Editoriaal / Gele lesjes

De voorbije maanden is het straatbeeld (vooral bij onze zuiderburen, maar toch ook voor een stuk bij ons) mee bepaald geweest door de acties van de gillets jaunes ofte gele hesjes. Het spreekt vanzelf dat onze beleidsmensen oog en oor moeten hebben voor de verzuchtingen van de bevolkingsgroep(en) waar deze mensen voor staan. Meer en meer wordt duidelijk dat tussen de mazen van het net van de globalisering en het neoliberale denken heel wat mensen door zijn geglipt (of eerder gevallen). Het water staat hen stilaan aan de lippen en daarom gaan ze over tot acties om de politici wakker te schudden, om hen als het ware een geel lesje te leren.

Jammer genoeg is de beweging ook geïnfiltreerd door mensen met minder goede bedoelingen en voor een stuk in diskrediet gebracht door de gewelddadigheden en vernielingen die hebben plaatsgevonden. Dan hebben we het niet alleen over de schade die onder meer in Parijs is aangericht, maar bijvoorbeeld ook over de zowat 65 procent van het totale aantal flitscamera’s die over heel Frankrijk onklaar werden gemaakt. Uiteraard tot groot jolijt van de snelheidsduivels, maar voor de reparatie zal toch weer Jan met de pet – of liever Jean met de baret – mogen opdraaien. De modale belastingbetaler, quoi. Frankrijk is daarbij sinds jaar en dag het land van de rotondes en die zijn, zeker bij de begindagen van het protest, stelselmatig bezet door de gele hesjes om er filterblokkades te organiseren en steun voor de beweging te ronselen. Niet zelden worden daarbij oude banden in de fik gestoken, liefst overgoten met wat mazout om beter te branden: laat ons zeggen dat het groene bewustzijn van heel wat actievoerders nog niet echt ontwikkeld is.

Waarvoor de gele hesjes dan wél staan, is trouwens sowieso moeilijker uit te maken, maar één ding is duidelijk: de stijgende prijs van de dieselbrandstof heeft onder meer als trigger gefunctioneerd, en op dat vlak hebben misschien ook de actievoerders wel hun gele lesje te leren. We zijn er even de statistieken van StatBel op gaan napluizen om het verschil in dieselprijs in ons land op te snorren tussen 2011 en vorig jaar: de gemiddelde maximumprijs van dieselolie voor voertuigen bedroeg acht jaar terug 1,4405 euro en afgelopen jaar 1,5037 euro, dat is een stijging met… 4,4 procent. Bij onze zuiderburen was de schok groter, want de stijging bruusker, maar gemiddeld betaalt de Fransman nog altijd minder voor zijn diesel dan wij hier in België. 

Uit bijna veertig jaar testervaring weten we dat de rijstijl een grote invloed heeft op het verbruik van een auto. Wie er zich een beetje op toelegt, kan zo met dezelfde auto tot 50 procent minder verbruiken dan iemand met een zware voet. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik (per toeval) recent de rijstijl mocht aanschouwen van een aantal gele hesjes, waarbij er eentje zelfs zijn motor liet draaien toen hij vijf minuten de krantenwinkel indook voor lectuur en/of rookgerief. Het doet me eens te meer nadenken over het steeds grotere gebrek aan consequentie bij vele mensen: volkomen terecht dat er gewezen wordt op onrechtvaardigheden en feilen in het systeem, maar tegelijkertijd even voor eigen deur vegen is misschien ook geen slecht idee…