Editoriaal / Outbox - (Verkeers)opvoeding

Je hebt het misschien ook gehoord enkele weken geleden tijdens het maandagochtendnieuws: volgens een studie van verkeersveiligheidsinstituut VIAS is er steeds meer fysieke agressie tussen bestuurders. Het aantal ondervraagde Belgische automobilisten dat zegt de afgelopen 12 maanden te maken hebben gehad met fysieke agressie, ging op vijf jaar tijd van 2 naar 7 procent. Die stijging van weggebruikers met een kort lontje werd door VIAS mede toegeschreven aan de coronapandemie, maar dat de verkeersdrukte ondertussen opnieuw op het niveau ligt van voor die pandemie, of zelfs nog hoger, zou er ook wel iets mee te maken kunnen hebben.

VIAS-woordvoerder Stef Willems gaf tijdens het radionieuws ook enkele tips om agressiviteit in het verkeer te voorkomen. “Wees hoffelijk” was er daar een van – de aanleiding van de studie in kwestie was dan ook het begin van de internationale week van de hoffelijkheid achter het stuur. Zelf maak ik er inderdaad een punt van om mijn hand verontschuldigend op te steken wanneer ik al eens een foutje maak, of ik nu met mijn eigen auto ben of met een doorgaans veel blitsere testwagen – ook AutoGids-redacteurs zijn maar mensen, en bijgevolg niet perfect. En zo heb ik effectief al ervaren dat die nochtans eenvoudige geste een situatie al kan ontmijnen nog voordat ze dreigt te escaleren.

Victim blaming, het komt dus ook voor in het verkeer

Toch lijkt niet iedereen die tactiek te hanteren. Zo werd ik uitgerekend het weekend voorafgaand aan de internationale week van de hoffelijkheid achter het stuur geconfronteerd met een automobilist die vond dat hij de zaken moest omdraaien. Net op het moment dat ik (met de fiets, maar dat doet er nu even niet toe) zijn pas geparkeerde auto passeerde, zwaaide zijn zoontje de rechter achterdeur open. Gelukkig was het fietspad voldoende breed, maar voor de zekerheid riep ik – op de vriendelijkst mogelijke manier – iets in het genre van “opgepast”, om te voorkomen dat de kleuter ook nog zou uitstappen. De papa was daar echter niet van gediend. “Hij mag toch wel zijn deur openen zeker?”, riep hij me voor de ogen en oren van zijn kroost toe, gevolgd door een reeks verwensingen die ik jullie hier zal besparen.

Dat je als ouder geneigd bent om het voor je kinderen op te nemen, dat kan ik perfect begrijpen. Maar ‘of hij niet beter zijn nageslacht wat (verkeers)opvoeding kon geven in plaats van de schuld bij mij te leggen’, had ik eigenlijk moeten antwoorden. Daar was ik echter te verbouwereerd voor. Had hij misschien liever gehad dat zijn zoontje onder mijn wielen was geëindigd? Victim blaming, de schuld bij het slachtoffer leggen, het komt niet alleen voor in combinatie met de hashtag metoo, maar dus ook in het verkeer: ik had daar maar niet moeten zijn op het moment dat zijn zoontje de deur opengooide. Waarom is het voor sommige mensen tegenwoordig toch zo moeilijk om hun fout toe te geven? Het zijn voor iedereen moeilijke tijden, maar ik hoop dat het jongetje in kwestie een beter voorbeeld kan nemen aan zijn moeder. Misschien dat het dan toch nog goedkomt met de mensheid…