Editoriaal / Confronterend

In dit nummer bieden we u een blik op de toekomstige modellen bij Daimler, of althans wat ze in Stuttgart aan de man/vrouw hopen te kunnen brengen als de verwachtingen over de evolutie van de markt bewaarheid worden. Mercedes is een van de merken waarvan we de meeste nieuwe modellen mogen verwachten (elektrische en andere), maar het grote zelfvertrouwen – soms flirtend met de grens van de arrogantie, denk maar aan een slogan als Das beste oder Nichts – begint hier en daar toch wat barstjes te vertonen.

Als we het afgelopen salon van Frankfurt vergelijken met twee jaar terug – toen was net Dieselgate uitgebroken, maar het was nog te kort dag om de vele consequenties ervan al te kunnen inschatten – dan zien we dat de grote Duitse merken praktisch met even veel bravoure en bombarie hun huidige en toekomstige koopwaar toonden, maar dat er achter de schermen toch wel flink wat twijfels loerden.

Het is ook niet gemakkelijk als autoconstructeur: aan de ene kant moet je de honger van je klanten naar meer vermogen en comfort stillen, aan de andere kant moet je aan de eisen van de overheid voldoen. En die regelgevers vaardigen nu niet alleen meer regels uit, maar gaan zich blijkbaar ook meer en meer moeien met de technische uitwerking ervan – daarover hadden we het al in het vorige nummer. 

Maar er is meer: heel wat constructeurs die qua elektrische en/of autonoom rijdende voertuigen plots het licht hebben gezien, proberen ons ervan te overtuigen dat ze klaar staan voor de uitdagingen van morgen – lees: hun bedrijf omvormen van ‘simpele’ verkoper van metaal op wielen tot verstrekker van mobiliteit allerhande. Laat u niet misleiden, ook zij hebben geen glazen bol en ze zijn allerminst klaar voor een revolutie van een dergelijke envergure.

Het naar onze mening eerlijkste antwoord op deze vraag kregen we onlangs in Brussel tijdens een technische workshop van Toyota: “Wij weten ook niet helemaal waar het met de mobiliteitswensen van de toekomst naartoe gaat, maar we hopen in de westerse wereld veel te kunnen leren en de ongetwijfeld teruglopende verkoop aldaar te compenseren met een groeiende verkoop in de ontwikkelingslanden, door de snel groeiende mobiliteitsbehoeften ginder”.

Toen de grote datafirma’s (de Googles en Apples van deze wereld) zich voor de auto (al dan niet zelfrijdend) begonnen te interesseren, waanden ze zich onoverwinnelijk: zij hadden de nodige data en zouden die auto wel eventjes maken. Ondertussen zijn ze tot hun schade en schande te weten gekomen dat het niet zo eenvoudig is. Anderzijds zijn de gevestigde autoconstructeurs druk op zoek naar allianties om diezelfde ‘big data’ te verwerven én naar formules om te overleven met een sterk veranderende mobiliteit. Als je ziet waar bijvoorbeeld op dit ogenblik het gros van de batterijen wordt geproduceerd, en wie de beste toegang heeft tot voornoemde big data, dan lijken de Duitse constructeurs er minder klaar voor dan sommige andere. En dat is voor onze zo zelfbewuste oosterburen best wel confronterend.