Detailtests / 2024 Toyota C-HR 2.0 Hybrid (Premiere Edition)

Zoals we dat van Toyota gewoon zijn, valt ook in de nieuwe C-HR van bij de eerste kilometers de sereniteit op waarmee deze cross-over zich voortbeweegt. Met als bonus een aangenaam en nauwkeurig stuur, dat de nodige feedback geeft over de grip van de voorwielen. Dat er ook 197 paarden onder de motorkap huizen, zou je daarentegen niet meteen zeggen. Akkoord, deze C-HR 2.0 Hybrid heeft immer voldoende reserves achter de hand om je als goed huisvader vlot door het verkeer te bewegen, maar door de vrij vlakke koppel­kromme en door de afwezigheid van bijvoorbeeld drukvoeding (turbo’s zijn bij Toyota voorbehouden aan de GR-modellen) misten we toch dat beetje punch.

Kiezen voor het rijprogramma Sport verandert daar niet heel veel aan. De reacties van het aandrijfgeheel zijn dan wel iets levendiger te noemen, maar ook dan blijft het vuurwerk uit. En dan is er ook nog dat planeetwielstel, dat net zoals bij een CVT de benzinemotor luidruchtig in de toeren jaagt wanneer je plots veel vermogen vraagt, bijvoorbeeld bij een inhaalmanoeuvre. Dat is des te spijtiger omdat de prachtige uitziende sportstoelen van onze Premiere Edition en zijn knappe drie­spakige stuur nochtans echt wel uitnodigen tot het betere gooi-en-smijtwerk

Leve de binnenstad

In de stad – waar onze testauto met zijn gewaagde tweekleurenkleedje trouwens duidelijk de nodige aandacht wist te trekken – blijkt het zelfopladende hybridesysteem daarentegen een zegen. De C-HR verplaatst zich geregeld (zij het over korte afstanden) zuiver elektrisch, wat het comfortgevoel nog vergroot. En dat is sowieso al behoorlijk indrukwekkend, dankzij de gestuurde schokdempers onder onze test­auto… Helaas wordt hun werk wat tenietgedaan door de grote negentienduimvelgen van onze Premiere Edition, die snelheidsremmers en putten in het wegdek maar moeilijk verteren.

Ook parkeren gaat initieel gepaard met de nodige stress, wetende dat bij gebrek aan zijdelingse stootstrips en met die meegespoten achterbumpers een kleine inschattingsfout dure gevolgen kan hebben. Gelukkig konden wij in deze topversie rekenen op een heel arsenaal aan parkeerhulpsystemen, met camera’s en sensoren die de auto tijdig tot stilstand brengen. Die automatische remingrepen zijn een beetje verwarrend in het begin, maar best geruststellend als je er eenmaal aan gewend bent geraakt.

Mijd de snelweg

Het merendeel van onze zowat 1.000 testkilometers brachten we echter door op de snelweg, in weersomstandigheden die niet bepaald optimaal te noemen waren, met felle windvlagen die opvallende luid speelden in de nochtans vlakke koetswerkflanken. Ook het grote panoramadak lijkt in dergelijke omstandigheden niet echt bevorderlijk voor de akoestiek in het interieur. Daarnaast is het verbruiksvoordeel van de hybridisering natuurlijk ook het kleinst op de snelweg.

Zoals alle recente Toyota’s ­beschikt de C-HR wel over een functie die de efficiënte en het gebruik van de elektrische aandrijving automatisch afstemt op het ingegeven navigatieadres, maar om daar maximaal van te kunnen profiteren, moet je de snelweg eigenlijk mijden. En dat hebben wij dus niet gedaan.