Editoriaal / Stoere taal

In navolging van andere landen (Noorwegen, Frankrijk) heeft nu ook het Verenigd Koninkrijk aangekondigd de verkoop van auto’s met een benzine- of dieselmotor binnen afzienbare tijd te willen stopzetten, in dit geval tegen 2040. Steeds meer politici schieten in een paniekkramp als ze de alarmerende fijnstofcijfers zien in de (steeds grotere) steden, maar trekken daar jammer genoeg heel zelden de juiste conclusies uit. Meestal is dat omdat ze niet veel kaas hebben gegeten van de hele problematiek, zowel wat betreft de mobiliteit als de daarbij horende vervuiling.

Jarenlang is in Europa de uitstoot van CO2 de bepalende factor geweest of een auto al dan niet ‘groen’ was, met als gevolg dat de dieselmotor door zijn lagere verbruik een ongelooflijke boost kreeg in veel Europese landen (ook in het tot dan ‘diesellauwe’ Verenigd Koninkrijk), niet het minst omdat dieselrijden rechtstreeks (via incentives) of onrechtstreeks (door middel van lagere accijnzen) door de overheid werd aangemoedigd.

Er moest een Dieselgate in de VS uitbreken om onze beleidsmakers hier erop attent te maken dat er naast CO2 nog veel schadelijker stoffen worden uitgestoten bij het verbranden van fossiele brandstoffen zoals benzine of dieselolie, in dat laatste geval op de eerste plaats stikstofdioxide. Die kan met uitgebreide technische hulpmiddelen (de zogenaamde ‘gasfabriek’ na de eigenlijke dieselmotor) gereduceerd worden, maar dat kost veel geld en vereist redelijk wat technische complicatie. Vandaar dat sommige constructeurs even een kortere weg namen en niet altijd legale wegen bewandelden om aan de normen te voldoen.

Alarmerende berichten over de volksgezondheid en irritatie over het ‘vuile spel’ dat de autoproducenten de voorbije jaren hebben gespeeld, hebben heel wat politici nu niet alleen het geweer van schouder doen veranderen, ze schieten dan maar direct op alles wat beweegt. In eerste instantie op de auto met verbrandingsmotor in al zijn vormen. In plaats van zich te concentreren op een strenge en degelijke normering ter voorkoming van schadelijke uitstoot, om het even hoe men dit bekomt, en het controleren en opvolgen van dit beleid.

Waarom schoot onder meer de grootste Europese parlementsfractie (de Europese Volkspartij of EVP) trouwens de oprichting van een onafhankelijke Europees controleorgaan, een soort van Europees Environmental Protection Agency, af toen de Europese Dieselgate-onderzoekscommissie dat voorstelde? Omdat we het zelf beter kunnen? Vorig jaar werden in ons land zegge en schrijve 21 frauderende trucks opgespoord, niet eens een druppel op een hete plaat, eerder een stofje. Dit jaar werd triomfantelijk aangekondigd dat er dat al drie keer meer zijn – in verhouding tot de geschatte fraude in de transportsector drie keer niks dus.

“Neen”, lijken onze politici te zeggen, “laten we het voor onszelf en voor de verschillende lobby’s maar heel safe houden en dingen verordenen voor over 25 jaar, de kans is heel groot dat we daar zelf niet op afgerekend kunnen worden en zo kunnen we nu wel stoere taal spreken. Luister naar onze woorden, kijk niet…”