zweet.

Die buitengewone prestaties gingen gepaard met een muzikale klank die net zo verfijnd was als een opera van Wagner en verspreid werd door erg vrije zijdelingse uitlaten. Natuurlijk lustte de Viper een stevige slok; je mag niet vergeten dat we hier spreken over de grootste motor in een auto van dat moment. Het gemiddelde kon gemakkelijk boven de 20 l/100 km uitkomen. Wie met een Dodge Viper SRT-10 reed, was dan ook erg geliefd bij uitbaters van tankstations. Om nog maar te zwijgen van de fiscus, met zo’n dikke motor...

Herziene druk

Het onderstel van de Viper SRT-10 nam het recept van zijn voorvader over, door een beroep te doen op een buizenchassis. Het remsysteem bestond uit vier enorme geventileerde schijven. Van betuttelende elektronische rijhulpsystemen was hier geen sprake, maar het monster kreeg wel ABS – op zich al een echte revolutie… Verder werd generatie twee van de Viper bedacht met een beter filterende ophanging en een algemene structuur die trillingen beter absorbeerde. Ook de torsiestijfheid werd herzien.

In vergelijking met de vorige generatie waren de reacties in extreme omstandigheden veel geleidelijker geworden. Al is alles natuurlijk relatief: de Viper SRT-10 bleef op de limiet karikaturaal reageren, en als bestuurder moest je op je qui-vive blijven. Vooral in de regen was het oppassen geblazen met dat vrachtwagenkoppel. Kort gezegd nam de SRT-10 de fundamentele eigenschappen van de eerste generatie over, maar maakte hij komaf met diens kinderziektes. Deze nieuwe versie was duidelijk tot volwassenheid gekomen.

Pure provocatie

Als we nu één adjectief zouden moeten plakken op de Viper, dan is het ‘provocatief’. In het Europa van 2020 met een Viper rijden, dat is als een steak saignant vragen in een veganrestaurant of donuts draaien op een pro-fietsmanifestatie. In dit anti-autotijdperk, waarin het politiek correcte overheerst, is de Viper een anachronistisch genot. Dat m’as-tu vu-kantje in deze showcar die gehomologeerd is voor de openbare weg, zal hier en daar wat opgestoken duimpjes opleveren, maar toch vooral boze blikken. Trek het u niet aan: waar het in de Viper om draait, is de fun achter het stuur. Eenvoudig, ouderwets plezier, dat vandaag de dag als egoïstisch wordt beschouwd. Profiteer ervan zolang het nog kan…

Goedkoop zal het avontuur echter niet worden. Vandaag een Viper vinden kost je minstens rond de 40.000 euro, en voor de meest originele exemplaren met weinig kilometers moet je rekenen op 50.000 à 55.000 euro. Officieel werd de roadster bij ons enkel verkocht van 2004 tot 2007, maar aan de andere kant van de Grote Plas bestond er ook een coupé. Welke versie je ook kiest, hou rekening met torenhoge gebruikskosten: naast het brandstofbudget betaal je je ook vandaag nog altijd blauw aan belastingen, zeker in Vlaanderen, waar de CO₂-uitstoot van 489 g/km (!) funest is. Één lichtpuntje wel: mits hij correct onderhouden werd, is deze ouderwetse mechaniek extreem betrouwbaar.