Editoriaal / De witte razernij

Sommigen onder u herinneren zich misschien nog de witte woede waarmee heel zorgverstrekkend België indertijd (we schrijven 1989) de toenmalige regering de wacht aanzegde als gevolg van de (te) lage lonen in de zogenaamde non-profitsector. Een pijnpunt dat trouwens nog altijd de kop opsteekt, getuige daarvan een nieuwe opstoot van die witte woede in de vorige maanden.

We willen dit brugje echter gebruiken om over te gaan naar iets waar we ook al jaren mee worden geconfronteerd, maar dan op de weg, en dat alleen maar erger wordt: de witte razernij. We weten dat we met dit Vooraf weer ettelijke kwade e-mails en Twitterbagger over ons afroepen, maar we kunnen het hier niet meer bij laten. 

Zoals u kunt vermoeden, leggen wij door onze job heel wat kilometers af in de auto, soms op buitenlandse, maar vooral op Belgische wegen. Daarbij valt het ons stelselmatig op dat een toestand die we al eerder hebben aangeklaagd, nog een pak erger is geworden: het ongelooflijk agressieve gedrag van de bestuurders van (doorgaans witte) bestelwagens die het ‘recht’ opeisen om de weg voor zich alleen te hebben en en passant zowat iedereen naar het leven te staan die hen voor de wielen rijdt.

Het is de laatste tijd zo’n schrijnend probleem geworden dat we voor harde maatregelen pleiten, gezien de hardleersheid van de betrokkenen. In navolging van een snelheidsbegrenzer voor vrachtwagens durven we hier ook zo’n systeem voor te stellen voor bestelwagens, eventueel afgesteld op 120 km/u (wat trouwens sowieso de maximumsnelheid is die in ons
land is toegelaten, op de autosnelwegen).

Bijna voortdurend worden automobilisten die zich daar – op zijn Belgisch: min of meer dus – aan houden, afgedreigd door (te) snel in hun achteruitkijkspiegels opdoemende bestelwagens die dan uiteraard vlak achter hun achterbumper in de remmen gaan en direct beginnen te bumperkleven, al dan niet gepaard gaand met lichtengeflikker en boze of obscene handgebaren. Het is een van de meest irriterende, maar ook gevaarlijke verkeerssituaties op onze wegen geworden en we vinden dat daar nu eindelijk eens paal en perk aan moet gesteld worden, desnoods via elektronische weg, aangezien onze ordehandhavers blijkbaar andere prioriteiten hebben.

Maar weet u wat misschien nog erger is? Wij hebben hier zelf grote schuld aan… Onze niet meer aflatende drang, onze verslaving zeg maar, om dingen die we (plots) willen hebben, liefst binnen een paar uren of toch minstens binnen de dag bij ons thuis geleverd te krijgen, maakt dat ons land steeds meer doorkruist wordt door een legertje white vans met achter het stuur mensen die door hun respectievelijke bedrijven/bazen onder immense druk worden gezet om zoveel mogelijk pakjes op een zo kort mogelijke tijd afgeleverd te krijgen. Met alle kwalijke gevolgen van dien: een compleet gebrek aan respect voor de wegcode en vooral ook voor de andere weggebruikers – het een volgt uit het ander. Beste beleidsmakers, durven jullie hier iets aan te doen?