Editoriaal / Willen we niet of kunnen we niet?

Soaps zijn nog altijd erg populair, kijk maar naar het aantal kijkers dat bijvoorbeeld Thuis nog altijd aan de beeldbuis weet te kluisteren, ondanks het tanend aantal mensen dat zich nog op een bepaald tijdstip voor zijn tv nestelt om iets ‘live’ te bekijken.
Het moet zijn dat die populariteit onze politici op ideeën brengt, want de vaudeville die ze recent opvoeren in verband met ons verkeers-, transport- en milieubeleid is de betere soap waardig. Alle klassieke ingrediënten zijn daarbij voorradig, van tearjerkers over onverwachte plotwendingen tot cliffhangers. Maar hebben die politieke scenarioschrijvers eigenlijk wel een idee waar ze naartoe willen?

Onze kersverse Vlaamse minister van Energie, Zuhal Demir, heeft haar entree niet gemist. In het Vlaamse regeerakkoord worden dure eden gezworen wat betreft de verbetering van mobiliteit en klimaat, maar als het op de praktische maatregelen aankomt, zien we een allegaartje van blijkbaar haastig getroffen maatregelen waar geen lijn in te ontwaren is. Net nu de elektrische auto voor een doorbraak staat door de komst van diverse, meer betaalbare modellen, schaft de minister de premie voor de aankoop af voor particulieren. Nochtans staat in het regeerakkoord dat men er alles wil aan doen om het wagenpark zo snel mogelijk te vergroenen. In Duitsland wordt dezelfde premie trouwens opgetrokken.

Nauwelijks een paar dagen later laat de minister alweer van zich horen: in een boodschap aan de Europese Commissie laat ze weten dat Vlaanderen de haalbaarheid van een CO2-taks ter bevordering van duurzamere energievormen niet eens meer zal bestuderen. De plannen voor zo’n belasting worden gewoon weer begraven. Het zal ons benieuwen wat mevrouw Demir dan wel in haar rapport zal zetten als ze tegen het einde van dit jaar een update moet voorleggen van de Vlaamse energie- en klimaatambities.

Ondertussen heeft ze ook nog een deurwaarder aan de broek omdat Vlaanderen het vertikt inspanningen te doen om de luchtkwaliteit van zijn burgers te verbeteren, zoals in een gerechtelijk vonnis over het terugdringen van de uitstoot van stikstofdioxide al twee jaar geleden werd opgedragen. Een slimme kilometerheffing zou in deze ook enig soelaas kunnen brengen, maar die werd door haar partij al vlak voor de verkiezingen ten grave gedragen.

Maar het kan nog gekker. In plaats van zich om de werkelijke problemen te bekommeren, hebben sommige politici er niks beter op gevonden dan een voorstel te lanceren om de combinatie van openbare dronkenschap en rijden op een verschillende manier te beboeten naargelang van het voertuig. Iemand die met net te veel promille in zijn auto kruipt, is (terecht) altijd de sigaar, iemand die zwijmelend zijn fiets bestijgt, krijgt bij wijze van spreken een schouderklopje in plaats van een fikse (financiële en andere) berisping. Waar gaat dit eindigen? Willen we het niet, of kunnen we het niet. Wat Vlaanderen zelf doet, doet het in elk geval niet beter, zeker niet als het over een beleid gaat dat wat meer visie vergt, wat meer inzicht vereist. Arm Vlaanderen…