Editoriaal / Ieder zijn waarheid?

Binnen niet zo lange tijd zit ik 40 jaar in dit vak. Er zijn een aantal dingen die me gedurende al die jaren altijd geïntrigeerd hebben. Een daarvan is de bijna absolute scheiding tussen de autosector (en al diegenen die daar, van ver of van dichtbij, mee gelieerd zijn) en wat je de ‘groene’ sector zou kunnen noemen (en zij die zich daarmee verbonden voelen).

Gedurende al die jaren heb ik geprobeerd om ten minste beide sectoren te volgen. Dat was veel minder eenvoudig dan ik gedacht had. Vanzelfsprekend vertoefde ik het grootste deel van mijn beroepsbezigheden in die autosector. Het opvolgen van wat er daarin aan nieuwigheden werd gelanceerd en wat er aan nieuws gebeurde, was meer dan voldoende om alle dagen te vullen. Maar ik wilde ook andere standpunten horen, kritische reflecties analyseren, contraire analyses doorgronden.

Van bij het begin constateerde ik een totaal gebrek aan vertrouwen én aan communicatie tussen beide groepen. Op de jaarlijkse persconferentie van Febiac of de occasionele bijeenkomsten van de invoerdersfederatie bij andere gelegenheden ontmoette ik haast nooit iemand van de ‘tegenpartij’. Vice versa was het op de persconferenties of evenementen van organisaties als Greenpeace, Bond Beter Leefmilieu, Transport & Environment of van overheidsinstanties verantwoordelijk voor wegbeheer, milieu en aanverwanten dan weer naar een ‘auto’journalist of iemand anders uit de autosector speuren als zoeken naar een naald in een hooiberg.

Erger is dat beide partijen elkaar geregeld zien als de ‘vijand’, waarmee niet gepraat moet worden en zeker niet onderhandeld of samengewerkt. Beide kanten verschansen zich achter hun eigen gelijk, ieder zijn waarheid, en de helft van de mededelingen van gene of andere zijde bestaat dan ook uit ontkrachtingen van wat de andere heeft gezegd – of van wat er wordt verstaan (lees: gedistilleerd) uit die mededeling.

Dat brengt natuurlijk weinig zoden aan de dijk als er naar een vergelijk moet worden gezocht. Nu is het natuurlijk zo dat de autosector zich de laatste tijd niet van zijn beste kant heeft laten zien met zaken zoals Dieselgate en soortgelijke affaires. Aan de andere kant zie je de auto-kritische stemmen wel heel snel veronderstellingen formuleren of conclusies trekken waarbij je je toch wel enige vragen kunt stellen.

Algemeen genomen is er maar één waarheid, maar die kan ook genuanceerd zijn, die kan vatbaar zijn voor interpretaties of gewoon niet eenduidig. Het zou beide partijen sieren om meer open te staan voor de argumentatie van de ander in plaats van zich voortdurend op te sluiten in het (veilige) eigen gelijk. In feite speelt zich in deze sector al decennia af wat de laatste tijd schering en inslag wordt in onze gehele samenleving: iedereen sluit zich op in zijn eigen waarheid, communiceert alleen nog met gelijkgestemden en gaat loos op twitter of andere sociale media om de ‘vijand’ de volle laag te geven. Voorwaar geen aangename, laat staan een op verstandhouding of vooruitgang gerichte evolutie. Zullen we er samen iets aan doen, nu het nog kan?