Editoriaal / Blijven ademen...

Op het moment van schrijven ligt het openbare leven in ons land al een maand grotendeels stil – al mogen we zeker niet klagen, want de regels in België zijn bij lange na niet zo streng als in sommige andere Europese landen, waar je bij wijze van spreken geen stap buiten de deur mag zetten. Niettemin is duidelijk dat de gevolgen voor de economie ook in ons land immens zullen zijn, al zal de werkelijke impact van deze gedwongen inactiviteit pas in de loop van de komende maanden duidelijk worden. 

Dat de autosector afstevent op een rampjaar, is nu echter al zonneklaar. Met de CO2-boetes van Europa boven hun hoofd stond het water sommige constructeurs al aan de lippen; voeg daar de coronamaatregelen aan toe, en velen liggen intussen naar adem te happen. Hier en daar is zelfs al sprake van kunstmatige beademing: de Franse staat heeft bijvoorbeeld al laten verstaan alles te willen doen wat nodig is om het voortbestaan van PSA en Renault te verzekeren. Zelfs het scenario van een nationalisering ligt op tafel.

Ook het leven op de redactie van een automagazine ziet er in tijden van wereldwijde quarantainemaatregelen toch enigszins anders uit. Door de annulatie van alle persevenementen en de sluiting van de wagenparken bij de Belgische invoerders is er op dit moment geen enkele vorm van testwerk mogelijk – en laat dat nu net onze corebusiness zijn. Die vaststelling heeft ons ertoe gedwongen de periodiciteit van AutoGids tijdelijk te herzien, en ons nummer in plaats van twee weken één maand in de winkel te houden. 

We hadden gehoopt dat we dat maar één keer hoefden te doen, en dat we vanaf nu ons normale ritme konden hervatten, maar intussen is duidelijk geworden dat we geen andere keuze hebben dan ook het volgende nummer twee weken op te schorten. AutoGids 1056 verschijnt dus niet op 6 mei, maar wel pas op woensdag 20 mei. En met het risico in herhaling te vallen: hopelijk zien we tegen dan licht aan het einde van de tunnel...

Toch wil ik afsluiten met een positieve noot: aan deze hele situatie zijn ook goede kanten verbonden. De lucht is op veel plaatsen lange tijd zo schoon niet geweest, het verkeer in jaren niet zo rustig. In de normaal door sluipverkeer geteisterde straten van mijn landelijke gemeente – die gekneld zit tussen een drukke N-weg en de oprit van de E19 – zijn zwakke weggebruikers nu al weken baas. Mijn kinderen fietsen alleen rond in de buurt, zonder dat ik met een bang hart voor het raam sta te wachten tot ze teruggekeerd zijn. 

Ik hoop dan ook dat wanneer de maatregelen versoepelen, er iets kan blijven hangen van wat we uit deze ‘lockdown light’ geleerd hebben. Dat velen van ons veel meer van thuis kunnen werken dan ze misschien op voorhand voor mogelijk hadden gehouden, bijvoorbeeld. Of dat we heus niet voor elke vergadering van een half uur even naar Londen of Parijs hoeven te vliegen, maar dat zoiets ook perfect mogelijk is via een of andere manier van videoconferentie. ‘Wij reizen om te leren’, zoals het oude liedje ging? Soms leer je meer van thuis te (moeten) blijven...