Innovatie / Hybride auto's: Een heel scala

De hybride auto werd eind jaren negentig niet uitgevonden, maar wel gepopulariseerd door Toyota, dat niet zo tuk was op diesels en in deze technologie een kans zag om de uitstoot van CO₂ terug te dringen met een eenvoudige aanpak: de belasting van de verbrandingsmotor (in casu op benzine) te verlichten of hem zelfs volledig te vervangen gedurende enkele honderden meters – nu zijn dat al enkele kilometers – door een batterij en een elektromotor. Het idee vond ingang, in die mate dat de meeste andere constructeurs mee op de kar zijn gesprongen. In den beginne schuchter, maar daarna door de soorten van hybridisering uit te breiden en ze complexer te maken… zozeer dat het publiek vandaag de dag door de bomen het bos haast niet meer ziet. Daarom geven we u hier een overzicht van elk van deze technologieën, van de meest eenvoudige tot de meest complexe en van de goedkoopste tot de duurste.

Concreet bestaat hybridisering erin energie als buffer op te slaan. Wanneer de auto remt, wordt de gerecupereerde kinetische energie opgeslagen in een batterij om nadien te worden gebruikt, met name bij lage snelheid, waarbij de verbrandingsmotor (doorgaans op benzine) een erg matig rendement heeft. Wanneer de batterij en de daaraan gekoppelde elektromotor de verbrandingsmotor bijstaan – of in sommige gevallen zelfs volledig vervangen – neemt de energetische efficiëntie toe en dalen in één klap het verbruik en de uitstoot van CO₂ en vervuilende stoffen.

Systemen om energie op te slaan als buffer, zijn er in verschillende vormen, maar om het simpel te houden, onthouden we gewoon dat ze in het geval van een personenwagen bijna allemaal elektrochemisch zijn – een elektromotor/generator gekoppeld aan een batterij. In elk geval hebben de huidige oplossingen erg uiteenlopende prestaties, die erg nauw samenhangen met de capaciteiten van het systeem...