Editoriaal / Eindexamen

Als een huis zo’n 15 jaar oud is, gaat er al eens iets stuk. Zelfs de ogenschijnlijk heel simpele knoppen op de muur waarmee je het licht aan- en uitdoet. Ik ben zelf niet zo handig als het op het herstellen of vervangen van die dingen aankomt, maar ken gelukkig een klusjesman die dat wel is. Als een soort tovenaar kan hij bijna alles, maar van de elektronica in auto’s heeft hij net evenveel of dus eerder even weinig kaas gegeten als (wellicht) u en ik. Dat is specialistenwerk geworden, je hebt er de juiste hardware en software voor nodig en soms vertonen auto’s zodanig grote kuren dat zelfs de slimste garagist er een nog wat slimmere specialist moet bij roepen. Of in het ergste geval “iemand van de fabriek”.

Mijn klusjesman rijdt al twee jaar met een Amerikaanse SUV met Italiaanse banden. Ik bedoel niet het rubber, wel dat hij in Italië wordt gebouwd. Nu kampt die auto al zowat sinds zijn geboorte met hetzelfde probleem: hij doet af
en toe een noodstop zonder reden, omdat de sensor vooraan al eens een gevaar detecteert dat er dus helemaal niet is. Wat al enkele keren tot vrij angstwekkende situaties leidde. Natuurlijk keerde de auto al verschillende keren terug naar de garage, natuurlijk braken er daar al verschillende specialisten het hoofd over en natuurlijk gaat het – dixit de constructeur – om een heel uitzonderlijk probleemgeval. En natuurlijk overweegt de klusjesman, overigens nog altijd vol lof over de manier waarop zijn concessiehouder hem elke keer weer probeert te helpen, ondertussen al een autowissel.

Het brengt ons zowat naadloos bij de kleine en zelfs al eens grote irritaties die we alsmaar vaker bij tests van nieuwe auto’s voelen opkomen, zoals ook collega Iwan in zijn Gedetailleerde Wegtest van de GLA in dit nummer: sommige actieve rijhulpsystemen beginnen zich net iets te veel te manifesteren, met in die Mercedes bijvoorbeeld een echt wel te opdringerige actieve spoorassistent. Omdat die dus ook al eens via de remmen durft in te grijpen in situaties waarin dat eigenlijk niet echt nodig is. Het is natuurlijk nog een ander en minder dramatisch verhaal dan dat van de auto van onze klusjesman. Daar gaat het om een technisch probleem, bij de Mercedes om een iets te groot enthousiasme. Of een gebrek aan vertrouwen in de bestuurder.

Maar het leidt misschien wel tot zowat dezelfde bedenking. In de auto-industrie en bij nogal wat al dan niet zelfverklaarde specialisten wordt de autonoom rijdende wagen vaak als het ultieme doel gezien. En dan hebben ze het dus echt wel over auto’s die niet alleen zichzelf in en uit een parking rijden, maar die u ook van thuis tot voor de deur van het kantoor brengen zonder dat u zelf nog een stuur of pedaal hoeft aan te raken. De sensor voor noodstops van onze klusjesman en de spoorassistent van de Mercedes gelden als voorzichtige eerste stapjes. Om te oefenen. Nu, dat kunnen ze best nog een tijdje blijven doen. Want ze lijken toch nog niet echt klaar voor het eindexamen.