Editoriaal / Hooligans

Het is zover. Afgelopen week mocht ik kennismaken met mijn eerste Tesla-hooligan op de weg, meer bepaald op de Brusselse ring. In mijn Dacia Duster-testauto reed ik op een bijna volgepakte ring op de linkerrijstrook met een snelheid van ongeveer 120 km/h. Voor me andere weggebruikers, die ik op een veilige afstand volgde. Vlak onder mijn achterbumper de neus van een opdringerige Tesla, die zodra hij kon, zijn fenomenale acceleratievermogen gebruikte om rechts in te halen en zich dan in het gaatje tussen mij en de voorligger te wringen en op zijn rem te gaan staan. 500 meter verder sneed hij dan auto’s op de midden- en rechterrijstrook de pas af om nog net op tijd een uitrit te kunnen nemen – waar hij ook alweer in de kont van een voorligger ging zitten duwen. 

Dergelijk gedrag was ik bij mijn dagelijkse pendeltocht tot nog toe vooral gewend van Audi- of BMW-rijders, maar de laatste tijd mengen ook meer en meer bestuurders van andere merken zich in de bittere strijd om elke morzel asfalt. Nu dus ook de ‘groenen’ onder ons, waarbij ik er u waarschijnlijk niet op hoef te wijzen dat de meeste Tesla Model S-rijders niet gespeend zijn van enige arrogantie, een superioriteitsgevoel dat ze ook als ze ‘normaal’ rijden, wel eens aan de dag durven te leggen.
En dan al helemaal als er zo’n ‘onnozele Dacia’ in de weg rijdt. Daarbij komt nog dat de grote fiscale tegemoetkomingen enige mist spuien rond de reële koopintenties van deze ‘groene’ bestuurders.

Op een heel ander vlak, dat van de Europese politiek, hebben we deze week ook een aantal politieke hooligans leren kennen. Of hoe hypocriet kun je zijn wanneer je als ondervoorzitter van de zogenoemde Dieselgate-commissie in het Europese Parlement mee de besluiten goedkeurt die onder meer oproepen tot een centraal Europees controleagentschap, om dan bij de plenaire stemming je kar te keren? Hoe moet je iemand noemen die altijd weer voor meer Europa pleit, maar dan plots tegen een overkoepelende Europese instantie stemt die de strengere Europese regelgeving (die er nu eindelijk zou komen) moet waarmaken op het terrein? Ik hoop dat de heren Belet en Verhofstadt er niet goed van slapen, maar daarin ben ik waarschijnlijk te naïef.

Hun argument als zou één enkel Europees controleagentschap, naar het model van het Environmental Protection Agency (EPA) in de States, te log en te bureaucratisch zijn, raakt kant noch wal. Het is net omdat kleinere Europese lidstaten deze controle zelf niet aankunnen en sommige zwaargewichten (met een grote autolobby) zo’n controle eigenlijk niet willen, dat dat onafhankelijkere, centrale controleorgaan hoogstnoodzakelijk is. Of waarom denkt u dat Trump sinds zijn aantreden als president van het EPA een van zijn grootste vijanden heeft gemaakt die zo snel mogelijk moet worden geneutraliseerd? Sommige van onze verkozenen hebben het welzijn van hun kiezers eens te meer geofferd op het altaar van partijbelang en industriële lobbying. Want de volgende verkiezingen zijn toch pas in 2019 en de kiezer vergeet snel…