Editoriaal / Hybride comeback

Nog niet zo lang geleden werd de hybride auto al bijna ten grave gedragen. De zuiver elektrische was in aantocht en zodra daarvan voldoende interessante modellen beschikbaar waren, zou de belangstelling voor zijn ‘bastaardcollega’ (hybride betekent oorspronkelijk bastaard) verdwijnen als sneeuw voor de zon. We schrijven nu 2020 en de praktijk is dat er op dit ogenblik zo’n 50.000 geëlektrificeerde auto’s in België ingeschreven zijn (1/100e van het totale wagenpark). Iets meer dan een vierde daarvan zijn elektrische auto’s, zowat drie vierde hybride voertuigen.

Als we mogen afgaan op de eerste echo’s van het autosalon (iedereen blijft nog voorzichtig, de salonkortingen lopen meestal nog), dan was er bij 1 op de 10 geïnteresseerde salonbezoekers veel belangstelling voor zuiver elektrische wagens, terwijl bijna een derde van alle bezoekers inlichtingen kwam inwinnen over hybride voertuigen (mild, full, plug-in, enzovoort). Sommige waarnemers hebben de hybride dus klaarblijkelijk te snel afgeschreven.

Voor die belangstelling zijn verschillende redenen. De hoofdreden is ongetwijfeld de blijvende argwaan van heel wat Belgen (en niet alleen zij) omtrent het reële rijbereik van een zuiver elektrisch voertuig. Gemiddeld rijdt die Belg wel maar zo’n 40 kilometer per dag, iets wat zelfs een ietwat gesofisticeerde e-step aankan, maar toch lijdt de Belg aan range anxiety. Hij koopt in feite nog altijd zijn auto zoals hij dat al bijna zijn hele leven heeft gedaan: op basis van de 4/5 weken per jaar dat hij ermee naar de Côte d’Azur of naar de sneeuwpistes wil rijden. 

De aankoop van de auto gebeurt dus op basis van een tiende van het gebruik. Dat voor die enkele weken allerlei alternatieve oplossingen bestaan – en dat bepaalde constructeurs die zelfs al aanbieden bij de aankoop van een elektrische auto – is blijkbaar nog niet door­gedrongen. Verder heeft diezelfde Belg zijn twijfels bij de uitrol van een degelijke laadinfrastructuur, niet geheel ten onrechte als je het geknoei van onze overheden op dat vlak in ogenschouw neemt.

Hybride blijkt dan een interessante tussenoplossing. Er zijn de mild hybrids of de recent omgedoopte zelfladende full hybrids die de verbruikskloof tussen een benzine-auto en de nu zo vermaledijde diesel dichten, en er zijn de plug-in hybrids, die ervoor kunnen zorgen dat die gemiddelde Belg van daarstraks nagenoeg voor het grootste deel van zijn verplaatsingen elektrisch onderweg kan zijn. Er is echter één grote, belangrijke voorwaarde: discipline. Een plug-inhybride heeft geen enkele zin als je hem niet zo veel mogelijk inplugt. 

In het andere geval combineert een PHEV het slechtste van twee werelden: hij is zwaarder, duurder (twee motoren plus een relatief grote batterij) en zal ook meer verbruiken dan een overeenkomstige ‘normale’ benzine-auto. En nu komt het: ‘echte’ plug-inhybrides – lees: deze die aan de criteria van de fiscus voldoen – zijn (voorlopig?) 100 procent fiscaal aftrekbaar voor ondernemingen... maar de overheid weet niet of de gebruiker zijn deel van het contract nakomt, namelijk inpluggen. Het is nochtans heel makkelijk te controleren.