Editoriaal / Edito KJ: over het effect dat auto's horen te hebben

Een zaterdagnamiddag onder vrienden, het aperitief stond net op tafel. Koetjes en kalfjes, tot ik stomweg liet vallen dat ik een interview had gegeven op de radio. Niemand had mijn passage gehoord, toch schoten de opinies me meteen als kogels rond de oren. Ik had het namelijk gehad over de komst van Chinese constructeurs naar onze contreien en over nieuwe automerken zoals BYD en Zeekr.
On the air werd er aanvankelijk wat lacherig gedaan over de vreemd klinkende merknamen, maar uiteindelijk mondde het gesprek uit in een evenwichtige discussie over de voor- en de nadelen van die Chinese auto’s op de Europese markt. In mijn vriendenkring was dat evenwicht daarentegen helemaal zoek. 

Dat waren toch minderwaardige wagens, klonk het vanuit de ene hoek. Goedkope namaak die voor dumpingprijzen verkocht werd aan de sukkelaars die zich geen echte elektrische auto konden permitteren. Die wereldvreemdheid werd gecounterd door het populaire idee dat je geen producten mag kopen die gemaakt worden door kinderenhanden, want de arbeidsomstandigheden in de Volksrepubliek zijn nu eenmaal niet dezelfde als die bij ons.
Uiteindelijk ging het gezelschap de geopolitieke toer op en ontspoorde het gesprek volledig toen er iemand “vuile communisten” riep. Intussen waren de eerste flessen wijn soldaat gemaakt en schonk de gastheer de lege bierglazen nog eens vol. Ik probeerde me op de achtergrond te houden, maar kon het niet laten om naar de afkomst van hun smartphone te vragen. Allemaal Chinees, maar dat was anders.

UITEINDELIJK GING HET GEZELSCHAP DE GEOPOLITIEKE TOER OP EN ONTSPOORDE GESPREKKEN VOLLEDIG TOEN ER IEMAND "VUILE COMMUNISTEN" RIEP.

Uiteindelijk ging het gezelschap de geopolitieke toer op en ontspoorde het gesprek volledig toen er iemand “vuile communisten” riep.

Mijn vrouw zag me mijn geduld verliezen en begon over de kinderen, over vakanties en over de lekkere dipsaus, maar de honger van het beest was nog niet gestild. Iemand had een podcast beluisterd waarin de nieuwe biografie van Elon Musk centraal stond. Of ik wist dat de man eigenlijk een Zuid-Afrikaan was en dat hij helemaal niet de oprichter van Tesla bleek te zijn, vragen waarop ik enkel bevestigend kon knikken. Nu hij een gesproken samenvatting van het lijvige boek over de opmerkelijke levensloop van Musk gehoord had, zou hij nooit nog een Model Y - of “hoe heet die elektrische rommel?” - willen.
Zelfs niet gratis en met een strik errond, want met het fake news op X (het voormalige Twitter) gooide hij extra olie op de vurige gevechten in de Gazastrook en met Starlink (zijn internetsatellieten) had hij de oorlog in Oekraïne gemanipuleerd. Geeneens slechte argumenten, moest ik toegeven.

Waar mijn vrouw niet in slaagde, kreeg mijn zoon wél klaar. Wanneer hij vroeg of ik zijn Pokémon-kaarten in de auto kon gaan halen, wilde iedereen weten waarmee ik deze keer onderweg was. Plots keerde de kamer en kirde iedereen van plezier, want het bleek een RS 6 te zijn. In karavaan trokken we naar de enkele straten verderop geparkeerde Audi. De ene wou weten hoe krachtig die was, de andere hoe snel of hoe duur. Maar ze wilden allemaal een keertje achter het stuur zitten en horen hoe die RS 6 nu eigenlijk klonk. Eindelijk, geen Chinezen meer. Geen elektrische auto’s en geen Elon Musk.

EINDELIJK, GEEN CHINEZEN MEER. GEEN ELEKTRISCHE AUTO’S EN GEEN ELON MUSK.

Afscheid genomen, bedankt voor het lekkere eten en de fijne gesprekken. Kinderen ingeladen en klaar voor de rit huiswaarts. En ik snapte het, want wat ziet die Audi RS 6 er inderdaad geweldig uit. Ik reed in mijn carrière met honderden, misschien duizenden testwagens, maar deze auto doet ook mij iets. De deur openen, je neervlijen in de nauwe kuipjes en die dikke V8-motor starten, dan voel in mijn nekharen overeind komen.

Dat effect horen auto’s te hebben. De blijdschap wanneer je alle boodschapspullen ingeladen hebt gekregen, de glimlach omdat je het brandstofverbruik onder de 5 liter kon houden of je een vrije laadpaal vlak bij je woning gevonden hebt. Het kan de verwelkomingsboodschap op het digitale dashboard zijn, de koele pook van de versnellingsbak in je hand of net het zalige gevoel van de zetelverwarming die je rug verwarmt: kleine gelukskes die enkel je auto je bieden kan. Ik reed door en schuurde met de velg even tegen de rand van het trottoir. Ik kon wel huilen.

>> De editoriaal van Klaas Janssens verscheen in AutoGids 1132, die in de winkel ligt sinds 31 oktober 2023.