Editoriaal / Edito KJ: over de bitsige reacties op elektrische auto's

Hoewel ik me intussen een olifantenvel heb gekweekt, blijf ik schrikken van de wrede botheid waarmee sommigen er hun waarheid verkondigen. Het blijft niet bij wat puberale schuttingtaal, ook grove beledigingen vinden moeiteloos hun weg naar Facebook of Instagram. Soms klik ik eens door op het profiel, gewoon om te weten welke persoon achter die ongein schuilt. En dan wordt het echt akelig. Doorgaans zijn het gewone mensen zoals u en ik die ronduit afschuwelijke dingen durven posten.

Ook op de verschillende kanalen van AutoGids loopt het soms uit de hand.Tot voor kort beperkten de onlinediscussies zich tot merkfans die met elkaar in de clinch gingen – dat een BMW beter was dan een Mercedes, bijvoorbeeld, of andersom. En ook de autosport leidt steevast tot wat controverse, want is Formule 1 nu spannend of net niet? Maar het wordt pas echt bitsig wanneer de elektrische auto ter sprake komt.

En dan delen ook wij in de digitale klappen, want voor de enen brengen we te veel en voor de anderen net te weinig EV’s. Een moeilijke oefening voor de redactie, want de gulden middenweg ligt bezaaid met valkuilen. Elke dag zoeken we naar de juiste balans tussen de brandende actualiteit en de algemene interesse van onze volgers, surfers en andere lezers, proberen we zowel vooruit te kijken als terug te blikken.

De auteurs van lezersbrieven proberen niet om duimpjes te vergaren en tegenreacties uit te lokken met hun schrijfsels.

Daarom vind ik het zo fijn om lezersbrieven te krijgen. De auteurs daarvan proberen niet om duimpjes te vergaren en tegenreacties uit te lokken met hun schrijfsels; ze willen mij persoonlijk zeggen wat hen bezighoudt, stoort of boeit. Dat kan hard zijn of ontroerend, maar het is altijd eerlijk en geformuleerd met respect. Waarvoor dank.

Vaak bieden ze me nieuwe inzichten, zoals laatst met een hartverwarmende mail van iemand die zich nog maar net in het AutoGids-universum was beginnen te verdiepen. Hij las het magazine al jaren, maar zijn drukke beroepsleven bood nauwelijks tijd voor ontspanning. En daar wilde hij nu toch verandering in brengen, dus was hij begonnen met het verzamelen van oude nummers.

Ook hij had het niet zo begrepen op elektrische auto’s, en ondersteunde die opinie met persoonlijke argumenten. Dat de particuliere koper te terughoudend blijft, ligt volgens hem niet aan de hoge prijs, de beperkte actieradius of de onzekere laadmogelijkheden, maar aan het gebrek aan ziel. Hij begrijpt dat jongere mensen de elektrische auto omarmen, aangezien ze de ‘mooie tijden’ niet meer actief hebben meegemaakt.

Jongeren bekijken een nieuwe wagen volgens hem nu eenmaal vanuit een ander oogpunt, waarmee ik vermoed dat hij naar de status, de fiscaliteit en de algemene mobiliteit verwijst. Maar voor hem, iemand die een motor graag toeren hoort maken en geniet van een manuele versnellingspook die je netjes in zijn volgende verzet voelt schuiven, is een EV simpelweg te steriel. Er gebeurt niets meer, de verwondering is weg.

Hij heeft geen probleem met nieuwe evoluties, maar koestert de grote dagen. Het mooie is dat die lezer de daad bij het woord heeft gevoegd, want de man kocht zich net een Toyota Supra. Ieder zijn mening, maar dat verdient enkel respect.