Editoriaal / Vooraf - AD ziet parallellen tussen China, Korea en Japan

Ja hoor, we hebben toch wel enkele ‘boze’ reacties gekregen op het China-dossier van een paar AutoGids-nummers geleden. Dat we de auto-industrie uit dat land niet mogen steunen omdat het een dictatuur is en – meer nog – omdat ze onze Europese constructeurs riskeert te wurgen en hier dus een pak arbeidsplaatsen kan kosten, daar werd het ongenoegen mee verwoord.

Natuurlijk worstel(d)en we op de redactie natuurlijk ook wel een beetje met het Chinese thema. Het zowel politieke als economische ‘debat’ zal zeker nog worden verdergezet, en we hebben er hoegenaamd ook geen probleem mee als lezers weerwerk bieden of het zelfs grondig oneens met ons zijn. Idem dito voor de vele elektrische auto’s die hier de revue passeren.

Voor nogal wat mensen – wellicht vooral vaste lezers en dus autoliefhebbers – gaan we daarin ook verder dan hen lief is. Wat we er zelf ook van denken, we kunnen er natuurlijk niet om heen dat de auto-actualiteit tegenwoordig een beetje Chinees en vooral heel elektrisch is. En vaak zelfs tegelijk Chinees én elektrisch. Er zijn ongetwijfeld evenveel en allicht zelfs nog meer lezers die van ons verwachten dat we het autonieuws op de voet blijven volgen, dat zien we zelf ook nog altijd als onze belangrijkste missie.

Amerikaanse luxemerken

De sprong naar een retroverhaal uit het nieuwe nummer is minder groot dan die op het eerste gezicht ongetwijfeld lijkt. Zonder dat er een rechtstreekse link met de actualiteit is, blikken we in AutoGids terug op wat voor liefhebbers van het genre geldt als zowat de meest dramatische periode uit de rijke Amerikaanse autogeschiedenis.

We hebben het dan over (vooral) de eerste helft van de jaren 70, toen nogal wat Buicks, Cadillacs, Fords en andere auto’s uit Detroit verschrikkelijk slechte producten bleken te zijn. Het design, de technologie, de afwerking en zelfs de marketing, het zat zowat op alle vlakken fout. De redenen? Er waren er verschillende, met naast de plots door de overheid opgelegde en voor die tijd al heel strenge nieuwe veiligheids- en milieuregels zeker ook de paniekerige reactie op de snel stijgende populariteit van ‘nieuwe’ concurrenten uit Europa en Azië.

Zelfs op hun eigen markt worden de Amerikaanse luxemerken zowat weggevaagd door beter Europees, Japans en Koreaans gerief.

In het laatste geval ging het natuurlijk nog niet om Chinese, maar wel om Japanse auto’s. Alsof ze het in Detroit helemaal niet hadden zien aankomen – of zich nog te superieur achtten om met echt volwaardige alternatieven te komen – ging men er voor (te) snel ontworpen en dan ook vaak aartslelijke, slecht in elkaar gestoken, zwak presterende en vaak zelfs ronduit gevaarlijke vierwielers. Sommige vonden toch nog makkelijk hun weg naar de klanten, maar wellicht werd in die ‘grijze’ autotijden toch al de basis gelegd voor een neergang die de Amerikaanse auto-industrie eigenlijk nooit meer te boven is gekomen.

Zowat 50 jaar later wordt de auto-eer van het op andere vlakken nog altijd toonaangevende land in Europa hooggehouden door Jeep en… Tesla. Chevrolets en andere GM-auto’s worden bij ons, op een zeldzame Cadillac of Corvette na, al jaren niet meer verkocht. Opel werd verpatst aan PSA (nu Stellantis), Chrysler werd zowat gered door Fiat (nu ook Stellantis) en van Ford weet hier haast niemand meer dat het in de eerste plaats een Amerikaans automerk is. Op de eigen markt worden zelfs de lokale luxemerken zowat weggevaagd door beter Europees, Japans en Koreaans gerief. Een halve eeuw volstond blijkbaar (nog) niet om de schade van die gruwelijke jaren 70 helemaal hersteld te krijgen.

Wat nu de link met de Chinese auto’s uit het begin van dit betoog is? Wel, dat we maar moeten hopen dat de Europese auto-industrie zich beter zal weten te weren tegen dat nieuwe ‘gevaar’ uit het Oosten. Evident wordt het zeker niet.