Editoriaal / RISICOBEHEER

Geregeld heb ik het in deze rubriek over bedrijfswagens en hun bestuurders – niet altijd in de meest lovende termen trouwens (wat me geregeld op de banbliksems uit die sector komt te staan). Niet zonder enige interesse zag ik dan ook het Fleet Risk Management Survey 2014 van Aon passeren, een bedrijf dat advies verleent in onder andere (her)verzekeringen en risicobeheer. Het gaat om een rondvraag uitgevoerd bij 128 bedrijven met een wagenpark van 5 tot 500 auto’s, verspreid over alle sectoren.

De meest voorkomende schadegevallen met bedrijfswagens doen zich – niet geheel onverwacht – voor bij het parkeren en manoeuvreren en in de fi le (aanrijdingen met een voorganger of een stilstaande wagen). Als je de uitzonderlijke hagelstorm van 7 juni van dit jaar buiten beschouwing laat, zijn de voornaamste oorzaken voor schadegevallen dus steevast te vinden in het rijgedrag van de bestuurders. Aangezien het beheer van het wagenpark geen verwaarloosbare kostenpost is, zou je denken dat risicomanagement in deze context bij de meeste fi rma’s hoog op de prioriteitenladder staat. Niet helemaal dus. Uit de rondvraag blijkt dan wel dat driekwart van de respondenten (dikwijls de rechtstreeks verantwoordelijken) dergelijk risico beheer heel erg (28 procent) tot vrij belangrijk (46 procent) vindt, maar dat van hun bazen slechts 2 op 5 belang hechten aan een degelijke inschatting en verhelping van risico’s (8 procent heel erg belangrijk, 31 procent vrij belangrijk). Als al aan risicomanagement wordt gedaan, bestaan de ingevoerde maatregelen meestal uit een minimaal verplichte veiligheidsuitrusting in de auto – die dikwijls dan nog gewoon gelijkloopt met de Europese regelgeving op dat vlak (ABS, ESP, airbags, enzovoort).

Meer preventieve maatregelen komen slechts sporadisch voor: een rijopleiding of rijgedragsmaatregelen worden slechts in 8 respectievelijk 5 procent van de gevallen als prioritair gezien. Daartegenover staat dan meer dan de helft van de ondervraagde bedrijven hoegenaamd geen informatiesessies over risico en veiligheid aanbiedt. Ten slotte blijkt dat minder dan een kwart de gevolgen van de zelf genomen maatregelen meet (en er eventuele maatregelen aan koppelt) en dat slechts een vijfde het gsm-gebruik achter het stuur wil stroomlijnen en eventueel beperken. Confronterende cijfers die er, afgezien van het mogelijke menselijke leed, ook op wijzen dat vele bedrijfsleiders of hun managers zelfs niet inzien dat risicobeheer de kosten van een wagenpark danig kan verminderen. Was het niet deze regering die als mantra heeft dat de overheid slecht en alle privébedrijven effi ciënt gerund worden?