Editoriaal / Een goede vriend

Bijna had ik ruzie met een goede vriend. Een fan van auto’s en tegelijk ook verwoed fietser, zowel voor het plezier als regelmatig voor zijn verplaatsingen naar het werk. Het ene sluit het andere natuurlijk nooit uit. Ik bedoel: van auto’s én van fietsen houden, dat laat zich perfect combineren. En toch liep het met die vriend dus bijna mis, toen ik me in een Facebook-berichtje – toegegeven – iets te cynisch uitliet over de beslissing van de Brusselse regering om in volle coronacrisis van de nagenoeg autoloze weekdagen te profiteren om tientallen kilometers autorijvakken door fietspaden te vervangen. Daar was ogenschijnlijk niet veel of helemaal geen politiek overleg met andere gewesten aan voorafgegaan, wat misschien toch geen overbodige luxe was geweest voor een stad die in normale werktijden dagelijks tienduizenden mensen mét de auto vanuit Vlaanderen en Wallonië ziet binnenstromen. Zeker niet als alsmaar meer mensen terug aan het werk mogen en dat om voor de hand liggende redenen, de adviezen van politiek en wetenschap volgend, eventjes liever niet met het openbaar vervoer doen.

Het zal nog een tijdje duren voor het autoverkeer naar zijn normale en waanzinnig drukke ritme terugkeert. Misschien doet het dat zelfs nooit meer helemaal – laat ons hopen dat het ontdekken van de mogelijkheden én troeven van thuiswerk er voor veel werknemers een ‘blijver’ van zal maken. Dan zal corona ons toch ook nog iets goeds hebben bijgebracht. Maar laat ons ook even realistisch blijven. Er zijn momenteel minder auto’s in Brussel (en ook elders) en het weer is al maanden bijna alle dagen goed. Heel fijn dus dat veel mensen dan al eens vaker voor de pedalen van hun fiets dan die van hun bedrijfswagen kiezen. Maar dat lukt natuurlijk niet altijd en zeker niet voor iedereen. Niet voor de pakjesbezorger, niet voor de man of vrouw die in kostuum of mantelpak bij baas of klant wordt verwacht, en al evenmin voor wie naast de brooddoos dagelijks ook met laptop en een hoop papieren onderweg is.

Natuurlijk heeft Brussel een gigantische achterstand in te halen als het op het faciliteren van veilig en prettig fietsen aankomt. En natuurlijk mogen er fietspaden, veilige oversteekplaatsen en andere voorzieningen bijkomen. Maar onze hoofdstad is vooralsnog geen Amsterdam of geen Kopenhagen, is in zijn centrum veel meer een werk- dan een woonstad en kampte voor het grote fietspadenoffensief al elke dag met een verkeersinfarct. Hoe veilig en gezond het wordt voor het handvol extra fietsers op het van de automobilisten afgepakte stukje asfalt in de Wetstraat, is dan ook nog maar de vraag. Men blijft Brussel volbouwen met kantoortorens en hoopt die gevuld te krijgen met binnen- en buitenlandse bedrijven, en daar zijn ongetwijfeld valabele economische argumenten voor te vinden. Maar ik heb vooralsnog niet goed begrepen hoe dat valt te rijmen met het vervangen van autoparkings en rijstroken door extra fietsstallingen en -paden.