Editoriaal / Is het zover?

Er is al zo dikwijls gespeculeerd over de doorbraak van de elektrisch aangedreven auto dat ik het woord ‘kantelpunt’ nog nauwelijks kan horen. Wanneer komt die elektrische auto er nu eindelijk? Moet ik mijn aankoop aanpassen/uitstellen? Is hij wel zo groen als men beweert? Hoe zit het met het rijbereik? De prijsevolutie? Het laadpalennetwerk? De fiscaliteit? Alleen al met de vragen kun je een aardig boekwerk vullen…

Enkele jaren terug werd het jaar 2018 als ‘kanteljaar’ naar voren geschoven, maar hoewel het afgelopen jaar wel degelijk een aantal interessante elektrische voertuigen hun intrede deden, was dat niet te merken aan de verkoopcijfers. Het aantal verkochte elektrische auto’s in ons land stijgt wel elk jaar (met indrukwekkende percentages zelfs), maar het absolute aantal is nog altijd bijzonder bescheiden (0,6 procent) tegenover het gros van de aankopen (wel veel meer benzine dan diesel nu, zeker nu ook de fleetmarkt zich langzaam begint af te keren van de zelfontbrander).

In 2019 zullen in elk geval weer een aantal nieuwe elektrische modellen hun opwachting maken, maar de meest in het oog springende zijn nu niet bepaald goedkoop en dus niet echt spek voor ieders bek. Temeer daar nog maar twee op de vijf landgenoten zich in recente enquêtes bereid hebben getoond om een elektrisch aangedreven auto te overwegen. Trouwens, tegenover de toevloed aan klassieke modellen die ons dit jaar wachten, is het aantal elektrische auto’s eerder peanuts te noemen, nog steeds…

Wat zijn de obstakels? Ook nog altijd dezelfde: prijs, rijbereik en gebrek aan laadinfrastructuur. Het eerste is gedoemd te verdwijnen, vrij snel zelfs: VW bijvoorbeeld maakt zich sterk dat de nieuwe zuiver elektrische I.D., voorzien voor dit jaar, een zelfde TCO (total cost of ownership) zal hebben als een zowat even grote en krachtige Golf TDI. Het tweede mag gerust een vooroordeel genoemd worden, maar dan een dat zich hardnekkig blijft manifesteren: voor heel wat mensen blijkt een rijbereik van 300 kilometer en meer nog altijd niet genoeg, terwijl ze dagelijks maar zo’n 50 kilometer rijden. Het moeilijkste wordt nog een goede laadinfrastructuur: onze beleidsmensen roepen veel en beloven snel beterschap, maar het blijft nog altijd droevig gesteld met een degelijk, betrouwbaar, makkelijk te gebruiken netwerk van laadpalen in onze contreien.

Wat de constructeurs betreft, het minste wat je kunt zeggen is dat ze tegenstrijdige boodschappen verspreiden: om de haverklap zetten ze hun grootse plannen uiteen over een elektrische armada die ons binnen de kortste keren moet inpalmen, ondertussen lokken hun gewone verkoopmensen ons heel binnenkort weer naar de grote autohappening in Brussel met de meest klassieke ingrediënten: kortingen, nog meer vermogen, een groter interieur, aantrekkelijke looks. Willen ze ons dan toch nog een keer een grote, benzineslurpende SUV met alles op en aan aansmeren om dat geld dan (eindelijk) in de elektrische revolutie te investeren? Er zijn er in elk geval een heel aantal die pas laat op de trein zijn gesprongen, hoe luid ze nu ook mogen toeteren. Het zal dus nog niet helemaal voor dit jaar zijn…